Παλιότερα ήταν οι οικοπεδοφάγοι που έβαζαν τις φωτιές. Όποιος διαφωνούσε με αυτό το αξίωμα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Τώρα είναι οι εταιρείες των ανεμογεννητριών που καίνε τον τόπο. Όποιος διαφωνήσει με αυτό το μεταμοντέρνο αξίωμα, είναι ύποπτος εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων.
Στη λαϊκή διηγηματογραφία των προηγούμενων δεκαετιών, οι οικοπεδοφάγοι ήταν κωλοπετσωμένοι ιδιώτες, που είτε σήκωναν για τον εαυτό τους ένα αυθαίρετο την επομένη της πυρκαγιάς είτε ήταν οργανικά συνδεδεμένοι με τοπικά εργολαβικά συμφέροντα, που έκαναν μεγαλύτερες δουλειές από ένα σπιτάκι στα καμένα. Βεβαίως, τύποι που σήκωναν αυθαίρετα υπήρχαν κατά κόρον στην Ελλάδα, η διασύνδεσή τους όμως με τους συνειδητούς και συστηματικούς εμπρηστές παρέμεινε πάντα στη σφαίρα της λαϊκής δοξασίας και συνωμοσιολογίας. Ποτέ, καμιά ανάκριση επί δεκαετίες δεν απέδειξε κάτι τέτοιο.
Στη σημερινή, φεϊσμπουκική και τουιτερική διηγηματογραφία, οι οικοπεδοφάγοι έχουν εκλείψει (γιατί άραγε, δεν υπάρχει πια ανάγκη οικιστικής επέκτασης;) και τη θέση τους πήραν οι εταιρείες ανεμογεννητριών. Πελώρια συμφέροντα υποτίθεται ότι καίνε τα δάση της χώρας για να φυτέψουν στις θέση τους θηριώδεις προπέλες που θα παράγουν ρεύμα. Πρόκειται για αναβαθμισμένη θεωρία που ξεπερνά τα πεπαλαιωμένα δεδομένα του 20ού αιώνα, προσαρμοσμένη στη συνωμοσιολογία της νέας πράσινης οικονομίας.
Σας εξομολογούμαι ότι γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για τις ανεμογεννήτριες. Ξέρω, όμως, ότι ο λιγνίτης και το πετρέλαιο, που είναι ποσοτικά πεπερασμένα και βαριά ρυπογόνα υλικά, πρέπει να αντικατασταθούν σταδιακά. Υποχρεωτικά θα δώσουν τη θέση τους σε ενέργεια που προέρχεται από τον ήλιο, από τον αέρα, άντε κι απ’ την κίνηση της θάλασσας. Δεν το λένε μόνο η κοινή λογική κι όλοι οι επιστήμονες της οικουμένης, το λένε πια και οι διεθνείς συνθήκες που έχουμε –και καλώς– υπογράψει ως χώρα.
Δεν θα έλεγα ότι αισθητικά οι ανεμογεννήτριες με γεμίζουν αγαλλίαση. Αλλά ούτε τα μεγάλα ξενοδοχεία στις παραλίες είναι χάρμα οφθαλμών, ούτε οι βιομηχανίες θυμίζουν έργα τέχνης ούτε οι αυτοκινητόδρομοι δένουν με το περιβάλλον. Δεν θέλω, δε, να μιλήσω για τα φωτοβολταϊκά. Μιλάμε για θλιβερή και απαίσια όψη λοφοπλαγιών και χωραφιών. Αλλά δεν είδα κανένα κίνημα ούτε εναντίον των ξενοδοχείων ούτε εναντίον της βιομηχανίας, ούτε εναντίον των αυτοκινητόδρομων και των φωτοβολταϊκών. Μόνο οι ανεμογεννήτριες ενοχοποιούνται.
