Στις 15 Αυγούστου 2025, μια συνάντηση με ιστορικό και γεωπολιτικό βάρος περνάει στην ιστορία στην Αλάσκα. Ο Ντόναλντ Τραμπ, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, και ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν είχαν σημείο αναφοράς την αμερικανική βάση του Άνκορεϊτζ, σε μια προσπάθεια επανεκκίνησης του διαλόγου για το μέλλον της Ουκρανίας και τη σταθεροποίηση των σχέσεων μεταξύ των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων. Το γεγονός αυτό αναζωπύρωσε ένα ερώτημα με παγκόσμια σημασία: μπορεί η Αλάσκα να λειτουργήσει ως νέος σταθμός για την παγκόσμια ειρήνη;
Η επιλογή της Αλάσκας δεν ήταν τυχαία. Πρόκειται για μια περιοχή στρατηγικά τοποθετημένη ανάμεσα στη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες – δύο χώρες που βρίσκονται σε ανοιχτή αντιπαράθεση τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Παράλληλα, η Αλάσκα, πρώην ρωσική αποικία, φέρει έναν συμβολισμό συμφιλίωσης. Δεν είναι απλώς ένα σύνορο, αλλά και μια πιθανή γέφυρα ανάμεσα σε δύο κόσμους: την Ανατολή και τη Δύση.
Η συνάντηση Τραμπ–Πούτιν αποτελεί ένδειξη ότι ακόμα και στις πιο τεταμένες στιγμές της σύγχρονης διπλωματίας, μπορεί να υπάρξει έδαφος για διάλογο. Οι δηλώσεις Τραμπ περί «καλής αρχής για μια έντιμη ειρήνη» και η έμμεση αναφορά του Πούτιν στη δυνατότητα τριμερούς συνάντησης με τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι δίνουν ένα πρώτο, αν και αβέβαιο, σήμα ελπίδας.
Ωστόσο, η Αλάσκα δεν θα γίνει αυτόματα “σταθμός ειρήνης” μόνο λόγω μιας συνάντησης. Χρειάζονται σταθεροί θεσμοί, πολυμερής συμμετοχή και διαφάνεια στις διαπραγματεύσεις. Η απουσία της Ουκρανίας από τη συγκεκριμένη συνάντηση είναι ένα σοβαρό έλλειμμα. Καμία ειρηνευτική διαδικασία δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη συμμετοχή του βασικού ενδιαφερόμενου μέρους. Αν η Αλάσκα φιλοξενήσει στο άμεσο μέλλον τριμερείς ή και πολυμερείς συνομιλίες, τότε η προοπτική της ως διπλωματικού κόμβου ενισχύεται.
Η Αλάσκα μπορεί επίσης να εξελιχθεί σε πλατφόρμα συνεργασίας σε μη στρατιωτικά πεδία: έρευνα για την κλιματική αλλαγή, ανάπτυξη βιώσιμων τεχνολογιών στον Αρκτικό Βορρά, ή ακόμη και ανταλλαγή τεχνογνωσίας μεταξύ πολιτισμών. Ο ρόλος της επιστημονικής και πολιτιστικής διπλωματίας δεν πρέπει να υποτιμάται. Σε μια εποχή κλιματικών και ενεργειακών κρίσεων, η ειρήνη δεν είναι μόνο η απουσία πολέμου, αλλά και η οικοδόμηση σχέσεων αμοιβαίου συμφέροντος.
Τελικά, η Αλάσκα έχει τα χαρακτηριστικά για να γίνει σταθμός ειρήνης: γεωστρατηγική θέση, συμβολικό παρελθόν, ουδετερότητα και δυνατότητες υποδομών. Το αν θα τα αξιοποιήσει, εξαρτάται από τη βούληση των κρατών να ξεπεράσουν τη λογική της σύγκρουσης και να επενδύσουν στη διπλωματία. Αν η συνάντηση Τραμπ–Πούτιν αποτελέσει την αρχή ενός ειλικρινούς διαλόγου, τότε ίσως η Αλάσκα, το «παγωμένο σύνορο», γίνει θερμοκήπιο ελπίδας για έναν πιο ειρηνικό κόσμο.
