Η αλαζονεία είναι ο ανθός που παράγει τον καρπό της αμετροέπειας. Προσβάλαμε τους Γεωργιανούς με τη συμπεριφορά μας, γίναμε κενόδοξοι ξεχνώντας το παρελθόν μας. Ξιπαστήκαμε από τα πέντε γκολ επί του Καζακστάν και αποκαλύψαμε τον χειρότερο εαυτό μας.
Πρώτη η ηγεσία του ποδοσφαίρου μας, η Ομοσπονδία υπό τον κ. Μπαλτάκο, που μετέτρεψε το πιο κρίσιμο παιχνίδι της Γαλανόλευκης την τελευταία δεκαετία σε σχολική εκδρομή.
Δεν το έλεγε αλλά το έδειχνε, με μια εκμαυλιστική συμπεριφορά χαλαρότητας απέναντι σε έναν διψασμένο για διάκριση λαό.
Μεθυσμένοι οι ηγήτορες από την επιτυχία επί του Καζακστάν, ωσάν νικήσαμε την Αργεντινή του Μέσι, άρχισαν να αντιλαμβάνονται το «Μπόρις Παϊχάτζε» ως αρένα επίδειξης μιας -ανύπαρκτης- ανωτερότητας, που πήγαζε από τις κοίτες του παρελθόντος.
«Λένε πως θα είναι 55.000. Πάμε να δούμε πόσοι είμαστε εμείς», ήταν το σύνθημα-προσβολή της ΕΠΟ του Μπαλτάκου. Ποιοι «λένε» και ποιοι «εμείς»;
Ο Κβαρατσχέλια τους απάντησε αλλά μέσα στον πόνο τους δεν το αντιλήφθηκαν. «Ήμασταν 60.000 εναντίον 11», τους είπε και έκαναν την ειρωνεία του φέιγ βολάν.
Γιατί οι Γεωργιανοί δεν το «είπαν» ούτε το υπονόησαν, ήταν πράγματι 60.000. Ενώ εμείς που νομίζαμε πως ήμασταν περισσότεροι, μετρηθήκαμε και βγήκαμε λίγοι και πάντως πολύ λιγότεροι απ’ όσους πίστευε η Ομοσπονδία.
Πιθανόν παρασύρθηκε υπολογίζοντας και όσους είχαν σπεύσει να πιάσουν θέση για την «εκδρομή» στη Γερμανία, να ζήσουν ένα νέο «2004» και φυσικά να το εκμεταλλευτούν ανάλογα. Η ζωή όμως και το δοκάρι της γεωργιανής εστίας είχαν άλλα σχέδια.
Ανάμεσα στους μεγάλους απόντες ήταν βέβαια ο Κώστας Φορτούνης ο καλύτερος ίσως Έλληνας παίκτης της τελευταίας δεκαετίας. Δεν χρειάζεται να πεις σε έναν παίκτη «δεν σε χρειάζομαι». Του το δείχνεις με πράξεις, του ξύνεις τον εγωισμό κι απ’ αυτόν έχει μπόλικο ο άσος του Ολυμπιακού. Το να πεις σήμερα πως δικαιώθηκε η επιλογή του Φορτούνη να αποχωρήσει από την Εθνική θα ήταν μικροψυχία και προσβολή γι’ αυτούς που έμειναν πίσω και πάλεψαν.
Σίγουρα όμως πολλοί τον θυμήθηκαν βλέποντας τη Γαλανόλευκη να ψάχνει με αγωνία τα αντικλείδια για να ανοίξει την πόρτα της πρόκρισης στην καυτή Αρένα του «Παϊχάτζε».
Ο τρόπος που αποκλείστηκε η Εθνική μας Ομάδα, αυτή που «νικάει πάντα τη Γεωργία», απέδειξε για πολλοστή φορά πως το ποδόσφαιρο αποτελεί στοιχείο της συλλογικής ταυτότητας ενός λαού.
Επικαλεστήκαμε την ιστορική αδυναμία των αντιπάλων μας απέναντι μας ξεχνώντας πως ήμασταν στη θέση τους όταν πήγαμε στην Πορτογαλία πριν από είκοσι χρόνια, έχοντας ως προίκα μόλις ένα γκολ σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων. Ύβρις απέναντι στην ομάδα του Σανιόλ αλλά κυρίως, απέναντι στη δική μας ιστορία.
Τα δύσκολα για την Ομοσπονδία ξεκινούν τώρα γιατί η δυσανεξία της προς την οργάνωση δεν της επέτρεψε να εξασφαλίσει της συνέχεια της εξέλιξης της Γαλανόλευκης μέσω της παραμονής του Γκουστάβο Πογέτ.
Η άφιξη ενός νέου Ομοσπονδιακού προπονητή θα αποτελέσει πισωγύρισμα για την ομάδα που βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση του κύκλου της, αφού πολλά από τα βασικά στελέχη της- Μασούρας, Μπακασέτας, Μάνταλος, Μπουχαλάκης, Κουρμπέλης, Πέλκας, Μπάλντοκ– διανύουν ήδη την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους.
