Του Βασίλη Ταλαμάγκα
Πριν από καιρό στα σοβαρά κέντρα αποφάσεων σχολιάστηκε μια έρευνα του Ινστιτούτου του Reuters για την Ψηφιακή Ενημέρωση, που καλύπτει 46 χώρες, μεταξύ τους σχεδόν το σύνολο της ΕΕ. Στο τμήμα της που αφορά την Ελλάδα, οι συντάκτες της έκθεσης αναφέρονται μεταξύ άλλων στα εξής χαρακτηριστικά της ελληνικής αγοράς ενημέρωσης:
– Κατακερματισμός: Ο μέσος Έλληνας συμμετέχων στην έρευνα δήλωσε ότι χρησιμοποιεί πάμπολλες ψηφιακές πηγές ενημέρωσης από οποιονδήποτε άλλον στις 46 χώρες που συμμετείχαν, πλην της Κένυας.
– Έλλειψη αξιοπιστίας: Μόλις 32% εμπιστεύεται εν γένει τις ειδήσεις στα ψηφιακά ΜΜΕ (χαμηλότερο ποσοστό στην ΕΕ μετά το 30% Γαλλίας και Ουγγαρίας) και ακόμη χειρότερα, μόλις 12% πληρώνει για αυτή την ψηφιακή ενημέρωση. Παρότι τα τεράστια οικονομικά προβλήματα στα ΜΜΕ είναι ευρέως γνωστά στην κοινή γνώμη, 32% μόνο προβληματίζεται για την έλλειψη οικονομικής αυτάρκειας των ΜΜΕ. Αυτός είναι και ο λόγος που η κατά 73% διείσδυση των ψηφιακών μέσων στην ενημέρωση, αφορά κυρίως τα Social Media. Από αυτά ενημερώνεται το 69%, με το 37% να μεταδίδει το ίδιο τις ειδήσεις μέσω social media και e-mail. Οι πλέον χρησιμοποιούμενες πλατφόρμες για ειδήσεις είναι: 52% Facebook, 33% Youtube, 23% Messenger, 23% Viber, 15% Instagram, 12% X (Twitter).
Στις παθογένειες που περιγράφει η έκθεση περιλαμβάνονται:
- Εξάρτηση από την κυβέρνηση: Το Reuters θυμίζει ότι 54% των πολιτών εναντιώνεται στις κρατικές ενισχύσεις ΜΜΕ όπως την περιβόητη πια καμπάνια «Μένουμε Σπίτι», θυμίζοντας ότι σε πάνω από τις μισές περιπτώσεις για τους 1.232 ωφελούμενους οργανισμούς, δόθηκε σε όχι πιστοποιημένα ΜΜΕ.
- Εμπλοκή των ΜΜΕ στην πολιτική σκηνή: Σημειώνεται η πάγια μομφή της εκάστοτε αντιπολίτευσης στον τρόπο που τα κρατικά ΜΜΕ καλύπτουν τις θέσεις της και η πολιτική σύγκρουση στην προσπάθεια να ρυθμιστεί το τηλεοπτικό τοπίο.
- #Metoo: Αξιοσημείωτη είναι η επισήμανση ότι σε αντίθεση με άλλες χώρες, στην Ελλάδα τα ΜΜΕ φαίνεται να καλύπτουν μεν τις αποκαλύψεις που αφορούν σεξουαλική παρενόχληση, βιασμούς κτλ., χωρίς αντίστοιχο κύμα αποκαλύψεων στον δικό τους, δημοσιογραφικό κόσμο και χωρίς ερευνητικά ρεπορτάζ που να εμβαθύνουν περισσότερο στις αποκαλύψεις που έχουν πραγματοποιηθεί από άλλα πρόσωπα.
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι η Ελληνική δημοσιογραφία πάσχει.
Ακολουθεί ένα ολισθηρό δρόμο που κάθε άλλο οδηγεί σε εξυπηρέτηση συμφερόντων των πολιτών.
Αν συνυπολογίσει κανείς την μάλλον ανεπαρκή παρουσία στον χώρο, θεσμικών και συνδικαλιστικών φορέων, κατανοεί ότι τα χειρότερα είναι μπροστά.
Παρατηρείται δε και ένα άλλο φαινόμενο.
Ότι προβάλλουν τα λεγόμενα συστημικά ΜΜΕ, να «χλευάζεται» από τους πολίτες.
Τέτοια κατάσταση παρατηρήθηκε και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Σ΄ αυτόν τον βαθμό όμως, όπως στην Ελλάδα, σε καμία περίπτωση.