Διάβασα μια ανακοίνωση των επιχειρήσεων που έχουν ανεμογεννήτριες. Λένε κάτι που ακούγεται απολύτως λογικό. Ότι δεν έχουν καμιά ανάγκη (κυνικά ομιλώντας) να κάψουν ένα δάσος για να κάνουν τη δουλειά τους, καθότι ο νόμος επιτρέπει την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε δασικές περιοχές, πάντα υπό προϋποθέσεις. Προσθέτουν μάλιστα ότι η εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε δάση είναι πολύ ευκολότερη απ’ όσο η εγκατάστασή τους σε καμένες περιοχές που έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες.
Εντάξει, ιδιώτες είναι, το κέρδος επιδιώκουν, θα τα πουν με τον δικό τους τρόπο, πλην η βάση του επιχειρήματός τους μοιάζει πιο στέρεα από τη βάση των υπολοίπων που λένε –αναπόδεικτα– ότι οι εταιρείες ενέργειας βάζουν τις φωτιές. Και καλά. Οι παλιοί οικοπεδοφάγοι υποτίθεται ότι έκαιγαν διότι ήταν ευκολότερο να διεκδικήσουν ως ιδιόκτητη μια χέρσα έκταση απ’ ό,τι μια δασωμένη, αλλά οι εταιρείες ανεμογεννητριών γιατί να γίνονται εμπρηστές; Φυσάει περισσότερο στα καμένα απ’ ό,τι στα δασωμένα;
Το πρόβλημα δεν είναι η αόρατη και αόριστη διακίνηση μιας ακόμα θεωρία συνωμοσίας, που στην άκρη της τεχνοφοβικής «λογικής» της καταλήγει υπέρ του λιγνίτη, υπέρ του πετρελαίου, υπέρ κάθε παλιάς ρυπογόνου και περιβαλλοντικά καταστροφικής δραστηριότητας του ανθρώπου. Το πρόβλημα είναι όταν το αόρατο και το αόριστο γίνεται ορατό και συγκεκριμένο, με την υιοθέτηση αυτών των θεωριών από επώνυμα άτομα ή κόμματα ή φορείς. Εκεί η συνωμοσιολογία αποκτά πολιτική σπονδυλική στήλη και γίνεται δύναμη κοινωνικής οπισθοδρόμησης.
Είδα, για παράδειγμα, μια ανακοίνωση του Δημήτρη Τσοβόλα, την οποία επανέλαβε με άλλα λόγια σε ανάρτησή του και ο Παύλος Πολάκης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριζαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να απαγορεύσει οποιαδήποτε εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε δάση και καμένα, για να μας πείσει ότι η φημολογία που συνδέει τις πυρκαγιές με αυτά τα συμφέροντα δεν έχει βάση. Αλλιώς –κατά τη γνώμη τους– η κυβέρνηση είναι συνένοχη των εμπρηστών.
Ωραία λογική. Οι κυβερνήσεις πρέπει το λοιπόν να νομοθετούν όχι με βάση τις ανάγκες της χώρας ή τις επιταγές της επιστήμης, αλλά απαντώντας στις φαντασιώσεις μιας δράκας ψεκασμένων και συνωμοσιολόγων. Κατά την ίδια «λογική» τους, δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση να απαγορεύσει την εγκατάσταση του 5G, που κάποιοι μανιακοί ενοχοποιούν για καρκίνους ή για έλεγχο της σκέψης; Τα ίδια δεν λένε και για το εμβόλιο; Ή μήπως δεν έχετε πάρει χαμπάρι ότι αρχίζει σιγά σιγά να σχηματοποιείται μια αντίστοιχη θεωρία συνωμοσίας εναντίον των ηλεκτρικών αυτοκινήτων; Που δήθεν μετατρέπονται σε κλωβούς διαρκούς παρακολούθησης των κινήσεών μας μέσα από το δίκτυο τροφοδοσίας τους, που καταγράφει τα σημεία που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό σας λέω. Κάρβουνο, κάρβουνο παντού…
Δημήτρης Ευθυμάκης
Protagon.gr
