Του Βασίλη Ταλαμάγκα
Την ώρα που τα κόμματα της αντιπολίτευσης ταλανίζονται στην εσωτερική τους κρίση η κοινωνία διαλέγει ένα γεγονός και στέλνει το μήνυμα της.
Από την πρώτη μέρα της τραγωδίας το πρόσωπο της Μαρίας Καρυστιανού έγινε το πρόσωπο του δράματος της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών.
Μια μητέρα που έχασε τόσο βίαια και πρόωρα το παιδί της, και βλέπει τους πολιτικούς υπεύθυνους να σφυρίζουν αδιάφορα για τις βαριές ευθύνες τους, μιλώντας για τα «κάστρα που δεν πέφτουν».
Η Μαρία Καρυστιανού κατάφερε να μετατρέψει το σοκ του πένθους σε φωνή αποκατάστασης της λειτουργίας των Θεσμών και του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα. Και φυσικά ενόχλησε.
Προσπάθησαν να τη χρεώσουν σε κόμματα, να της αποδώσουν προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, να την περιγράφουν ως «περίεργη προσωπικότητα», να δυσκολεύουν την πρόσβασή της στον δημόσιο λόγο. Το φαινόμενο της εποχής, οι «πληρωμένοι εκτελεστές» των κοινωνικών δικτύων, βγάζουν… «τα προς το ζην» εξαπολύοντας χυδαίες επιθέσεις εναντίον της.
Ακόμα και οι γνωστές «δημοσιογραφικές» φωνές, με ενσωματωμένο αποτύπωμα τα τελευταία χρόνια, που έχουν στρέψει την κοινωνία απέναντι στα ΜΜΕ, απαξιώνοντας τη φήμη του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, επιδεικνύουν έναν αδικαιολόγητο και άκρατο …εκνευρισμό, απέναντι σε μια μητέρα η οποία στερήθηκε το παιδί της.
Η Μαρία Καρυστιανού λειτουργεί ως αλύγιστο μέτρο σύγκρισης, ηθικής και πολιτικής αξιοπρέπειας. Διατηρώντας την ψυχραιμία της ακόμη και όταν πετυχαίνουν οι προσπάθειες του «συστήματος» να διασπάσουν τους συγγενείς των θυμάτων, ώστε να αδυνατίσουν τη φωνή τους. Δεν έχουν όλοι το ίδιο ψυχικό σθένος με τη Μαρία Καρυστιανού.
Τα παραπάνω έδειξαν ότι τα υιοθετούν στο ακέραιο, οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι στο Καλλιμάρμαρο για τα Τέμπη.
Η φωνή τους μάλλον σόκαρε αυτούς που νόμισαν ότι μια συναυλία είναι που θα περάσει.
Τα δημοσιογραφικά φληναφήματα που ακούστηκαν, «μα πήγαν για τα Τέμπη και φώναζαν για την Παλαιστίνη», δείχνουν την γύμνια ενός συστήματος που παραπαίει.
Δεν έχει σημασία τι ψηφίζουν εκλογικά, σημασία έχει πως η κοινωνία διατυπώνει ξεκάθαρη άποψη ότι το πολιτικό σύστημα ως διαχειριστής, βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας…
