Του Κώστα Γιαννακίδη
Ναι, το εμπεδώσαμε, τον χειμώνα ο λαϊκισμός θα δείξει και πάλι νύχια και δόντια πάνω από Ευρώπη. Πώς είναι η κλασική φωτογραφία με τη σκιά του Νοσφεράτου στον τοίχο; Κάτι τέτοιο. Αν η Ρωσία κλείσει την κάνουλα, η Γερμανία θα βυθιστεί σε ύφεση και η Ένωση σε στασιμοπληθωρισμό. Στο σουπερμάρκετ θα έχει ακρίβεια και στο σπίτι κρύο. Και εκεί, λέει, ο λαϊκισμός θα κάνει τη σπορά του σε γόνιμο έδαφος. Όμως, μισό λεπτό, τι περιμένατε;
Να είναι ο μέσος Ευρωπαίος της εργατικής ή της μεσαίας τάξης, cool και ψύχραιμος, προσηλωμένος στις αρχές της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου; Να προτάξει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δίκιο της Ουκρανίας ορθώνοντας ανάστημα απέναντι στον Πούτιν; Αυτά γίνονται μέχρι ενός βαθμού. Να βάλουμε καμιά σημαία στο προφίλ στα social, να πάμε σε καμιά συγκέντρωση, άντε να ανάψουμε και κανένα ρεσό έξω από την πρεσβεία της Ουκρανίας – δεν βολεύει γιατί είναι στη Φιλοθέη. Όταν το μοσχάρι πουλιέται σαν αστακός και η βενζίνη πιάνει τιμές σαμπάνιας στη Μύκονο, εκεί τελειώνουν όλα τα ανθρωπιστικά. Και αρχίζουν τα άλλα. Εδώ μέσα σε ένα μήνα ξεχάσαμε τους ουκρανούς πρόσφυγες, νομίζετε ότι θα τους θυμάται κανένας τον χειμώνα;
Μήπως νομίζετε ότι είναι εύκολο για τον Γερμανό εργάτη να δεχθεί ότι οφείλει να μη δουλέψει ή να κρυώσει για να διασφαλίσει το δικαίωμα της Ουκρανίας να είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ξεκινάει από τον λαϊκισμό, αλλά από το κατά πόσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορούν να πείσουν τους πολίτες τους ότι η ταλαιπωρία αξίζει επειδή μετά την Ουκρανία θα πάρουν και άλλοι σειρά.
Οι άνθρωποι, όμως, δεν σκέφτονται γεωστρατηγικά, ούτε η ματιά τους πάει στο βάθος του ορίζοντα. Τους ενδιαφέρει πώς θα βγει ο μήνας και αν το καλοκαίρι θα πάρουν το τσάρτερ για να κάνουν δέκα μέρες μπάνια στη Μεσόγειο. Αν, λοιπόν, τα πράγματα εξελιχθούν με βάση το χειρότερο σενάριο, τον χειμώνα ο Ζελένσκι δεν θα μιλάει σε Κοινοβούλια, αλλά σε συνελεύσεις πολυκατοικιών που κλείνουν τα καλοριφέρ.
