Το νταμπλ δεν κατακτήθηκε με το νέο νικηφόρο πέρασμα από το ΟΑΚΑ. Χρειάζονται τρεις ακόμα νίκες κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αυτό που πιστοποιήθηκε είναι η ανωτερότητα του Ολυμπιακού. Τέταρτη σερί νίκη, σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις. Και μπορεί να μη δίνει τίτλο, αλλά δίνει τεράστια ώθηση στην ομάδα για το φινάλε της φετινής περιόδου. Και ο Ολυμπιακός, ναι, μπορεί να κατακτήσει το τρεμπλ. Δε γράφω περισσότερα για να μην το γκαντεμιάσω.
Η ψυχολογία στον αθλητισμό είναι μεγάλη υπόθεση. Ο αέρας που κουβαλά κάθε ομάδα. Ο Θρύλος με την τέταρτη στη σειρά νίκη είναι πια το αφεντικό στις αναμετρήσεις με τον μεγάλο του αντίπαλο. Το βλέπεις στα πρόσωπα των παικτών. Λίγο παρατηρητικός να είναι κάποιος, θα συμφωνήσει μαζί μου.
Οι Πράσινοι ζούσαν γι’ αυτό το ματς. Ήθελαν σαν τρελοί να κρατήσουν το πλεονέκτημα για να ποντάρουν στην έδρα, στα πλέι-οφ. Γι’ αυτό το ματς προετοιμάζονταν το τελευταίο διάστημα. Δεν υπήρχε άλλος στόχος.
Ήθελαν να πάρουν ρεβάνς για το Κύπελλο. Εκεί όπου ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς, έστω και αν είχε βρεθεί πίσω στο σκορ με 12. Ήθελαν να πάρουν ρεβάνς για τη βαριά ήττα στην Ευρωλίγκα, στο δεύτερο παιχνίδι στο ΣΕΦ. Εκεί όπου η διαφορά κάθισε εντέλει στους 28 πόντους και με 101 πόντους παθητικό.
Ήταν φυσιολογικά τα θέλω του Παναθηναϊκού. Για ντέρμπι αιωνίων μιλάμε. Άλλο θέλω, άλλο μπορώ. Ο Ολυμπιακός κέρδισε στο ΟΑΚΑ και το πλεονέκτημα έδρας και είναι το φαβορί για τον τίτλο. Ακόμα και να έχανε, πάλι το ίδιο θα πίστευα. Γιατί είναι ποιοτικότερη ομάδα, έχει καλύτερους παίκτες και έναν εξαιρετικό προπονητή.
Τον Γιώργο Μπαρτζώκα δεν τον μάθαμε… χθες. Προπονητάρα ήταν, είναι και θα είναι. Απλώς φέτος μπορεί και ελέγχει τα συναισθήματά του. Δε θολώνει και αυτό είναι τεράστια υπόθεση για την ομάδα.
Όπως τεράστια υπόθεση είναι οι τέσσερις σερί νίκες. Πρώτα για τους παίκτες, που μπορούν να παίξουν στα ματς με τη Μονακό με άλλον αέρα, χωρίς γκρίνιες και μουρμούρες. Και ναι, θα είχαμε από αυτές, αν ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε. Όχι τεράστιες, αλλά θα είχαμε. Γιατί ζούμε στην Ελλάδα και όχι στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.
Οι πρωταγωνιστές
Σε νίκες επί του Παναθηναϊκού όλοι προσφέρουν. Έτσι βλέπω εγώ τα πράγματα. Απλώς κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Τρεις παίκτες, ωστόσο, αποτελούν σταθερές αξίες.
Σακίλ ΜακΚίσικ. Είναι ο μοναδικός… ταύρος που αγριεύει βλέποντας πράσινο χρώμα. Με το που πάτησε το πόδι του στη χώρα μας, συστήθηκε στον κόσμο με μια εξαιρετική εμφάνιση κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Και ειλικρινώς δε θυμάμαι ντέρμπι όπου να υστέρησε. Φέτος είναι κομβικός και στις τέσσερις νίκες, Είναι τεράστια υπόθεση να υπάρχει στο ρόστερ παίκτης που σε αυτά τα παιχνίδια να μη λυγίζει.
Κώστας Σλούκας. Μπορεί να ήταν άστοχος, αλλά εκεί όπου έπρεπε τα έβαλε. Στο 30-24, με πέντε δικούς του πόντους ο Ολυμπιακός δεν επέτρεψε στους Πράσινους να ξεφύγουν. Και στο τέλος ήταν εύστοχος στις βολές. Εκεί όπου η μπάλα είναι βαριά.
Σάσα Βεζένκοφ, ο τρίτος σωματοφύλακας. Δύο φόλοου, δύο νίκες. Ένα στον τελικό του Κυπέλλου και ένα στο διπλό πρωτιάς στο ΟΑΚΑ. Σε πέρα για πέρα κρίσιμα σημεία. Προσθέστε το κρύο αίμα στα τρίποντα και το νέο νταμπλ νταμπλ. Είναι ηγέτης και το δείχνει.
Τόμας Γουόκαπ. Ναι, δεν έχει κάνει τη σούπερ σεζόν, ωστόσο είναι κομβικός στο παιχνίδι της ομάδας. Θυσιάζει το κορμί του, παίζει άμυνες, τα βάζει με πιο ψηλούς και δυνατούς παίκτες στις αλλαγές, και αν για το καλό της ομάδας δεν πάρει σουτ, δεν πρόκειται να γκρινιάξει.
Στον τελικό του Κυπέλλου, όταν οι συμπαίκτες του ήταν άστοχοι, πήρε αυτός την μπάλα και την έβαλε στο καλάθι. Το ίδιο και τώρα. Πέτυχε 11 πόντους, ο ένας πιο κρίσιμος από τον άλλον. Και σε βραδιά όπου ο Ολυμπιακός δεν πήρε τίποτα από το μεγάλο επιθετικό του όπλο. Τον Ντόρσεϊ.
Τώρα η ομάδα πρέπει να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για τα παιχνίδια με τη Μονακό, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολα.
