Με τον χειρότερο απολογισμό της τελευταίας δεκαετίας όσον αφορά τις απώλειες ζωών σε τροχαία στην Κρήτη, ολοκληρώνεται το 2024. Συνολικά 64 άνθρωποι σκοτώθηκαν φέτος στην άσφαλτο του νησιού, ενώ η Δυτική Κρήτη τυγχάνει της πένθιμης διάκρισης να είναι στις πέντε χειρότερες περιοχές στην Ευρώπη στον τομέα αυτόν.
Αναλυτικά στοιχεία αλλά και συμβουλές για το τί πρέπει να γίνει ώστε να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση έδωσε την Τρίτη στο Zarpa Radio 89,6 και τον Λεωνίδα Φιλικόζη ο πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (ΕΣΥΠΡΟΤΑ), Γιάννης Λιονάκης.
Δείτε παρακάτω τα κυριότερα σημεία όσων είπε:
Ο τραγικός απολογισμός και η ευρωπαϊκή πρωτιά
“Η χρονιά ήταν η χειρότερη των τελευταίων δέκα χρόνων. Εξήντα θανάτους στους δρόμους της Κρήτης είχαμε το 2015. Πέρσι συγκυριακά είχαμε μόνο 39 νεκρούς και φέτος τα πράγματα ήταν τραγικά, με 64 νεκρούς. Στα Χανιά έχουμε 23 νεκρούς, με αναλογία 148 νεκρούς ανά εκατομμύριο. Στο Ρέθυμνο 13, με αναλογία 156 ανά εκατομμύριο, στο Ηράκλειο 23 με αναλογία 76 ανά εκατομμύριο και στο Λασίθι 5, με αναλογία 71 ανά εκατομμύριο. Λυπάμαι πολύ, αλλά η Δυτική Κρήτη θα είναι φέτος στις πέντε χειρότερες περιοχές της Ευρώπης από αυτή την άποψη, ενώ για την Ελλάδα τα Χανιά και το Ρέθυμνο είναι ασυζητητί οι χειρότεροι νομοί.
Το 2023 ο μέσος όρος της Ευρώπης ήταν 51 νεκροί ανά εκατομμύριο, η Ελλάδα 68 και φέτος θα φτάσει στους 72. Σε σύγκριση με άλλες χώρες, η Μ. Βρετανία είχε 23 ανά εκατομμύριο, η Σουηδία 22, η Βουλγαρία 90 και η Ρουμανία λίγο περισσότερο από 80.
Οι 20 νεκροί ήταν στον ΒΟΑΚ. Αν δεν είχαμε και την Τροχαία ΒΟΑΚ θα ξαναγυρνούσαμε στη δεκαετία του 2000, όταν είχαμε περίπου 30 κάθε χρόνο. Οι 8 θάνατοι ήταν εντός πόλεων. Και σιγά τις πόλεις, λες και έχουμε εδώ μεγάλες λεωφόρους όπως η Βουλιαγμένης ή η Ποσειδώνος στην Αθήνα. Και οι υπόλοιποι ήταν στο επαρχιακό οδικό δίκτυο.
Το 90% των νεκρών είναι άνδρες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίζονται στον ΒΟΑΚ στο Ρέθυμνο. Δεν γίνεται κατά τύχη στο Σφακάκι σε έναν μήνα να έχεις τρεις νεκρούς. Πρόβλημα γενικά υπάρχει τα ξημερώματα της Κυριακής, αλλά και τις ώρες που ο κόσμος πάει στη δουλειά το πρωί.”
Από τύχη δεν πέθαναν περισσότεροι
“Το αποτέλεσμα αυτό είναι συγκυριακό. Συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Έχουμε πολλές μονές επιβιβάσεις και αν στα αυτοκίνητα που συμμετείχαν στα τροχαία επέβαιναν περισσότερα άτομα, θα είχαμε περισσότερα θύματα. Μόνο από τύχη δεν έχουμε θλιβερότερο απολογισμό.
Δεν έχουμε αλλάξει σε κάτι, είναι ζήτημα συμπεριφοράς. Το να ξέρεις τις συνθήκες και να προσαρμόζεσαι σε αυτές είναι θέμα συμπεριφοράς. Το να έχεις τη γνώση ότι πρέπει να φοράς ζώνη και κράνος είναι θέμα συμπεριφοράς. Είχαμε 26 θανάτους αναβατών μηχανής και από αυτούς μόνο δύο φορούσαν κράνος. Τι διαφορετικό χρειάζεται να ακούσει κάποιος; Έχουμε μια περίεργη μαγκιά στο κεφάλι μας εδώ, πιστεύοντας ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Ότι εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός που τα αντέχουμε όλα. Και δεν είναι έτσι.”
