Η Weirdwave, από τις 20 Νοεμβρίου, παρουσιάζει την πολυαναμενόμενη ταινία του Ισλανδού Χλίνουρ Πάλμασον Η αγάπη που απομένει.
Ένας χρόνος στη ζωή μιας οικογένειας, στον απόηχο του πρόσφατου χωρισμού των γονιών, καθώς οι εποχές αλλάζουν με φόντο την υποβλητική Ισλανδία. Μία ταινία για τη γλυκόπικρη φύση της αγάπης που ξεθωριάζει. Για αυτήν την αμήχανη ενδιάμεση φάση, όταν η ζωή σου αλλάζει…
Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ έχει επιλεγεί ως η επίσημη υποψηφιότητα της Ισλανδίας για τα 98α Βραβεία Όσκαρ.
Ο Χλίνουρ Πάλμασον, που εκθειάστηκε πριν μερικά χρόνια για την ταινία του H χώρα του Θεού, ένας από τους πιο ξεχωριστούς σύγχρονους σκηνοθέτες της Ισλανδίας, στρέφει το ποιητικό του βλέμμα στους εύθραυστους οικογενειακούς δεσμούς, καταγράφοντας με τρυφερότητα ένα μεταβατικό έτος στη ζωή ενός ζευγαριού, το οποίο διασχίζει το οδυνηρό μονοπάτι του χωρισμού, συνεχίζοντας παράλληλα να μεγαλώνει τα παιδιά του μαζί, και πασχίζοντας να τους δώσει την αίσθηση μιας οικογενειακής κανονικότητας.
Ο Πάλμασον ανακαλεί τις γλυκόπικρες στιγμές του ξεθωριασμένου έρωτα, των επίμονων αναμνήσεων και της ανθεκτικότητας εν μέσω της αλλαγής. Εστιάζοντας την προσοχή του τόσο στο τοπίο όσο και στις προσωπικές στιγμές, δημιουργεί ένα σκιαγράφημα του τέλους, αλλά και μια ελεγεία για αυτό που απομένει.
Μια ταινία πολύ ιδιαίτερα γυρισμένη, χαμηλόφωνα αλλά ηχηρά ταυτόχρονα, με απρόσμενες σουρεαλιστικές εξάρσεις, σεκάνς φαντασίας, μαγικού ρεαλισμού και υποδόριου χιούμορ που αιφνιδιάζoυν τον θεατή.
Στο επίκεντρο μια ιδιαίτερη νέα γυναίκα -τρυφερή μητέρα αλλά και καλλιτέχνιδα-που θέλει να ζήσει όπως εκείνη θέλει, με φόντο το παγωμένο, υποβλητικο και άγριο τοπίο της Ισλανδίας. Το τοπίο αυτό, οι καταρράκτες, τα χιόνια, οι γκρεμοί, συμπρωταγωνιστούν στην ταινία του Πάλμασον μαζί με την πανίδα του. Ο ασπρόμαυρος άλλωστε σκύλος της οικογένειας, που είναι και ο πραγματικός σκύλος του σκηνοθέτη, ένα αξιαγάπητο τσοπανόσκυλο, κέρδισε το βραβείο Palm dog στις Κάννες.
«Δεν υπάρχουν ακροδεξιοί εξτρεμιστές ή δολοφόνοι σε αυτήν την ταινία. Μόνο κανονικοί άνθρωποι με κανονικά συναισθήματα και προβλήματα», όπως μας προϊδεάζει και το (αντισυμβατικό) τρέιλερ του φιλμ. Πράγματι, εδώ πρωταγωνιστούν η πεζοπορία, το πλύσιμο του σκύλου, το χιόνι, το φαγητό, τα κατεψυγμένα ψάρια, οι γαλότσες, οι εποχές, οι όρκες, τα παιδικά παιχνίδια. Και βέβαια όλα αυτά τα ανείπωτα σε μία σχέση που “σιγοβράζουν” από κάτω…
Με την ταινία του ο Χλίνουρ Πάλμασον μιλά για έναν άντρα, μια γυναίκα, μια οικογένεια, τα παιδιά και τα ζώα τους, «κι επίσης τη σχέση ενός κόκορα με μια κότα. Προσπάθησα να εμβαθύνω στις βασικές ανάγκες και επιθυμίες μας, στην πρωτόγονη φύση μας», εξηγεί ο ίδιος.
