«Δικαίωση» με τη σφραγίδα του Συμβουλίου της Επικρατείας διαπιστώνει η Πανελλήνια Ένωση Αναγνωρισμένων Κολλεγίων, έπειτα από την απόφαση υπέρ της αναγνώρισης επαγγελματικής ισοδυναμίας αποφοίτων ιδιωτικών Κολλεγίων, κατόχων Βρετανικών Πτυχίων.
Έτσι, ανοίγει έτσι ο δρόμος για την εγγραφή των δικαιούχων για εγγραφή σε Επαγγελματικούς Συλλόγους και ΝΠΔΔ, διευκολύνοντας χιλιάδες αποφοίτους και τις οικογένειές τους.
Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, αποτελεί, συγχρόνως, δικαίωση και για την Πανελλήνια Ένωση Αναγνωρισμένων Κολλεγίων που παραβρέθηκε στη συζήτηση της υπόθεσης τον Μάιο του 2024 στο ΣτΕ και συνεισέφερε την τεχνογνωσία της πάνω στο ζήτημα της Επαγγελματικής Ισοδυναμίας.
Επίσης, ρυθμίζεται το καθεστώς για όσους απέκτησαν βρετανικό Πτυχίο από Κολλέγιο στην Ελλάδα, μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αναζητούν αναγνώριση σε κράτος μέλος.
Ολόκληρη η ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Αναγνωρισμένων Κολλεγίων
«Η απόφαση 890/2025 του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με την αναγνώριση Επαγγελματικής Ισοδυναμίας σε αποφοίτους Κολλεγίων κατόχων Βρετανικών Πτυχίων, ακόμα και στην περίπτωση νομοθετικά ρυθμισμένων επαγγελμάτων, αποτελεί δικαίωση για χιλιάδες αποφοίτους και τις οικογένειές τους, καθώς υποχρεώνει τελεσίδικα, πλέον, κάποιους επαγγελματικούς συλλόγους και ΝΠΔΔ που αντιδρούσαν στην αναγνώριση των αποφοίτων από το ΑΤΤΕΝ, να τους εγγράφουν ως μέλη.
Αποτελεί, συγχρόνως, δικαίωση και για την Πανελλήνια Ένωση Αναγνωρισμένων Κολλεγίων που παραβρέθηκε στη συζήτηση της υπόθεσης τον Μάιο του 2024 στο ΣτΕ και συνεισέφερε την τεχνογνωσία της πάνω στο ζήτημα της Επαγγελματικής Ισοδυναμίας.
Όπως εξαρχής είχαμε τονίσει, η Επαγγελματική Ισοδυναμία είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η Ελληνική Πολιτεία ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις της έναντι των προβλέψεων του πρωτογενούς Ενωσιακού Δικαίου, το οποίο απαιτεί τα πτυχία που κατέχει Ευρωπαίος πολίτης, να αναγνωρίζονται από όλα τα Κράτη Μέλη. Μάλιστα, στην περίπτωση της Επαγγελματικής Ισοδυναμίας, τονίζαμε ότι εμπίπτουν όλα τα επαγγελματικά προσόντα (π.χ. πτυχία), ακόμα και αυτά των νομοθετικά ρυθμισμένων επαγγελμάτων, εφόσον ο κάτοχος τους, δεν καλύπτει όλα τα κριτήρια που απαιτούνται για να προβεί σε χρήση της ευνοϊκότερης διαδικασίας αναγνώρισης «Επαγγελματικών Προσόντων».
Διαστρεβλώνοντας μια επιμέρους σκέψη του ΣτΕ στις αποφάσεις 178/2023 και 179/2023, επιχειρήθηκε μια τρομοκράτηση του κοινού, περί της αναγνώρισης των σπουδών κατόπιν φοίτησης σε Βρετανικά προγράμματα Κολλεγίων. Διαδιδόταν, δηλαδή, ότι εφόσον το πτυχίο συνδέεται με νομοθετικά ρυθμισμένο επάγγελμα, τότε δεν μπορεί να αναγνωριστεί με διαδικασία επαγγελματικής ισοδυναμίας, αλλά μόνο με διαδικασία επαγγελματικών προσόντων. Επιπλέον, δεδομένου ότι η Βρετανία έχει αποχωρήσει από την Ε.Ε., δεν θα μπορεί να γίνει χρήση της διαδικασίας αναγνώρισης επαγγελματικών προσόντων και άρα τα πτυχία αυτά δεν θα αναγνωρίζονται!
