Του Μανώλη Κοττάκη
Ο πρωθυπουργός ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας μια λέξη που εισήγαγε στον δημόσιο διάλογο σε άλλη συγκυρία, με άλλο Σύνταγμα και εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος το 1989: «Ποινικοποίηση» της πολιτικής ζωής του τόπου. Ηταν η εποχή που μετείχε νομίμως στη σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, μέλος της εθνικής αντιπροσωπίας, ο βουλευτής κατήγορος (καταργήθηκε με την αναθεώρηση του 2001) και τέτοια σχόλια λόγω του ιδιόμορφου ασυμβίβαστου (και νομοθέτης και δικαστής) ήταν ανεκτά. Αποτελούσαν τη διαμαρτυρία για τη δίωξη της ηγεσίας μιας παράταξης από την ηγεσία μιας άλλης με εργαλείο τη Δικαιοσύνη.
Το Σύνταγμα του 2001 κατήργησε την αδόκιμη συμμετοχή μελών της νομοθετικής εξουσίας στη σύνθεση της δικαστικής (τελευταίοι εξαιρετικοί βουλευτές κατήγοροι ο καθηγητής μου στη Νομική ΔΠΘ, πρώην εισαγγελέας Κώστας Κωνσταντινίδης, ο στιβαρός Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο πράος Λαρισινός Νίκος Κατσαρός) και για προστασία των πολιτικών συνέστησε ένα τριμελές γνωμοδοτικό συμβούλιο που παρεμβάλλεται μεταξύ της Βουλής και του ακροατηρίου του Ειδικού Δικαστηρίου για να ελέγχει τη νομιμότητα της δίωξης. Ο μόνος προβληματισμός που ετέθη έπειτα από εκείνη την αναθεώρηση είναι ο τρέχων για την απευθείας υπαγωγή των υπουργών και των πολιτικών, χωρίς προηγούμενη άδεια της Βουλής, στον φυσικό δικαστή.
Μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο σαν και αυτό, ο συλλογισμός που ανέπτυξε στο Καρπενήσι ο πρωθυπουργός για την ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής, εκτός από αιωρούμενος, είναι και προβληματικός. Προβληματικός γιατί σε καμία από τις εκκρεμείς υποθέσεις της περιόδου δεν είναι η πολιτική ο επισπεύδων των διώξεων. Η Δικαιοσύνη είναι. Και για τις υποθέσεις Τριαντόπουλου και Καραμανλή, και για τις υποθέσεις Βορίδη και Αυγενάκη. Στις μεν πρώτες διαβίβασε δικογραφία στη Βουλή ο ανακριτής Μπακαΐμης, στις δεύτερες η Ευρωπαία εισαγγελεύς Κοβέσι. Είναι τουλάχιστον άστοχο να κατηγορεί ένας πρωθυπουργός τη Δικαιοσύνη για… ποινικοποίηση, όταν αρμοδιότητά της είναι ακριβώς αυτή: Η διερεύνηση ποινικών αδικημάτων. Είναι όμως άστοχο για ακόμα έναν λόγο: Η δικογραφία Κοβέσι αποκαλύπτει τη δράση μιας μαφίας, υπό μορφή εγκληματικής οργάνωσης, η οποία δεν θέλησε απλώς να «ανέβει» στην έδρα του δικαστηρίου και να δικάσει. Θέλησε να ανέβει στην εξουσία και να κυβερνήσει με τα όπλα. Στις νόμιμες επισυνδέσεις της δικογραφίας, πρακτική που, όπως επισήμανε εύστοχα ο βουλευτής Κέρκυρας Αλέξανδρος Αυλωνίτης, χρησιμοποιείται από τις δικαστικές Αρχές σε βαριές υποθέσεις όπως ναρκωτικά, μπραβιλίκια, νύχτα, αποκαλύπτονται τρία φοβερά γεγονότα: Πολίτης παρεμβαίνει σε κρατικό αξιωματούχο και πιέζει για μεθοδεύσεις υπουργών με τελικό στόχο… την παύση δικαστικής λειτουργού που τον ερευνά από τα καθήκοντά της. Είμαστε με τα καλά μας; Σε άλλη συνομιλία, ο ίδιος μονολογεί χάριν ενός αστεϊσμού, που δεν είναι καθόλου αστείος, ότι θα έπρεπε να έχει δολοφονήσει αυτή τη δικαστική λειτουργό. Και σε μια τρίτη συνομιλία με τη φράση «δώσ’ της!» συνεννοείται με κρατικό λειτουργό πώς θα εξοντώσει με πειθαρχικές ποινές την αδιάφθορη αξιωματούχο του ΟΠΕΚΕΠΕ που αποκάλυψε το σκάνδαλο.
