Ανακοίνωση – Γραφείο Τύπου Πρωθυπουργού
“Ο Διοικητής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Παναγιώτης Κοντολέων, υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό, κατόπιν λανθασμένων ενεργειών που διαπιστώθηκαν στη διαδικασία των νόμιμων επισυνδέσεων. Η παραίτηση έγινε αποδεκτή. Νέος Διοικητής της ΕΥΠ αναλαμβάνει ο έως σήμερα Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών, Πρέσβης Θεμιστοκλής Δεμίρης. Ο κ. Δεμίρης θα ενημερώσει την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας μετά την επανεκκίνηση των εργασιών της Βουλής.”
Ο νέος Διοικητής της ΕΥΠ
ΔΕΜΙΡΗΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
Γεννήθηκε στις 2.11.1952 στην Αθήνα.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο(1971-1975) και έκανε Μεταπτυχιακό (Master) στην Μεσανατολική Πολιτική στο Ινστιτούτο Μεσογειακών και Αραβικών Σπουδών (1976-1977).
Στο διάστημα 1978-1981, εργάστηκε ως δημοσιογράφος (εξωτερικός συνεργάτης) στην επιθεώρηση “Πολιτικά Θέματα” και ως διευθυντής σύνταξης στα περιοδικά “Computer Age”, “Plant”, “Equip”, “Αγροτική Περιουσία”.
Το 1981 εισήλθε στην Διπλωματική Ακαδημία του Υπουργείου Εξωτερικών και ορκίστηκε Διπλωματικός Ακόλουθος το 1982.
Μέχρι και το 1984 εργάστηκε ως Ακόλουθος και Γραμματέας Γ’ στην Κρυπτογραφική Υπηρεσία και τη Διεύθυνση Μέσης Ανατολής και Αφρικής.
Το 1985 τοποθετήθηκε στην Ελληνική Πρεσβεία στη Βαγδάτη.
Το 1989 μετατέθηκε στην Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην UNESCO. To 1992 επέστρεψε στην Κεντρική Υπηρεσία, τοποθετούμενος στη Διεύθυνση Τουρκίας-Κύπρου, αναλαμβάνοντας, το 1994, ως επικεφαλής, το τμήμα Κύπρου.
Από το 1996 υπηρέτησε στην Ελληνική Πρεσβεία στη Λευκωσία, ως Σύμβουλος Α’ και Αναπληρωτής Επικεφαλής Αρχής / Επιτετραμμένος.
Το 2001 μετατέθηκε στην Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην Ε.Ε. αναλαμβάνοντας, διαδοχικά, τα καθήκοντα εκπροσώπου στην Ομάδα Δυτικών Βαλκανίων και τη διεύθυνση του τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Αντιπροσωπείας.
Επανήλθε το 2006 στην Κεντρική Υπηρεσία, αναλαμβάνοντας ως διευθυντής της Διεύθυνσης Ευρωπαϊκών Εξωτερικών Σχέσεων και προαγόμενος το 2007 σε Πληρεξούσιο Υπουργό Β΄.
Τον Σεπτέμβριο του 2008 τοποθετήθηκε στις Βρυξέλλες ως Μόνιμος Αντιπρόσωπος στην Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και Πρέσβης στη Ε.Ε. με καθήκοντα Εκπροσώπου της Ελλάδας στην Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας.
Το 2013 ορίστηκε ως Πρέσβης της Ελλάδας στην Ιταλία και στον Άγιο Μαρίνο και ως Μόνιμος Αντιπρόσωπος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων (FAO) και τους άλλους Διεθνείς Οργανισμούς με έδρα την Ρώμη.
Το 2014 προήχθη σε Πληρεξούσιο Υπουργό Α΄.
Τον Μάιο του 2017 επέστρεψε στην Αθήνα και ανέλαβε Διευθυντής στη Διεύθυνση Διεθνών Οικονομικών Οργανισμών μέχρι την 1.1.2018.
Έχει παρασημοφορηθεί από τους Προέδρους της Αιγύπτου, της Κύπρου, της Ιταλίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Μιλάει και γράφει ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.
Είναι παντρεμένος από το 1985 με την Μάρθα Παπανικολάου με την οποία έχουν αποκτήσει δύο γιους.
