Το φαινόμενο του κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων βαθαίνει επικίνδυνα. Κόμματα χωρίς σταθερή ιδεολογική ταυτότητα, πρόσωπα χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και μια κοινή γνώμη απογοητευμένη, παρακολουθούν μια συνεχή αναδιάταξη χωρίς ουσία και προοπτική.
Η ένταση μεταξύ των πολιτικών φορέων αυξάνεται – όχι λόγω πραγματικών ιδεολογικών διαφορών, αλλά από την ανάγκη για επιβίωση σε ένα ασταθές περιβάλλον. Συμμαχίες χτίζονται και διαλύονται με ταχύτητα, υποσχέσεις δίνονται χωρίς αντίκρισμα, και ο πολιτικός διάλογος περιορίζεται σε αλληλοκατηγορίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Η κρίση δεν είναι μόνο θεσμική ή κομματική. Είναι κυρίως κρίση ηγεσίας. Η απουσία πολιτικών προσώπων που μπορούν να εμπνεύσουν, να καθοδηγήσουν και να πείσουν, είναι πια πασιφανής. Η χώρα στερείται εκείνων των φωνών που μπορούν να αρθρώσουν ουσιαστικό λόγο, να εκφράσουν ένα εθνικό σχέδιο και να ενώσουν κοινωνικά στρώματα που σήμερα βρίσκονται σε διαρκή απόσταση και καχυποψία.
Το σκηνικό αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε μια εσωστρεφή και μελαγχολική κοινωνία. Οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική, όχι επειδή δεν ενδιαφέρονται, αλλά επειδή δεν βλέπουν τίποτα να τους αφορά. Δεν υπάρχει στρατηγική. Δεν υπάρχει σχέδιο. Δεν υπάρχει ελπίδα.
Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι απλώς μια κυβερνητική σταθερότητα – είναι η πολιτική αναγέννηση. Είναι η ανάγκη να εμφανιστούν νέοι πολιτικοί σχηματισμοί ή πρόσωπα που δεν θα υπηρετούν μόνο τακτικές, αλλά θα εκφράζουν μια καθαρή αντίληψη για το πού πηγαίνει η χώρα. Με ρεαλισμό αλλά και με πυξίδα.
Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. Η χώρα χρειάζεται πολιτικό προσωπικό με όραμα, αξιοπιστία και πολιτική γενναιότητα. Σε διαφορετική περίπτωση, ο κατακερματισμός θα συνεχίσει να λειτουργεί διαλυτικά – όχι μόνο για τα κόμματα, αλλά και για τη δημοκρατία την ίδια.
