Του Νίκου Νικολόπουλου, Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος, πρώην Υπουργού και Βουλευτή
Μπροστά στα μάτια μας έχουμε μια γεωπολιτική σεισμογραφική βελόνα που τρεμοπαίζει επικίνδυνα. Η οφθαλμοφανής ευπάθεια του Ισραήλ δεν συνιστά μόνο στρατηγικό σοκ για την περιοχή, είναι δείκτης που ανατρέπει παραδοσιακές εξισώσεις.
Όλες οι γειτονικές πρωτεύουσες (Αμμάν, Κάιρο, Ριάντ) έχουν αποκρυπτογραφήσει το μήνυμα: «Η παντοδυναμία του Τελ Αβίβ είναι μύθος».
Η πρόσφατη κρίση στη Μέση Ανατολή αποκαλύπτει μια νέα πραγματικότητα. Το κράτος του Ισραήλ αντιμετωπίζει για πρώτη φορά μετά δεκαετίες μια ευρεία αίσθηση στρατηγικής ευαλωτότητας.
Τα στρώματα της ισραηλινής ευπάθειας
1. Φαντασμαγορική κυριαρχία: Επιχειρεί από αέρος με «χειρουργικά» χτυπήματα, αλλά σκοτώνει αθώους. Η τεχνολογική υπεροχή εξαρτάται από αμερικανική τροφοδοσία, ενώ οι αντίπαλοι χτυπούν τις πόλεις του όποτε θέλουν.
2. Αδύνατη ασφάλεια: Ακόμη κι αν επικρατήσει στρατηγικά, δεν μπορεί να καταστείλει την «νέα τρομοκρατία» που γεννά η αιματοβαμμένη κατοχή. Η διεθνής απέχθεια προς το Ισραήλ δεν είναι αντισημιτισμός, είναι αντίδραση σε κράτος-χωροφύλακα.
3. Κυβερνητικό εκβιασμός: Οι μυστικές υπηρεσίες του (βλ. Predator) έχουν δημιουργήσει παγκόσμιο δίκτυο κατασκοπείας και εκβιασμού κυβερνήσεων. Αυτοί οι διπλωματικοί συσχετισμοί προδίδουν τις λαϊκές βουλήσεις.
4. Καταλυμένη διεθνής τάξη: Το δόγμα της «προληπτικής αυτοάμυνας» θα νομιμοποιήσει κάθε μελλοντική στρατιωτική περιπέτεια, διαβρώνοντας το διεθνές δίκαιο.
Αλλάζουν οι γεωπολιτικές εξισώσεις
Αυτή η αλλαγή δεν αφορά μόνο τη ψυχολογία των πολιτών μιας χώρας, που θεωρούσε τον εαυτό της απρόσβλητο, αλλά μετασχηματίζει τις γεωπολιτικές εξισώσεις ολόκληρης της περιοχής.
Παρατηρούμε πως όλες οι γύρω πρωτεύουσες — από Αμμάν μέχρι Κάιρο, από Ριάντ έως Άμπου Ντάμπι έχουν αποκωδικοποιήσει αυτό το μήνυμα. Εξάγουν συμπεράσματα για την ευρωστία συμμαχιών, την αναξιοπιστία παγκόσμιων δυνάμεων και την αναγκαιότητα αυτόνομης πολιτικής. Εξαίρεση αποτελούν η Αθήνα και η Λευκωσία.
Η στάση μας -η συστηματική ευθυγράμμιση χωρίς κριτική σκέψη- η αποσιώπηση του διεθνούς δικαίου και η αδιαφορία απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα δεν ανταποκρίνεται ούτε στα εθνικά μας συμφέροντα, ούτε στις αξίες που ισχυριζόμαστε ότι εκπροσωπούμε. Ενώ οι σύμμαχοί μας αναθεωρούν στρατηγικές, εμείς παγώνουμε σε ένα παρωχημένο κατεστημένο.
Η εθνική προοπτική
Απόρριψη διπλών σταθερών: Η υποστήριξη του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα δεν σημαίνει αποδοχή καθεστώτος ατιμωρησίας. Η δυτική χριστιανική δημοκρατική ηθική απαιτεί ισορροπία: Καταδίκη της τρομοκρατίας (Χαμάς) αλλά και υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου, των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και της ανθρωπιστικής διάστασης.