Καθώς η ταινία εξελισσόταν, με μια εντυπωσιακή φυσικότητα κι έναν πηγαίο αυθορμητισμό, «σχεδόν έβλεπες τα παιδιά να μεγαλώνουν». Αξίζει να αναφέρουμε πως στην ταινία παίζουν τα (τρία) πραγματικά παιδιά του Πάλμασον. Όπως άλλωστε υπογραμμίζει, με την ταινία αυτή θέλησε να ανακαλύψει το τί σημαίνει να είσαι πατέρας σήμερα.
«Η αγάπη που απομένει είναι μια ταινία για τη φύση, για όσα χτίζουμε αλλά και όσα καταστρέφουμε, αλλά πρωτίστως είναι μια ταινία για την οικογένεια. Ήθελα να δείξω τα πράγματα όπως τα βιώνω, όχι με έναν τεχνητό τρόπο, αλλά όπως πραγματικά είναι. Δεν με ενδιέφερε να δείξω την μεγάλη εικόνα, την επική διάσταση της ζωής, αλλά τα μικρά, καθημερινά πράγματα, τα οικεία, τα παράξενα, ακόμα και τα άσχημα».
Σύμφωνα με το Variety, πρόκειται για «ένα άλμπουμ από σκηνές γάμου, ταυτόχρονα σπαρακτικές, μαύρα χιουμοριστικές και όλο και πιο χαοτικές. Σοφή, ποιητική και παράξενη, Η Αγάπη που Απομένει αντλεί τη δύναμή της από την κατανόηση της ιδιαιτερότητας κάθε οικογένειας και τη σύγχυση με την οποία τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να απομυθοποιούνται μέρα με τη μέρα».
Ο όρος «σε διάσταση», άλλωστε, είναι πάντα φορτισμένος όταν αφορά ανθρώπινες σχέσεις, και συχνά ερμηνεύεται διαφορετικά από δύο συντρόφους… Για τον έναν μπορεί να είναι πρόλογος ενός οριστικού τέλους, για τον άλλον απλώς μια προσωρινή παύση.
Ο Πάλμασον δεν ήθελε να πάρει θέση υπέρ του άντρα ή της γυναίκας. “Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι δεν ήθελα η ταινία να είναι μονοσήμαντη. Στην πραγματική ζωή, θέλεις κάτι και ταυτόχρονα δεν το θέλεις. Όλοι είναι εύθραυστοι και περίπλοκοι και αυτό είναι που κάνει έναν χαρακτήρα ενδιαφέρον. Η ταινία έπρεπε να παραμείνει ανοιχτή σε ερμηνείες, τόσο συναισθηματικά όσο και σεναριακά. Κανείς δεν είναι μόνο ο καλός ή ο κακός. Όταν πρόκειται για γονείς που βιώνουν έναν χωρισμό, το σημαντικό δεν είναι γιατί χωρίζουν ή αν θα ξανασμίξουν. Η ταινία αφορά το πώς περνάμε τον χρόνο μας: τι είναι σημαντικό, πραγματικά; Ο χρόνος που περνάς με την οικογένειά σου, με αυτούς που αγαπάς, οι αναμνήσεις που δημιουργείς. Αφορά την ίδια τη ζωή, τη μνήμη και το αίσθημα του ανήκειν. Τι συμβαίνει σε μια οικογένεια όταν χωρίζει, τι συμβαίνει σε όλες τις αναμνήσεις και τις στιγμές που μοιράστηκαν; Τι συμβαίνει με την αγάπη που απομένει;».
Η αγάπη που απομένει
(Ástin sem eftir er, Ισλανδία-Δανία-Σουηδία -Γαλλία, 2025, 109’)
Σκηνοθεσία: Χλίνουρ Πάλμασον
Σενάριο: Χλίνουρ Πάλμασον
Ηθοποιοί: Σβέριρ Γκουόνασον, Σάγκα Γκαροαρσντότιρ, Ίντα Μεκίν Χλινσντότιρ, Γκρίμουρ Χλίνσον, Ποργκιλς Χλίνσον, Ίνγκβαρ Σιγκούροσον, Άντερς Μόσλινγκ
Πηγή: Αθήνα 9,84