Διπλωμάτης με πυκνή αρθρογραφία για το μεταναστευτικό ζήτημα, ο κ. Δεμίρης είχε περιγράψει τις κοινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν λόγω της προσφυγικής κρίσης Ιταλία και Ελλάδα
Σε άρθρο του στην ιταλική εφημερίδα La Stampa, το 2016, τόνιζε:
«Η προσφυγική κρίση δοκιμάζει τις αντοχές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και όχι μόνον επειδή όπως συνέβη με την οικονομική κρίση βρήκε την Ευρωπαϊκή Ένωση απροετοίμαστη, αλλά κυρίως επειδή φέρνει στο προσκήνιο συμπεριφορές και νοοτροπίες πιο διαφορετικές από την ίδια την κρίση. Διαβρωτικές διότι υπονομεύουν θεμελιώδεις αρχές και γκρεμίζουν τις νέες κατακτήσεις που ορίζουν αυτό που αντιπροσωπεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέτοιες συμπεριφορές που έρχονται συχνά από όσους, αναζητώντας έναν αποδιοπομπαίο τράγο, συχνά εμφανίζουν την Ελλάδα ως μέρος του προβλήματος, αγνοώντας τις πραγματικές παραμέτρους της κρίσης, τις ίδιες τις ευρωπαϊκές συνθήκες και συμφωνίες, αλλά κυρίως τις δικές τους ευθύνες”.»
«Η Ελλάδα των τριών χιλιάδων νησιών και της μεγαλύτερης ακτογραμμής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επί περισσότερο από ένα χρόνο δέχεται καθημερινά 2500 ταλαιπωρημένους ανθρώπους που στην συντριπτική πλειοψηφία τους αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς για να επιζήσουν. Και η Ελλάδα της κρίσης, του τεράστιου χρέους, της εξαετούς επιβληθείσας λιτότητας, της πρωτοφανούς ανεργίας κατάφερε μέχρι τώρα να διασώσει 108.000 ανθρώπους και να διαθέσει 2 δισεκατομμύρια ευρώ για την υποδοχή τους αντιμετωπίζοντας με ανθρωπισμό, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια ένα φαινόμενο με διαστάσεις τέτοιες που κανένα κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο του.»
«Πριν να απευθύνει, κανείς, αστήρικτες μομφές πρέπει να αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες. Στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη 2 hot spot, ένα σε πλήρη και σε ικανοποιητική λειτουργία ενώ άλλα τρία αναμένεται να είναι πλήρως λειτουργικά εντός ενός μηνός. Αντιθέτως, από τις 64.000 μετακινήσεις προσφύγων από την Ελλάδα που προβλέπονται από το περίφημο πρόγραμμα εσωτερικής μετανάστευσης, μόλις 104 πραγματοποιήθηκαν. Ενώ η Ελλάδα έχει διαθέσει 25.000 κλίνες, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντί των 16.000 υπεσχημένων έχει διαθέσει μόνον 900. Επίσης και παρά τις διαφορές αντιπαροχές προς την Άγκυρα η συμφωνία συνεργασίας ακόμη δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε- ενδεικτικά από τους 65.000 ανθρώπους που αφίχθησαν στην Ελλάδα από τις τουρκικές ακτές έγιναν δεκτοί πίσω μόλις 123. Όσο για την υπεσχημένη ενίσχυση της Frontex με ανθρώπινο δυναμικό και πλοία για να συνδράμουν τις ελληνικές αρχές ακόμα καθυστερεί, το ίδιο και η στελέχωση της Rapid.»
«Παραταύτα ορισμένοι από όσους δεν θέλουν να δεχτούν πρόσφυγες ούτε να διαθέσουν δυνάμεις στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ούτε και να συμβάλουν οικονομικά, ούτε και να να πιέσουν την Τουρκία, προτιμούν να κατηγορούν την Ελλάδα και να απειλούν με κλείσιμο συνόρων, ύψωση τυχών στα βόρεια σύνορά μας, αποκλεισμό από την Σένγκεν. Ή προτείνουν την βίαιη επαναπροώθηση ανθρώπων ή την δημιουργία στην Ελλάδα στρατοπέδων για τετρακόσιες χιλιάδες μετανάστες.»
«Μομφές, απειλές και ιδέες αυτού του είδους δεν στρέφονται εναντίον της Ελλάδας και εναντίον χιλιάδων προσφύγων, στρέφονται κυρίως εναντίον της ίδιας της Ευρώπης. Στερούνται και νομικής και ηθικής βάσης. Είναι επικίνδυνο να θυσιάζονται βασικές αρχές και κοινές κατακτήσεις δεκαετιών για προσωρινά πολιτικά οφέλη και βραχυπρόθεσμα κρατικά πλεονεκτήματα. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να επιτρέπεται η εδραίωση μιας κουλτούρας που αρνείται την αλληλεγγύη και την κατανομή βαρών στοχεύοντας αποκλειστικά σε κοντόφθαλμα εθνικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες».
