Αυτές τις μέρες, μαζί με τον δικό μου απολογισμό πάνω στα εκλογικά αποτελέσματα, δεν έχει σταματήσει να ηχεί στα αυτιά μου η φωνή τού Δημήτρη Μητροπάνου, που τραγουδούσε την “Εθνική Μας Μοναξιά”… Μοναξιά στις παρατάξεις, μοναξιά στα εκλογικά κέντρα, μοναξιά και στις καρδιές των πολιτών…
Από το
Νικήτα Κακλαμάνη
«Εδώ που μάθανε τα μάτια μας να κλαίνε
που συνηθίσαμε σε κάλπικους καιρούς
εδώ θα μείνουμε, γιατί έχουμε και λέμε
ένα φιλότιμο και λόγους σοβαρούς».
Αυτό λοιπόν το “φιλότιμο” μαζί με την εμπιστοσύνη του λαού, καλούμαστε σήμερα να τα αποκαταστήσουμε. Και υπάρχουν “λόγοι σοβαροί” γι’αυτό… Θα ξεκινήσω επαναλαμβάνοντας για μία ακόμη φορά πως η πολιτική δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, που την κάνουμε λάστιχο όπως μας βολεύει. Δεν είναι showbiz όπου αποθεώνονται οι πολιτικές φίρμες αναμεταξύ τους. Δεν είναι lifestyle, δεν είναι φούμαρα, δεν είναι “τρόμπα, φιγούρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα”, όπως τραγουδούσε κάποτε ο Γιάννης Μηλιώκας.
Πολιτική είναι η ίδια η ζωή. Είναι η δημόσια ασφάλεια, η δικαιοσύνη, τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, οι λογαριασμοί και τα ψώνια του νοικοκυριού. Πολιτική είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα: η υπερηφάνεια για την πατρίδα. Σε αυτές τις εκλογές ξεχάσαμε την πολιτική, αφού το σύνολο των παρατάξεων απέφυγε να εστιάσει στην ουσία και στη θέση της Ελλάδας μέσα σε ένα αφιλόξενο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Αντ’αυτού χορτάσαμε tik-tok και instagram, κουτσομπολιά και ίντριγκες ένθεν κακείθεν.
Βαθύ αίσθημα μοναξιάς
Πέρα όμως από αυτά, αν βγάλουμε από την εξίσωση τα φτωχά ποσοστά που συγκέντρωσε η Αντιπολίτευση, η οποία απέδειξε ξανά ότι ούτε πείθει, ούτε εναλλακτικές λύσεις έχει, αλλά ούτε και επαφή με το περιβάλλον και την κοινωνία, τότε η μερίδα του λέοντος σε επίπεδο ευθυνών βαρύνει την Κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί δεν κατάφερε να εδραιώσει ένα κλίμα σιγουριάς και εμπιστοσύνης. Απεναντίας, η τακτική διακυβέρνησης τού “προχωράμε τόσο-όσο” έφερε στην επιφάνεια ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς…
Διπλή μοναξιά όμως, αισθάνθηκε και ο παραδοσιακός νεοδημοκράτης, με την ιδεολογική προίκα της λαϊκής παράταξης όπως την έχτισε ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η παραδοσιακή, η γνήσια λαϊκή δεξιά είχε προ πολλού παραγκωνιστεί από ένα αυτοσχέδιο παράρτημα του ΠΑΣΟΚ εντός της παράταξης. Οπότε ήταν λογικό και επόμενο πως αυτό θα προκαλούσε αποστροφή αν όχι οργή. Κι αυτό γιατί η Νέα Δημοκρατία είχε πάντα τη δική της εσωτερική, αλλά συμπαγή πολυμορφία. Δεν χρειάστηκε ποτέ δεκανίκια. Ανήκε πάντα στον προοδευτικό χώρο, στην κοινωνικά φιλελεύθερη κληρονομιά της και στον λαό.
Το σοκαριστικό ποσοστό της αποχής και η άνοδος των “δεξιών” απομιμήσεων χωρίς σοβαρές προτάσεις και πρόγραμμα δεν είναι ένα απλό καμπανάκι για την Κυβέρνηση. Είναι μια μεγάλη καμπάνα. Και όλοι ξέρουμε για ποιον χτυπάει…Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι ένας ανασχηματισμός θα εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Γιατί είναι σαν να μας παρακολουθεί ο πολίτης να παίζουμε “μουσικές καρέκλες” και να αλλάζουμε απλά θέσεις στο παιχνίδι.
