Οι αποφάσεις που πήραν οι BRICS πριν από λίγες ημέρες φέρνουν τεράστιες γεωπολιτικές αλλαγές που θα τερματίσουν την κυριαρχία του δολαρίου ως μέσου διευθέτησης των διεθνών συναλλαγών, καθεστώς που ισχύει από το τέλος της συμφωνίας του Bretton Woods το 1971, καθώς θα επαναφέρουν τον «Κανόνα του Χρυσού» που αυτόματα θα περιορίσει τις οικονομικές δυνατότητες των ΗΠΑ.
Η σύνοδος κορυφής των BRICS, που πραγματοποιήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, συμπεριέλαβε μια συμφωνία για ένα πρώτο βήμα προς τη δημιουργία ενός εναλλακτικού συστήματος διευθέτησης των διεθνών εμπορικών συναλλαγών με βάση το χρυσό.
Ο νικητής σε αυτή την αντιπαράθεση θα είναι ο χρυσός, επισημαίνεται σε ανάλυση του Mises Insitute.
Όπως εξήγησε ο Murray N. Rothbard στο «What Has Government Done to Our Money?», ο χρυσός δεν αποδείχθηκε ποτέ ότι ήταν κατώτερος από τα νομίσματα των Κεντρικών Τραπεζών (fiat).
Ο «Κανόνας του Χρυσού» δεν αντικαταστάθηκε από ένα καλύτερο νομισματικό σύστημα.
Απενεργοποιήθηκε σταδιακά προκειμένου να ικανοποιηθεί η ακόρεστη ανάγκη του κράτους για χρήματα – πρώτα για να κάνει πόλεμο και μετά για να διαφθείρει τους πολίτες μέσω του κράτους πρόνοιας.
Το αποτέλεσμα, φυσικά, ήταν ατελείωτοι πόλεμοι, διαρκής επέκταση του κράτους πρόνοιας, μη βιώσιμα δημοσιονομικά ελλείμματα και επιταχυνόμενη απαξίωση του νομίσματος.
Η πρόκληση για το δολάριο ξεκίνησε με την υποτίμησή του, η οποία μείωσε την αγοραστική του δύναμη σε χρυσό κατά 98% από το 1971, και επιταχύνθηκε με την εισαγωγή των αποκαλούμενων ρωσικών κυρώσεων με το «πάγωμα» των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων στη Δύση και την άρνηση πρόσβασης στη Ρωσία σε το διεθνές σύστημα τραπεζικών συναλλαγών σε δολάρια γνωστό ως SWIFT.
Ο Ρώσος ειδικός επί της νομισματικής πολιτικής Sergey Glazyev καθοδήγησε την πορεία προς ένα εναλλακτικό νομισματικό σύστημα.
Η εισαγωγή χρυσού στο εμπορικό σύστημα θα αποκαλύψει την κύρια πλάνη των κεϋνσιανών οικονομικών δηλαδή της ανάδειξης σε εξέχουσα θέση στην οικονομία ενός κράτους της συνολικής ζήτησης παρά της παραγωγής.
Ο Keynes απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον Νόμο των Αγορών του Say στη Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος προκειμένουν να κρύψει τις εσωτερικές αντιφάσεις της θεωρίας του.
Όπως έθεσε συνοπτικά ο Emile Woolf:«Ο Keynes προικίζει την έννοια της «συνολικής ζήτησης» με θεϊκή πνοή, ενώ αγνοεί την «παραγωγή» – το μόνο μέσο για την ικανοποίησή της».
Ο Jean-Baptiste Say στην θεωρία του αναδεικνύει το αυταπόδεικτο γεγονός ότι απαιτείται παραγωγή για να απολαμβάνουμε τα οφέλη της κατανάλωσης – ευημερία δεν έρχεται εξ ουρανού…
Εκ πρώτης όψεως, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κάποιος θα πίστευε ότι η παραγωγή είτε δεν απαιτείται για την κατανάλωση είτε ότι υπάρχει κατά κάποιον… μαγικό τρόπο.
Αυτή η θεωρία έδωσε στη πολιτική τάξη της δύσης τη «λευκή κάρτα» για να ξοδεύουν και να…. δημιουργούν «φούσκες» με χρήματα που δημιουργήθηκαν από την κεντρική τράπεζα.
Αντί να εξοικονομήσουν και να δώσουν προτεραιότητα σε δαπάνες που ήταν απολύτως απαραίτητες για το όφελος ολόκληρου του έθνους, διάβασαν στον Keynes ότι ήταν καθήκον τους να ξοδέψουν έστω και μόνο για να πληρώσουν τους ανθρώπους να σκάβουν… τρύπες και άλλους για να τις γεμίσουν – ο απόλυτος οικονομικός ανορθολογισμός!
Το νέο διεθνές σύστημα διακανονισμού εμπορίου θα απαιτήσει συναλλαγές σε χρυσό.
Τα οφέλη του νέου συστήματος θα γίνουν προφανή σε κάθε κράτος, όχι μόνο στα σημερινά μέλη των BRICS.
Τα πολιτικά οφέλη είναι ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να ελέγξει ή να χειραγωγήσει το σύστημα προς όφελος του.
Τα οικονομικά οφέλη είναι ότι οι κρατικές δαπάνες θα ελαχιστοποιηθούν, ώστε οι πόροι να μπορούν να διατεθούν στην παραγωγή και όχι να ταϊζουν την αδηφάγα κρατική μηχανή.
Ένα μέλος μπορεί να επεκτείνει τις εισαγωγές μόνο επεκτείνοντας τις εξαγωγές.
Αυτό ασκεί πίεση στην αγορά στις κυβερνήσεις να μεταρρυθμίσουν τις εσωτερικές τους οικονομίες προκειμένου να αυξήσουν την παραγωγική τους ικανότητα.
Η τεχνητή αύξηση της ζήτησης, σύμφωνα με την κεϋνσιανή ορθοδοξία, θα ήταν αντιπαραγωγική, επειδή ο χρυσός θα αποστραγγιζόταν από τον λογαριασμό της χώρας και οι εισαγωγές θα αναστέλλονταν.
Ως εκ τούτου, το σύστημα των νομισμάτων που βασίζεται σε χρυσό ενθαρρύνει υγιείς οικονομικές πρακτικές στις μεμονωμένες οικονομίες των μελών του.
Η εκτύπωση χρημάτων, οι υπερβολικοί και περιττοί κανονισμοί, η υπερβολική φορολογία και οι υπερβολικές κρατικές δαπάνες δεν βοηθούν σε τίποτα την ικανότητα ενός κράτους να συμμετέχει στο εμπόριο.
Κράτη όπως οι ΗΠΑ που έχουν τεράστιες υποχρεώσεις για κοινωνικές μεταβιβάσεις (κράτος πρόνοιας) και που έχουν συνδεδεμένες με την πολιτική τάξη βιομηχανίες που δεν προσθέτουν στην κεφαλαιακή βάση της χώρας θα αντιμετωπίσουν θανάσιμο κίνδυνο.
Η κατοχή πολλών πυρηνικών όπλων και η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων σε όλο τον κόσμο θα είναι μάλλον παθητικό παρά περιουσιακά στοιχεία.
