Η «προτεσταντική ηθική» που κυριαρχεί στο κείμενο της στρατηγικής και η διάθεση «προστασίας» της Ευρώπης «ώστε να μη γίνει σε μερικά χρόνια αγνώριστη» μαζί με την υποστήριξη ακροδεξιών κομμάτων – που τα χαρακτηρίζει «πατριωτικά» και η λειτουργία των οποίων δήθεν εμποδίζεται, προκαλεί ανησυχίες «διείσδυσης» στα εσωτερικά της Ευρώπης.
Μετά από 80 χρόνια η Αμερικανική Στρατηγική Ασφαλείας φεύγει από τον παραδοσιακό τόνο με βάση παραδοσιακούς εχθρούς όπως η Ρωσία και η Κίνα και κινδύνους όπως η τρομοκρατία και κατευθύνεται με βάση τους οικονομικούς κινδύνους.
Αποδέχεται την πολυπολικότητα και την απώλεια του μονοδιάστατου κόσμου, όπου η Αμερική είχε την παγκόσμια κυριαρχία και προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην Κίνα και στη Ρωσία.
Προσπαθεί να ξαναστήσει στα πόδια της την αμερικανική βιομηχανία και να φέρει στις ΗΠΑ μέρος της παραγωγής που χάθηκε με την πολιτική της παγκοσμιοποίησης.
Επιστρέφει στο δόγμα Μονρόε του 1823 που απαγόρευε την επέκταση άλλων δυνάμεων στην Αμερικανική ήπειρο.
Δέχεται τη συνεργασία με ανελεύθερα καθεστώτα ακόμη και με εκείνα που έχουν άλλο κοινωνικό προσανατολισμό αρκεί να εξυπηρετούνται τα αμερικανικά συμφέροντα.
Η Αφρική είναι το νέο πεδίο ενδιαφέροντος για επενδύσεις και αναζήτηση σπάνιων γαιών.
Θεωρεί ότι τα μεταναστευτικά ρεύματα «πιέζουν τους εγχώριους πόρους, αυξάνουν την εγκληματικότητα, αποδυναμώνουν την κοινωνική συνοχή και υπονομεύουν την εθνική ασφάλεια. Η εποχή της μαζικής μετανάστευσης πρέπει να τερματιστεί».
Κατηγορεί την «παγκοσμιοποίηση» γιατί ενίσχυσε την Κίνα και στέρησε θέσεις εργασίας και βιομηχανική ανάπτυξη από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Επιδιώκει την επιστροφή βιομηχανιών από την Κίνα στο Δυτικό Ημισφαίριο – εννοώντας στην Αμερικανική ήπειρο.
Κηρύσσει την επιστροφή στις αρχές της «Δυτικής ιδεολογίας», των «Χριστιανικών δικαιωμάτων», της «πολιτισμικής υγείας» και της «παραδοσιακής οικογένειας που θα θρέφει υγιή παιδιά».
Δίνει προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ρευμάτων από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και στη συνεργασία με τις κυβερνήσεις της περιοχής για περιορισμό των ναρκωτικών και αναζήτηση ενέργειας και σπάνιων γαιών.
Θέλει να αποτρέψει την κινεζική κατοχή λιμανιών και εγκαταστάσεων στη περιοχή.
Θεωρεί την Κίνα μακροπρόθεσμα απειλή και θεωρεί ότι μπορεί να ισορροπηθεί το εμπόριο σε μη ευαίσθητους τομείς.
Θα συνεχίσει να ενισχύει την Ταιβάν με αμυντικό εξοπλισμό και δεν θα «υποστηρίξει» προσπάθεια αλλαγής του στάτους-κβο.
Η ορολογία της Στρατηγικής δεν είναι σκληρή για την Κίνα και την Ρωσία. Ειδικά για τη Μόσχα η κριτική είναι ελάχιστη και γι αυτό η ρωσική ανταπόκριση ήταν ευνοϊκή.
Κατηγορεί τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ότι έχουν μη ρεαλιστικές απόψεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία, στηρίζονται σε ισχνές μειοψηφίες, καταπιέζουν με μη δημοκρατικό τρόπο τις αντιπολιτεύσεις (υπονοώντας τα ακροδεξιά κόμματα), ανέχονται την αύξηση της μετανάστευσης σε σημείο που σε 20 χρόνια αν συνεχιστεί αυτή η τάση θα έχει αλλάξει η όψη της Ευρώπης.