Είναι η άνοδος της μαφίας στην εξουσία με τη μορφή εγκληματικής οργάνωσης, όπως την περιγράφει η Κοβέσι, «ποινικοποίηση» της δημόσιας ζωής, κύριε πρωθυπουργέ; Είναι οι διαταγές της σε υπουργούς και προέδρους οργανισμών «ποινικοποίηση»; Απονέμει η μαφία «δίκαιο», πειθαρχικό ή ποινικό; Και την καλύπτετε; Νομίζετε ότι αν συνεχίσετε έτσι δεν θα σας ρουφήξει και εσάς η μαύρη τρύπα που έχει ήδη ανοίξει στους θεσμούς;
Αίτημα: Ρίξτε μια ματιά, κύριε πρωθυπουργέ, στην καμπύλη των ποσοστών σας και στην επικαιρότητα την τελευταία διετία! Κάθε τρεις και λίγο πέφτετε πολιτικά από ένα σκάνδαλο μέτριας ή μεγάλης έντασης, μετά ανασκουμπώνεστε, σηκώνεστε επικοινωνιακά και μετά ξαναπέφτετε και ξανασηκώνεστε μέχρι να πέσετε μόνος σας οριστικά. Χωρίς σπρώξιμο από κανέναν άσπονδο. Για εκεί πάτε ολοταχώς. Επειδή θεωρείτε ότι ξεπεράσατε το βουνό των υποκλοπών και των Τεμπών (που είναι όμως ανοικτή πληγή χαίνουσα ικανή να κακοφορμίσει ανά πάσα στιγμή), έχετε αποκτήσει την αλαζονική αυτοπεποίθηση ότι θα επιτύχετε το ίδιο και τώρα. Ότι είστε, όπως λέει και το τραγούδι της Χαρούλας, «βασιλιάς, δικτάτορας, Θεός και παντοκράτορας». Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Σας επαναλαμβάνουμε όμως: Δεν χρειάζεστε κόμμα για να υποστείτε έπειτα από ικανό χρόνο την εξαΰλωση. Θα καταστείτε κύμβαλο αλαλάζον και χωρίς νέο κόμμα στα δεξιά σας. Το νέο κόμμα που πλαγιοκοπεί έξοχα την παράταξη είστε εσείς ο ίδιος. Η θεωρία της ποινικοποίησης στέλνει το μήνυμα σε κεντρώους, αριστερούς και δεξιούς ότι οι διεφθαρμένοι υπουργοί σας περιφρονούν τη Δικαιοσύνη και ότι εσείς δοξάζετε την ατιμωρησία. Δεν θα σας πάει μακριά αυτό. Πολύ δε περισσότερο που με την προσθήκη του Ανδρέα Λοβέρδου στο ρόστερ, το φθινόπωρο, η κυβέρνησή σας θα μοιάζει σύντομα με φωτογραφία κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη του 2000 έπειτα από ορκωμοσία στα σκαλιά της Βουλής. Τα 2/3 των υπουργών του είναι υπουργοί σας!
