Η σύγκρουση Μαρινάκη – Μητσοτάκη θα είναι ανελέητη και τα χειρότερα (για την Κυβέρνηση) έρχονται καθώς η πολιτική ιστορία της Ελλάδας έχει δείξει ότι όταν συγκρούονται η αγορά με τους πολιτικούς, στο τέλος πάντα κερδίζουν οι επιχειρηματίες.
Πώς κατέληξε σε αυτό το σημείο η άλλοτε πανίσχυρη συμμαχία Μαρινάκη – Μητσοτάκη;
Η μεγάλη αυτή σύρραξη ξεκίνησε με το σκάνδαλο των υποκλοπών καθώς αποκαλύφθηκε πως το περιβόητο λογισμικό παρακολούθησης Predator, είχε θέσει στο «στόχαστρο» εκτός εκατοντάδων άλλων και τον ίδιο τον Ευάγγελο Μαρινάκη.
Ο Ευάγγελος Μαρινάκης έσπευσε να συναντηθεί τότε με τον Πρωθυπουργό για να λάβει εξηγήσεις, οι οποίες όμως στην πραγματικότητα δε δόθηκαν ποτέ.
Και ο λόγος που δε δόθηκαν είναι γιατί δεν μπορούσαν να βρεθούν κατάλληλες εξηγήσεις για ποιο λόγο ο μεγαλοεφοπλιστής, μεγαλοεκδότης και ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού βρέθηκε στο επίκεντρο παράνομων παρακολουθήσεων.
Εν συνεχεία ο Ευάγγελος Μαρινάκης ήρθε σε ολοκληρωτική ρήξη με τον Πρωθυπουργό καθώς του χρεώνει το ζήτημα του Ολυμπιακού και της μεταχείρισης του στο Πρωτάθλημα από την διαιτησία, καθώς η Κυβέρνηση υποστηρίζει τον Πρόεδρο της ΕΠΟ Τάκη Μπαλτάκο, τον οποίο ο Ευάγγ. Μαρινάκης θεωρεί ως τον βασικό υπεύθυνο της κατάλυσης της κυριαρχίας του Ολυμπιακού.
Θεωρεί ότι έχασε εξαιτίας του πέρσι το Πρωτάθλημα και είναι πολύ πιθανό ότι θα το χάσει και φέτος.
Έτσι ένας άνθρωπος ο οποίος στήριζε ίσως όσο κανένας την Κυβέρνηση και τις προεκλογικές εκστρατείες του Πρωθυπουργού κατέληξε αυτή τη στιγμή να είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος του.
Ακόμα και στις πρόσφατες εκλογές παρά την πρώτη ρήξη που είχε επέλθει μεταξύ των δύο αντρών μετά το σκάνδαλο των υποκλοπών, ο Ευάγγελος Μαρινάκης στήριζε τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση του.
Αντίθετα τώρα δύο πρωτοκλασάτοι Υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη είχαν παρουσία στη γιορτή του Ευάγγελου Μαρινάκη και το πλήρωσαν αυτό με «καρατόμηση» και ενώ ο Πρωθυπουργός είχε ενημερωθεί από τους ίδιους πριν πάνε εκεί.
Αν δεν είχε διαρρεύσει το θέμα, οι δύο Υπουργοί θα βρισκόντουσαν στην θέση τους.
Πέρσι τέτοια εποχή το πρόβλημα θα το είχαν όσοι υπουργοί δεν θα είχαν παρευρεθεί στη γιορτή του Ευάγγελου Μαρινάκη.
Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχει τέτοια σύγκρουση ισχυρού επιχειρηματικού παράγοντα με εν ενεργεία Πρωθυπουργό.
Αυτός που το είχε αντιμετωπίσει για πρώτη φορά ήταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου με τον επίσης μακαρίτη επιχειρηματία Γιώργο Μπόμπολα το 1989, όταν αγόρασε το «Έθνος».
Ενώ σε εκδοτικό επίπεδο ήταν οι Λαμπράκης και Τεγόπουλος, με τον τελευταίο να ήταν και ιδιοκτήτης κατασκευαστικής εταιρείας.
Το ίδιο συνέβη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πατέρα του νυν Πρωθυπουργού, το 1993, όταν τον στήριζε ο Αριστείδης Αλαφούζος, πατέρας του Γιάννη Αλαφούζου, μέχρι που άλλαξε στάση απέναντί του και βοήθησε τα μέγιστα στην πτώση του.
Αλλά εδώ πρέπει να τονιστεί ότι σε επιχειρηματικό επίπεδο ήταν ο Σωκράτης Κόκκαλης που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο στην πτώση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη καθώς ήταν αυτός που ενίσχυσε τον Αντώνη Σαμαρά για να ιδρύσει την ΠΟΛΑΝ και εν συνεχεία ο Βουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Συμπιλίδης, ανεξαρτητοποιήθηκε και προσχώρησε στο νέο κόμμα, με αποτέλεσμα να χάσει η Κυβέρνηση την πλειοψηφία στην Βουλή.
Ήταν λοιπόν, ο Σωκράτης Κόκκαλης ο οποίος έριξε την Κυβέρνηση.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος είχε μιλήσει για «νταβατζήδες» στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη και έθεσε σε εφαρμογή το νόμο για τον βασικό μέτοχο με αποτέλεσμα όλοι οι επιχειρηματίες που κατείχαν ΜΜΕ να στραφούν εναντίον του.
Μάλιστα αυτός που κυρίως υπονόμευσε την τότε κυβέρνηση Καραμανλή ήταν ο μακαρίτης πλέον Δημήτρης Κοντομηνάς που «έστησε» την γνωστή σκευωρία με το Βατοπέδιο.
Ίσως, μία ιστορία παγκόσμιας πρωτοτυπίας αφού μία Κυβέρνηση «έπεσε», κατά άλλους ανατράπηκε, από ένα σκάνδαλο το οποίο δεν υπήρχε.
Γίνεται κατανοητό λοιπόν ότι όταν μία Κυβέρνηση επιλέγει να στραφεί κατά ενός πολύ ισχυρού οικονομικού παράγοντα αυτός που θα έχει το πρόβλημα είναι η Κυβέρνηση και όχι ο παράγοντας…