Επιδιώκει να αποκαταστήσει στρατηγικές σχέσεις σταθερότητας με την Ρωσία.
Καλεί τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να επιτρέψουν τις εισαγωγές αμερικανικών προϊόντων, να αναλάβουν την ευθύνη της άμυνας της Ευρώπης, να σταματήσουν τις θεωρίες της διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ και τους περιοριστικούς δασμούς στις εισαγωγές.
Η νέα στρατηγική του Τραμπ αφήνει κενό στην άμυνα της Ευρώπης μετά το 2027 και αυτό προκαλεί επιπλέον φόβο στους ευρωπαϊκούς κυρίαρχους κύκλους, οι οποίοι κάτω από τα νέα δεδομένα αντί να επιδιώξουν ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή της Ευρασίας, σπρώχνουν την Ουκρανία στη συνέχιση του πολέμου και την αντιπαράθεση με την Ρωσία σε κρίσιμο σημείο, με την ελπίδα να κρατήσουν τους Αμερικανούς κοντά και την φοβισμένη Ευρώπη σε συνοχή.
Η επικινδυνότητα για την παγκόσμια ειρήνη τώρα είναι μεγαλύτερη από την «πολιτική απόγνωσης» της Ευρώπης παρά από την αμερικανική στρατηγική που υποχωρεί προσωρινά από τον ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα» ή του «Άτλαντα»- που κρατάει τη γη στα χέρια του – όπως γράφει το κείμενο της στρατηγικής και περιορίζεται στην κυριαρχία στην Αμερικανική ήπειρο και στην επιδίωξη επενδύσεων στην Μ. Ανατολή, Αφρική και εξαγωγή βιομηχανικών προϊόντων και ενέργειας.
Η διατήρηση όμως περιφερειακών ή τοπικών συγκρούσεων ή εμφυλίων – 59 παγκόσμια και η πιθανή αμερικανική επέμβαση στη Βενεζουέλα για τα ενεργειακά μπορεί να πυροδοτήσουν ευρύτερη κρίση.
Ο χαρακτηρισμός του Τραμπ στο κείμενο σαν «πρόεδρος της ειρήνης», δείχνει ότι προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, χωρίς μεγάλες παγκόσμιες αναταράξεις και με έλεγχο στις μικρές κρίσεις, για να αναδιοργανωθεί η αμερικανική βιομηχανία και το στρατιωτικό δυναμικό, να εξοικονομήσει σπάνιες γαίες και να ισορροπήσει με την Κίνα.
Ο ανταγωνισμός αυτός μακροπρόθεσμα θα φτάσει σε σημείο κορύφωσης άρα και σε κίνδυνο πολεμικής αναμέτρησης.
Επιπλέον οι οικονομικοί ανταγωνισμοί για περιοχές κρίσιμες για τα ενεργειακά μπορεί να προκαλέσουν κρίσεις «πριν την ώρα τους».
Η «προτεσταντική ηθική» που κυριαρχεί στο κείμενο της στρατηγικής και η διάθεση «προστασίας» της Ευρώπης «ώστε να μη γίνει σε μερικά χρόνια αγνώριστη» μαζί με την υποστήριξη ακροδεξιών κομμάτων – που τα χαρακτηρίζει «πατριωτικά» και η λειτουργία των οποίων δήθεν εμποδίζεται, προκαλεί ανησυχίες «διείσδυσης» στα εσωτερικά της Ευρώπης.
Είναι πολύ πιθανό ότι μπροστά στα αδιέξοδα που δημιούργησαν τα κλασικά αστικά – συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά – κόμματα στην Ευρώπη μαζί με τον κίνδυνο οικονομικού μαρασμού ακόμη και πολεμικής κρίσης, τα ακροδεξιά κόμματα ή ο συνδυασμός δεξιών και ακροδεξιών, μάλλον θα επικρατήσουν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.
Η λύση μαζί με την αποτροπή του κινδύνου, βρίσκεται στην επικράτηση κοινωνικής δικαιοσύνης και σοσιαλισμού στην Ευρώπη μαζί με πολιτική ευρύτερης «ειρηνικής συνύπαρξης» στη περιοχή της Ευρασίας.
(Ο Νίκος Τόσκας είναι υποστράτηγος ε.α. και πρώην υπουργός)
ΠΗΓΗ
https://www.dnews.gr/eidhseis/opinion/560812/i-nea-stratigiki-asfaleias-tou-tramp-einai-epikindyni
