Σε ένα πολιτικό περιβάλλον στον χωρο της αντιπολίτευσης που μοιάζει ολοένα και πιο αποσυνδεδεμένο από την κοινωνία, τα κόμματα που κινούνται σαυτον βρίσκονται σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας. Οι δημοσκοπήσεις τα δείχνουν στάσιμα ή και πτωτικά, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών παραμένει αδιάφορο, η πολιτικά απογοητευμένο. Η όποια κοινωνική δυσαρέσκεια, δεν έχει βρει μέχρι σήμερα πολιτική έκφραση. Και κάπου εκεί, εμφανίζεται η φημολογούμενη πρόθεση δημιουργίας ενός νέου “κόμματος των Τεμπών” που φιλοδοξεί να ανέβει στο «άρμα» του αντισυστημισμού και να κεφαλαιοποιήσει την κοινωνική αντίδραση .
Σε ένα τέτοιο σκηνικο , όλα δείχνουν ότι βρίσκονται στην τελική ευθεία οι διεργασίες για τη δημιουργία του λεγόμενου «κόμματος Καρυστιανού». Οι πρόσφατες δηλώσεις της προέδρου του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος «Τέμπη 2023» φανερώνουν τις προθέσεις της και δείχνουν και την κινητήρια ώθηση που την οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, που δεν είναι άλλη από το ποσοστό που φαίνεται να συγκεντρώνει – στα χαρτιά- σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
«Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με νέο πρόγραμμα και θα μπουν μπροστά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ηγηθώ μίας τέτοιας προσπάθειας, αλλά δεν το βλέπω προσωπικά για μένα. Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του», είπε η Μαρία Καρυστιανού .
Σύμφωνα με πληροφορίες οι συζητήσεις με στόχο τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα, υπό τη Μαρία Καρυστιανού, έχουν προχωρήσει και μάλιστα κάποιοι έχουν ανταλλάξει και απόψεις για πιθανά ονόματα με επικρατέστερα , το «Οξυγόνο» η το «Δικαιοσύνη».
Μέσω του συγκεκριμένου συλλόγου έχει δημιουργηθεί ένα πανελλαδικό δίκτυο από ανθρώπους που μπορούν να έχουν ενεργό ρόλο στον όποιο νέο πολιτικο φορεα, ενώ ρόλο στα πράγματα αναμένεται να διαδραματίσουν, ο επικοινωνιολόγος Νίκος Καραχάλιος και η δικηγόρος Μαρία Γρατσια υποψήφια με το κόμμα ΝΙΚΗ κατά το παρελθόν .
Για κάποιους πολιτικούς παρατηρητές η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν απλώς ένα δυστύχημα . Ήταν το πολιτικό και ηθικό σημείο καμπής για μια ολόκληρη κοινωνία. Αυτή η ρωγμή δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, αλλά διατρέχει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό κενό θα μπορούσε να το καλύψει , εστω και παροδικά, αυτό το νέο κόμμα.
Η εικόνα των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτική. Κανένα δεν φαίνεται να εμπνέει πραγματική ελπίδα ή να πείθει πως μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική διακυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει καταφέρει να σταθεροποιηθεί. Αντί να εκπέμπει δυναμισμό και όραμα, καταλήγει συχνά να εκπέμπει, εσωστρέφεια, έλλειψη σαφούς γραμμής και αντιφάσεις.
Η κομματική βάση μοιάζει διχασμένη, ενώ πολλοί πρώην ψηφοφόροι είτε αποστασιοποιούνται είτε κατευθύνονται προς άλλους σχηματισμούς.
Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατάφερε να μπει στη Βουλή εκπροσωπώντας ένα ρεύμα αγανάκτησης και απογοήτευσης. Ωστόσο, η δυναμική της μοιάζει να εξαντλείται γρήγορα. Η ρητορική της δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις ή ρεαλιστική στρατηγική εξουσίας.
Πολλοί την βλέπουν περισσότερο ως «φωνή διαμαρτυρίας» παρά ως πιθανή εναλλακτική εξουσίας — και σε έναν κόσμο που απαιτεί λύσεις, αυτό έχει κόστος.
Η «Ελληνική Λύση» διατηρεί ένα σταθερό ποσοστό γύρω από το 8-10%, αξιοποιώντας την, σε υψηλούς τόνους , ρητορική. Αν και έχει «πιάσει» ένα κομμάτι του απογοητευμένου εκλογικού σώματος, το προφίλ του κόμματος περιορίζει τη δυνατότητά του να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο ακροατήριο.
Το αντισυστημικό μήνυμα της Ελληνικής Λύσης έχει αποδέκτες, αλλά δύσκολα μπορεί να παίξει ρόλο πρωταγωνιστή σε μια μελλοντική αναδιάταξη.
Η Νέα Αριστερά, που προέκυψε ως απόσχιση από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να χτίσει προφίλ ριζοσπαστικής αλλά υπεύθυνης αριστεράς. Ωστόσο, ο χρόνος δεν φαίνεται να δουλεύει υπέρ της. Το εκλογικό της στίγμα παραμένει ασαφές και η απήχηση περιορισμένη.
Ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση να είναι το ΠΑΣΟΚ. Παρά την προσδοκία ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε δύναμη σταθερότητας και εξισορρόπησης, φαίνεται να παραμένει εγκλωβισμένο στη δική του αμηχανία. Η ηγεσία του δεν εμπνέει ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ενώ δεν έχει καταφέρει να διαφοροποιηθεί καθαρά, ούτε από τη ΝΔ ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο παρασκήνιο ακούγεται έντονα το ενδεχόμενο να ιδρύσει νέο κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας. Η παρουσία του παραμένει εν μέρει ισχυρή στο αριστερο εκλογικό σώμα, αν και η πολιτική του φθορά είναι υπαρκτή.
Ένα νέο εγχείρημα από τον Α.Τσίπρα, αν δεν εγκλωβιστεί σε παλαιοκομματικές ισορροπίες, θα μπορούσε να ενώσει διάσπαρτες δυνάμεις της προοδευτικής και ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, και κυρίως να δώσει κάποια πολιτική διέξοδο .
Όμως, η επιτυχία ενός τέτοιου κόμματος « Των Τεμπων» δεν είναι δεδομένη. Θα εξαρτηθεί κυρίως από την ποιότητα των προσώπων που θα το στελεχώσουν, την σαφήνεια του πολιτικού του λόγου, αλλά και την ικανότητά να μην ανακυκλώσει τα λάθη του παρελθόντος.
Όταν λέμε “κόμμα των Τεμπών”, δεν εννοούμε απαραίτητα ένα κόμμα που θα δημιουργηθεί με αυτή τη θεματική ταυτότητα. Μιλάμε για ένα πολιτικό υποκείμενο που θα προτάξει την ανάγκη για «κάθαρση και μια νέα πολιτική ηθική».
Είναι ένα κόμμα που στην παρούσα φάση δεν υπάρχει. Ίσως και να μην εμφανιστεί ποτέ. Όμως και μονο οι συζητήσεις που γίνονται για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου κόμματος λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αφού βγάζουν στην επιφάνεια την μη πολιτική τους απήχηση, αλλά και την αδυναμία εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.
