Σφοδρά νομικά πυρά εξαπολύονται κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και την υιοθεσία, από τρία σωματεία που κατέθεσαν την πρώτη προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, αμφισβητώντας την συνταγματικότητα του νόμου 5089/2024 για την ισότητα στον πολιτικό γάμο.
Η προσφυγή ουσιαστικά βάζει στη δικαστική “μέγγενη” όλα όσα ακουστήκαν το διάστημα της συζήτησης επί του νομοσχεδίου και της ψήφισης του, θέτοντας σε πρώτο πλάνο το θεσμό του γάμου και την υιοθεσία σε σχέση με την οικογένεια. Δηλαδή θεωρούν πως θίγεται (τροποποιείται) ο πυρήνας της οικογένειας.
Ο νόμος
H Ελλάδα είναι η 37η χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την ισότητα στον γάμο μεταξύ δύο προσώπων ίδιου ή διαφορετικού φύλου με σκοπό “τη διασφάλιση της αρχής της ισότητας μέσω της επέκτασης της δυνατότητας σύναψης γάμου και σε πρόσωπα του ίδιου φύλου, και στην ενίσχυση της προστασίας από διακρίσεις, προς την κατεύθυνση της υλοποίησης της Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ».
Η αίτηση ακύρωσης στρέφεται κατά της υπουργικής απόφασης με την οποία καθορίζεται ο τρόπος τήρησης των ληξιαρχικών βιβλίων για την καταγραφή των στοιχείων γονέων και συζύγων επί των ληξιαρχικών πράξεων γέννησης και γάμου που εκδόθηκε μετά την ψήφιση του νόμου 5089/2024.
Η αίτηση ακύρωσης
Στην αίτηση, περιγράφεται πως με τον επίμαχο νόμο τροποποιείται πλήρως ο θεσμός της οικογένειας, σε σημείο που να περιλαμβάνει ζεύγη και γονείς του ίδιου φύλου, κάτι το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο 21 του Συντάγματος που προβλέπει ότι η οικογένεια είναι θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους, όπως επίσης προβλέπει ότι ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του κράτους. Το ίδιο συνταγματικό άρθρο, κατά τα σωματεία, «δεν μπορεί να εννοεί άλλου είδους οικογένεια από εκείνη που όρισε από αιώνες η φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος, το οποίο αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται μόνο με την ένωση ανδρός και γυναικός και ποτέ με την ένωση ανθρώπων ιδίου φύλου».
Καθώς οικογένεια νοείται «ομάδα ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς αίματος, γάμου ή υιοθεσίας, αποτελούμενη από τον πατέρα, τη μητέρα και τα παιδιά και ζώσα συνήθως υπό την αυτή τη στέγη».
Αναφέρουν δε πως είναι υπό την προστασία του κράτους ο γάμος, η οικογένεια, η μητρότητα και η παιδική ηλικία, δηλαδή «προϋποθέτουν ύπαρξη πατέρα και μητέρας (άνδρα και γυναίκας), ήτοι ύπαρξη γονέων διαφορετικού φύλου», κάτι που προϋποθέτει την τέλεση γάμου μεταξύ προσώπων διαφορετικού φύλου. «…Το Σύνταγμά μας δεν αποδέχεται ύπαρξη δικαιώματος τελέσεως γάμου μεταξύ ομόφυλων προσώπων», αφού αυτό δεν οδηγεί στις συνταγματικές προϋποθέσεις προστασίας της μητρότητας, της οικογένειας και των παιδιών… Η θέσπιση γάμου μεταξύ ομόφυλων προσώπων δεν διαφυλάσσει ούτε ενισχύει την οικογένεια και τον γάμο και δεν μπορεί να αποτελεί θεμελιακό θεσμό για το έθνος και την κοινωνία».
Τα παιδιά
Η υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ισότητας (άρθρο 4), επισημαίνουν τα σωματεία κι αυτό γιατί: «Η παροχή δυνατότητας σε ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά και να αποτελούν κατά πλάσμα δικαίου τους δύο γονείς τους, συνιστά ουσιώδη καταστρατήγηση της συνταγματικής αρχής της ισότητας, καθώς στερεί από ορισμένα παιδιά το δικαίωμα να ανατρέφονται σε οικογένεια με μητέρα και πατέρα, λαμβάνοντας από τον καθένα όσα πολύτιμα προσφέρουν και η μητρότητα και πατρότητα για τη ζωή και την ψυχοσωματική ανάπτυξή τους».
Και όλα αυτά, «τη στιγμή κατά την οποία υπάρχει η δυνατότητα να υιοθετηθούν από ετερόφυλες οικογένειες», έτσι «ώστε να απολαμβάνουν τα υιοθετημένα παιδιά τόσο μητρική όσο και πατρική στοργή… Με την αναγνώριση δικαιώματος υιοθεσίας από ζεύγη ομόφυλων δημιουργείται δυσμενής διάκριση εις βάρος των παιδιών που υιοθετούνται από τέτοια ζεύγη, ενώ άλλα παιδιά απολαμβάνουν την ανατροφή σε μια οικογένεια, το πατρικό και μητρικό πρότυπο».
Ωστόσο, αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι «παρά τις προσπάθειες να πειστεί η κοινή γνώμη περί του αντιθέτου, είναι κοινή επιθυμία κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως του δικού του σεξουαλικού προσανατολισμού, να έχει τη μητέρα και τον πατέρα του, οι οποίοι είναι για τον κάθε άνθρωπο ιερά πρόσωπα και με τους οποίους δημιουργούνται ψυχικοί δεσμοί ακατάλυτοι, που υπερβαίνουν ακόμα και τον θάνατο». Το να πετύχει ομόφυλο ζευγάρι «την υιοθεσία ορφανού ή εγκαταλελειμμένου παιδιού, όπως δίνεται πλέον η δυνατότητα με τον νόμο 5089/2024, στερεί από το υιοθετημένο παιδί τα αιώνια και ιερά γονικά πρότυπα, μητέρα και πατέρα, θέτοντας το παιδί σε δυσμενή θέση, δυσμενέστερη από άλλα ορφανά ή εγκαταλελειμμένα παιδιά που υιοθετήθηκαν από έγγαμα ανδρόγυνα».