Οι τοποθετήσεις αυτές, στερούνται βασικής γνώσης και αντίληψης της πάγιας νομολογίας του ΔΕΕ, σύμφωνα με την οποία, καμία πρόβλεψη τους παράγωγου Ενωσιακού Δικαίου (βλέπε Οδηγίες), δεν υπερτερεί έναντι των προβλέψεων του πρωτογενούς Δικαίου. Οι “Οδηγίες”, δηλαδή, δημιουργήθηκαν για να διευκολύνουν τις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτών της και εφόσον οι προβλέψεις τους δεν καλύπτουν για οποιονδήποτε λόγο τους πολίτες, τότε ισχύουν άμεσα οι διαδικασίες και προβλέψεις του πρωτογενούς Ενωσιακού Δικαίου (βλέπε ΣΛΕΕ).
Πράγματι, η τοποθέτηση του Συμβουλίου της Επικρατείας επιβεβαιώνει απόλυτα τις θέσεις της Ένωσης μας:
”…Εάν όμως, για οποιονδήποτε λόγο, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις εφαρμογής της οδηγίας, το αίτημα του ενδιαφερομένου για την πρόσβαση σε νομοθετικώς ρυθμιζόμενο επάγγελμα εξετάζεται κατά την προβλεπόμενη στην παρ. 3 του άρθρου 2 του π.δ. 38/2010 διαδικασία αναγνώρισης επαγγελματικής ισοδυναμίας.
Η ερμηνεία αυτή προκύπτει τόσο από το γράμμα των σχετικών διατάξεων, όσο και από τον σκοπό θεσπίσεως της διαδικασίας της αναγνώρισης της επαγγελματικής ισοδυναμίας, ο οποίος συνίσταται στη συμμόρφωση της Χώρας προς τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο.
Σύμφωνα δε με τα γενόμενα δεκτά στη νομολογία του Δ.Ε.Κ./Δ.Ε.Ε., εάν το αίτημα πολίτη κράτους μέλους για την αναγνώριση των επαγγελματικών του προσόντων δεν μπορεί να ικανοποιηθεί βάσει των διατάξεων της οδηγίας 2005/36/ΕΚ, το κράτος μέλος υποδοχής οφείλει να το εξετάσει βάσει των αρχών που απορρέουν από τα άρθρα 45 και 49 ΣΛΕΕ, δεδομένου ότι οι οδηγίες σχετικά με την αμοιβαία αναγνώριση διπλωμάτων και, ιδίως, η οδηγία 2005/36/ΕΚ δεν αποσκοπούν ούτε μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα να καθίσταται δυσχερέστερη η αναγνώριση τέτοιων διπλωμάτων, πιστοποιητικών και άλλων τίτλων, σε περιπτώσεις που δεν καλύπτονται από τις οδηγίες αυτές…”
(ΣτΕ Δ’ 890/2025)
Όπως έχει ήδη τονίσει η Ένωση μας, με βάση σχετική Εγκύκλιο που μας έχει αποσταλεί από τον Τομέα Εσωτερικής Αγοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ειδικά για την περίπτωση πτυχίων, μεταπτυχιακών, διπλωμάτων κτλ από το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ισχύουν τα κάτωθι:
”…Επιπρόσθετα, οι προβλέψεις της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ (ΣΛΕΕ) σχετικά με την ελευθερία εγκατάστασης παραμένουν εφαρμοστέες στους πολίτες της ΕΕ που επιθυμούν να αποκτήσουν αναγνώριση των προσόντων τρίτων χωρών. Κατά συνέπεια, όταν ένας πολίτης της Ένωσης, που κατέχει προσόν από το ΗΒ που αποκτήθηκε μετά το τέλος της μεταβατικής περιόδου όπως αυτή ορίστηκε στη Συμφωνία Αποχώρησης, αναζητά αναγνώριση σε Κράτος Μέλος, τότε εφαρμόζονται το Άρθρο 49 της ΣΛΕΕ και η συνδεδεμένη νομολογία του ΔΕΕ. Ως εκ τούτου, όταν ένα Κράτος Μέλος περιορίζει την πρόσβαση σε ένα επάγγελμα, υπό εθνική νομοθεσία, σε κατόχους συγκεκριμένων επαγγελματικών προσόντων, οι αρχές οφείλουν να λάβουν υπόψη τους όλα τα διπλώματα, πιστοποιητικά και άλλες αποδείξεις επίσημων προσόντων και σχετικής πείρας. Σε αυτή την κατεύθυνση, οι αρχές των Κρατών Μελών συγκρίνουν τις εξειδικευμένες γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρία με τις γνώσεις και προσόντα που απαιτούνται από την εθνική νομοθεσία. Αυτό ισχύει τόσο για κατόχους προσόντων της ΕΕ (όπως η υπόθεση C-340/89 Vlassopoulou), όσο και για κατόχους προσόντων τρίτων-χωρών (όπως η υπόθεση C-238/98 Hocsman).”»