Τώρα -όχι αύριο- είναι η ώρα για άμεση δράση. Είναι η ώρα για επιστροφή στις ρίζες της λαϊκής δεξιάς. Είναι η ώρα της πολιτικής για τη ζωή και την κοινωνία. Αυτή η οπτική μεταφράζεται σε άμεσα, πρακτικά και αποτελεσματικά μέτρα, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά. Η δημόσια ασφάλεια, η προστασία του πολίτη και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη θα πρέπει επιτέλους να διασυνδεθούν τόσο θεσμικά όσο και πρακτικά, ώστε να μπει ένα τέλος στο καθημερινό δελτίο εγκληματικότητας.
Η δημόσια υγεία πρέπει να οργανωθεί όχι πυροσβεστικά, αλλά με γενναίες αποφάσεις σε επίπεδο υποδομών και ανθρώπινου δυναμικού. Η παιδεία χρειάζεται επιτέλους να περάσει από ένα βαθύ ξεσκαρτάρισμα, μέσα από την αξιολόγηση των λειτουργών και των λειτουργιών της. Η ακρίβεια, σε αγαθά και υπηρεσίες, πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα, χτυπώντας κατευθείαν στη ρίζα της αισχροκέρδειας, μακριά από εξαρτήσεις ή τον φόβο τού πολιτικού κόστους. Ο μισθωτός, ο αγρότης και ο ελεύθερος επαγγελματίας περιμένουν ουσιαστική στήριξη, για να νιώσουν ότι δεν βρίσκονται απέναντι από την Κυβέρνηση, αλλά μαζί της σε μια κοινή προσπάθεια.
Πέρα όμως από όλα αυτά, ο Έλληνας, στην κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε, θέλει να ανακτήσει την εθνική του υπερηφάνεια.
«Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε
κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό
παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε
με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό»…
Την ώρα που παρατάξεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ (που άλλοτε έβγαζαν φλύκταινες με τον όρο “πατρίδα”!) τολμούν και εντάσσουν τώρα τη λέξη “πατριωτισμός” στο αφήγημά τους, η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να ιδρώνει. Με “λεξιλόγιο πολύ ελληνικό” λοιπόν, πιστεύω πως είναι ώρα να επιστρέψουμε στις πατριωτικές μας ρίζες και να ασχοληθούμε σοβαρά με τα εθνικά μας θέματα. Με μια εξωτερική πολιτική χωρίς εκπτώσεις, που θα απαντά καταλλήλως στις συστηματικές προκλήσεις της Τουρκίας, της Αλβανίας και των Σκοπίων. Το ίδιο ακριβώς οφείλουμε να κάνουμε και για το μεταναστευτικό, όπου έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όλα αυτά λοιπόν, απαιτούν δραστικά μέτρα και όχι απλές διορθωτικές κινήσεις. Ζητούν λύσεις, πάντα σε επαφή με την κοινωνία.
«Η πρόωρη δόξα είναι η ευθύνη η πιο αβάσταχτη»
Όλοι εμείς, που δώσαμε από παιδιά το είναι μας για τα ιδανικά και τις αξίες της Νέας Δημοκρατίας, παραμένουμε στις επάλξεις, όχι “για να’χει πάντα συντροφιά η εθνική μας μοναξιά”, αλλά για να μην ξανα-αισθανθεί κανένας μόνος. Τιμάμε τη ρίζα μας και τον αγώνα μας. Την ιστορία και το μέλλον μας. Πάντα με αγάπη για την πατρίδα, τον λαό και τα δίκαιά του.
Ας κυβερνήσουμε λοιπόν με ευθύνη, γενναιότητα και λεβεντιά. Γιατί όπως έγραψε και ο Γιάννης Ρίτσος “η μοναξιά παραμονεύει πριν απ’ την ευθύνη και μετά την ευθύνη. Η πρόωρη δόξα είναι η ευθύνη η πιο αβάσταχτη”.
πηγή
