Είναι ο πυρήνας της μνήμης, το σημείο όπου η ιστορία συναντά την αιωνιότητα, η πύλη από την έρημο προς τη Βασιλεία.
Και σήμερα αυτός ο πυρήνας τραντάζεται. Όχι μόνο από τις εξωτερικές πιέσεις και τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, αλλά και από εσωτερική κόπωση, από μια παρατεταμένη πνευματική αφυδάτωση που γεννά σκάνδαλο, αμηχανία και οργή.
Δεν είμαι εδώ για να δικάσω πρόσωπα. Είμαι εδώ για να υπερασπιστώ θεσμούς, να προτείνω δρόμο κάθαρσης και να καλέσω σε αφύπνιση πριν χαθεί ανεπιστρεπτί κάτι που δεν μας ανήκει, αλλά μας έχει εμπιστευθεί η Πρόνοια.Η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία.
Ιδρυμένη από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, θεμελιωμένη στον τόπο της φλεγομένης και μη κατακαιομένης βάτου,
συνέδεσε την ακρίβεια της ορθόδοξης πίστης με την υψηλή παιδεία, την ασκητική πολιτεία με την παγκόσμια καλλιέργεια του πνεύματος.
Εκεί η προσευχή έγινε πολιτισμός, η νηστεία έγινε λόγος, η ταπείνωση έγινε τέχνη.
Στη βιβλιοθήκη της Μονής φυλάσσονται θησαυροί ανεκτίμητοι, περγαμηνές και κώδικες που διηγούνται την περιπέτεια του ανθρώπινου πνεύματος μέσα στο φως του Χριστού.
Η Μονή δεν είναι μόνο τόπος μνήμης· είναι ζωντανή κιβωτός που πλέει στους αιώνες, παρά τις καταιγίδες.
Και ακριβώς επειδή είναι κιβωτός, απαιτεί καλό πηδαλιούχο, καθαρό πλήρωμα, αταλάντευτη πορεία.
Όταν το πηδάλιο χαλαρώνει, όταν η γέφυρα αδειάζει, όταν ο ναύτης λειτουργεί ως επιβάτης, τότε το κύμα γίνεται απειλή και ο βράχος παραμονεύει.
Κανείς δεν διαγράφει με μια φράση το ιστορικό βάρος ενός ιεράρχη.
Τα χρόνια υπηρεσίας του Αρχιεπισκόπου Σιναίου Δαμιανού δεν είναι αριθμοί σε ημερολόγιο· είναι μέρος της συλλογικής μνήμης.
Όμως η Εκκλησία δεν είναι προσωπολατρία. Είναι σώμα, είναι τάξη, είναι διακονία.
Όταν η ηλικία, οι αντικειμενικές αδυναμίες και –κυρίως– οι παρατεταμένες απουσίες δημιουργούν κενό διοίκησης,
το κενό δεν το γεμίζει το Άγιο Πνεύμα αυτομάτως· το γεμίζουν άνθρωποι χωρίς κανονική ευθύνη, χωρίς θεσμική εντολή, χωρίς πνευματική λογοδοσία.
Έτσι γεννιούνται σκιές, διαρρέει η εμπιστοσύνη, χαλαρώνει η μοναστική ακρίβεια, εξουθενώνεται η αδελφότητα.
Όταν η πραγματική διοίκηση ασκείται εκ του μακρόθεν, όταν οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από «περιβάλλοντα», όταν οι ποιμαντικές απαντήσεις εξαντλούνται σε επίσημες ανακοινώσεις, τότε το πρόβλημα παύει να είναι προσωπικό και γίνεται θεσμικό.
Και όταν το πρόβλημα είναι θεσμικό, η λύση δεν μπορεί να είναι «κάντε υπομονή». Η λύση οφείλει να είναι «επιστρέψτε στην κανονική τάξη».
Η Σιναϊτική Αδελφότητα δεν επαναστάτησε. Αντέδρασε εκκλησιαστικά.
Μίλησε με παρρησία, τήρησε νηφαλιότητα, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο του φανερού λόγου και όχι το εύκολο μονοπάτι της μουρμούρας.
Ζήτησε αυτό που η ίδια η παράδοση ορίζει: εκλογή νέου Ηγουμένου όταν η ηγουμενία δεν μπορεί να ασκηθεί,
σύγκληση σύναξης με πραγματικό διάλογο, επαναφορά της διαφάνειας στις πράξεις και τις αποφάσεις,
αποκοπή των εξωθεσμικών επιρροών που μετατρέπουν το μοναστήρι σε πεδίο κοσμικών συναλλαγών.
Η φωνή των Πατέρων δεν είναι φωνή φιλοδοξίας. Είναι φωνή αυτοπροστασίας ενός σώματος που βλέπει την πνευματική του υγεία να διαβρώνεται.
Και αυτή η φωνή, αντί να γίνει αντικείμενο προσεκτικής ακρόασης, αντιμετωπίστηκε με ύβρεις, απειλές, ποινές «εξ αποστάσεως»,
ανακοινώσεις χωρίς συνομιλία, κατηγορίες για «πραξικόπημα».
Αν είναι πραξικόπημα το αίτημα κανονικότητας, τότε η Εκκλησία αρνείται τον εαυτό της.
Δεν υπάρχουν ποινές χωρίς σύναξη, δεν υπάρχουν αργίες χωρίς υψηλή αρχή, δεν υπάρχει μοναστήρι χωρίς γεροντία που να αποφασίζει εγγύς και εν προσευχή.
Η πειθαρχία στην Εκκλησία είναι καρπός ελευθερίας, όχι αποτέλεσμα φόβου.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO
https://youtu.be/d0XfMKGzqy4?s