Ελλάδα ως σταθμός ειρήνης: Πρέπει να επανεκτιμήσουμε τον ρόλο μας ως διαμεσολαβητή δικαιοσύνης, όχι ως παθητικό εργαλείο. Η προώθηση άμεσης εκεχειρίας, άνευ όρων ανθρωπιστικής πρόσβασης στη Γάζα και επιστροφής στις συνομιλίες για λύση δύο κρατών είναι προτεραιότητα.
Ευρωπαϊκή συνοχή: Καλούμε την ΕΕ σε ενιαία εξωτερική πολιτική που να υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμένει ευεπίφορη σε γεωπολιτικά παιχνίδια μεγάλων δυνάμεων.
Οι γείτονές μας ήδη ετοιμάζονται για την μετα-κρίση εποχή. Εμείς; Παραδίδουμε την εξωτερική πολιτική σε αντιδραστικές ρητορικές. Η σιωπή της Αθήνας δεν είναι ουδετερότητα, είναι συνεργασία με την αδικία.
Ως χώρα με ιστορικό υποδούλωσης, η Ελλάδα οφείλει να στηλιτεύει τη βία, από οποιονδήποτε προέρχεται. Αυτή είναι η κληρονομιά μας: Η ηθική συνέπεια πάνω από τα συμφέροντα βραχυπρόθεσμης πολιτικής.
Η ελληνική παγίδα
Στην Ελλάδα, η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο. «Τι γίνεται αν οι ιρανικοί πύραυλοι χτυπήσουν τη Σούδα;»
Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης αρνείται να σχολιάσει «στρατιωτικές σκέψεις», αλλά η ίδια η αναφορά τους επιβεβαιώνει το βάσιμο του αγωνιώδους ερωτήματος: Θα επιτρέψει ο Μητσοτάκης να εμπλακούμε στο πόλεμο; Είμαστε αποφασισμένοι να μην μετατρέψουμε την Ελλάδα σε στόχο;
Οι πρώην πρωθυπουργοί Καραμανλής και Σαμαράς το είπαν ξεκάθαρα: «Είμαστε στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Είμαστε ΔΥΤΙΚΟΙ, αλλά όχι υποτακτικοί». Από το 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ακολουθούσε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με δυτικό προσανατολισμό, όχι δουλοπρέπεια.
Σήμερα, παραδίδουμε την κυριαρχία μας σε ξένες βάσεις και ακολουθούμε τις ΗΠΑ σε καταστροφικές περιπέτειες (Ουκρανία, Μέση Ανατολή), χωρίς να κερδίζουμε τίποτα παρά τον κίνδυνο να γίνουμε στόχος.
Η εθνική αντιπρόταση
1. Ζητούμε δημόσιες διαβεβαιώσεις ότι η Σούδα δεν θα χρησιμοποιηθεί για επιθετικές ενέργειες κατά του Ιράν. Η Ελλάδα δεν είναι ασπίδα ξένων συμφερόντων.
2. Ηθική συνέπεια, όχι υποταγή: Καταδίκη της Χαμάς και του ισραηλινού εγκλήματος κατά των Παλαιστινίων. Υποστήριξη άμεσης εκεχειρίας, ανθρωπιστικής πρόσβασης στη Γάζα και λύσης δύο κρατών.
3. Επιστροφή στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική: Απαιτούμε εξωτερική πολιτική που:
Σέβεται τη δυτική μας ταυτότητα χωρίς να αλλοτριώνει και να υπονομεύει τα εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα.
Αναζητά συμμαχίες με Αραβικές χώρες και Ιράν.
Προωθεί την Ελλάδα ως διαμεσολαβητή ειρήνης, όχι φρουρά του πολέμου.
4.Ευρωπαϊκή αυτονομία: Καλούμε την ΕΕ σε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, που δεν θα την καθιστά αμερικανικό υποκατάστημα.
Το τελευταίο πρόβλημα
Αν ιρανικοί πύραυλοι πέσουν στη Σούδα, ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης θα είναι συνένοχος, αφού θα έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε εκτεθειμένο στρατόπεδο, παραμελώντας τα μαθήματα της ιστορίας μας: «Όποιος φιλεί πολλά χέρια, γλείφει και πολλά πόδια» (Κ. Καραμανλής).
Ώρα να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Η σιωπή μας σήμερα είναι η καταστροφή μας αύριο.