Ζήτημα -ανύπαρκτης- οδικής παιδείας
“Η οδική ασφάλεια ξεκινάει από το μαιευτήριο, από την πρώτη φορα που το βρέφος θα πάει στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Εδώ εξακολουθούμε και τα παίρνουμε αγκαλιά. Δεν αγαπάμε το παιδί μας αν το έχουμε όρθιο στα καθίσματα να μας χαϊδεύει τα μαλλιά. Το αγαπάμε αν το δέσουμε σωστά στο κάθισμα και μεγαλώνοντας δεν θα μπορεί να μπει στο αμάξι χωρίς αυτό. Οι προσωπικότητες διαμορφώνονται από 2 ως 6 ετών. Πρέπει οι παραστάσεις που θα έχει το παιδί από τότε να είναι οι σωστές, δηλαδή πηγαίνοντάς το στο νηπιαγωγείο ακόμα. Το κράνος πρέπει να το μαθαίνει από 5 ετών. Έχουμε τους περισσότερους θανάτους ανήλικων οδηγών με μηχανές κυβισμού που δεν επιτρέπονται για την ηλικία τους.
Υπάρχουν κηδείες δεκαεξάχρονων παιδιών που οι φίλοι τους, συνομήλικοι, έκλαιγαν στην κηδεία και συνέχιζαν να κυκλοφορούν χωρίς κράνος γιατί πίστευαν πως στους ίδιους δεν θα συμβεί και πως ο φίλος τους τάχα μου δεν ήξερε και σκοτώθηκε. Χρειάζεται περισσότερη σύνεση και οι νέοι γονεις που τώρα κάνουν παιδιά, ας σκεφτούν ότι αξίζει να τα μεγάλωσουν, γιατί δεν θα τα χάσουν από άλλο λόγο. Στην Κρήτη τα παιδιά μπορούν να τα χάσουν μόνο στον δρόμο.
Η πολιτεία δεν πρέπει να αρκείται σε ευχολόγια. Πρέπει να ενδιαφέρεται για τους πολίτες της έστω και για να εξοικονομήσει χρήματα που χάνονται στα τροχαία. Γύρω στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ κοστίζουν τα τροχαία στη χώρα μας κάθε χρόνο, με στοιχεία της Eurostat. Αλλά δεν έχει έρθει να βάλει ένα μάθημα και τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής, τα ανύπαρκτα, έχουν χορταριάσει.”
“Δεν έχουμε κάνει τα βήματα που έχει κάνει ο υπόλοιπος κόσμος”
“Τον Σεπτέμβριο του 1984 έκανα την πρώτη συνέντευξη στην ΕΡΑ Ηρακλείου. Πέρασαν 40 χρόνια και υπήρξαν εποχές που στην Κρήτη χάνονταν πάνω από 100 άνθρωποι κάθε χρόνο. Η χειρότερη χρονιά ήταν το 2003, με 119 νεκρούς, την εποχή της ευωχίας, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν έχουμε κάνει όμως τα βήματα που έχει κάνει ο υπόλοιπος κόσμος και στο θέμα των δρόμων.
Στο Ηράκλειο, από τα Λινοπεράματα μέχρι το ΚΤΕΟ, σε ένα τμήμα οκτώ χιλιομέτρων, είχαμε γύρω στους 12 νεκρούς κάθε χρόνο και τώρα έχουμε 6. Είναι μια απόδειξη ότι θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν είχαμε καλύτερους δρόμους. Αν είχαμε επενδύσει στη βελτίωση των επαρχιακών δρόμων. Έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες, αλλά το δίκτυο της Κρήτης είναι από τα πιο γερασμένα στην Ελλάδα. Το οδικό μας δίκτυο είναι κατοχικό κι ο ΒΟΑΚ είναι πεθαμένος. Υπάρχουν λακκούβες στον ΒΟΑΚ σήμερα που αν πέσεις μέσα δεν γλιτώνεις με τίποτα, όπως στη Γεωργιούπολη προς Καβρό.
Έχουν περάσει πρωθυπουργοί κι είμαστε στις συμβάσεις ακόμα. Αυτό δένει με την κακή οδηγική συμπεριφορά και την 17χρονη, κατά μέσο όρο, ηλικία των αυτοκινήτων μας για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα. Πώς θα γλιτώσεις;”.
