Του Βασίλη Ταλαμάγκα
Το πρόσφατο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, που έχει ταράξει τα θεμέλια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, δεν είναι απλώς ένα ακόμα επεισόδιο διαφθοράς στη δημόσια διοίκηση. Είναι μια βαθιά πληγή στην αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και κυρίως στην ηθική υπόσταση της Νέας Δημοκρατίας. Ανεξαρτήτως των κινήσεων του «αμέτοχου» Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος κούρασε, η κεντροδεξιά παράταξη δεν μπορεί να παραμένει αδρανής.
Η ανάγκη για κάθαρση είναι αδιαπραγμάτευτη, τόσο για να διαφυλαχθεί το ηθικό της DNA όσο και για να μην παρασύρει το σκάνδαλο, την κυβέρνηση στο βάλτο της συνενοχής.
Η Νέα Δημοκρατία που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπήρξε πάντοτε ένα κόμμα που επεδίωκε να ταυτιστεί με την έννοια της νομιμότητας, της θεσμικότητας και της υπευθυνότητας.
Το ηθικό της πλεονέκτημα αποτέλεσε ιστορικά αντίβαρο στην απαξίωση του πολιτικού κόσμου. Όμως, αν σήμερα παραμείνει σιωπηλή ή προσπαθήσει να συγκαλύψει πρόσωπα και καταστάσεις, θα υπονομεύσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μια “γραφειοκρατική αστοχία” ούτε ένα μεμονωμένο λάθος. Φαίνεται να αποκαλύπτει ένα δίκτυο αδιαφάνειας και ευνοιοκρατίας με διασυνδέσεις σε κομματικούς μηχανισμούς. Αν πράγματι επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες και τα ευρήματα και δικαστικά , τότε δεν πρόκειται απλώς για ατομικές ευθύνες, αλλά για μια συλλογική πολιτική αποτυχία.
Σε αυτή τη συγκυρία, η παράταξη χρειάζεται πρόσωπα με κύρος και θεσμική πυγμή. Ο Νίκος Δένδιας, με την εικόνα ενός μετριοπαθούς και καθαρού πολιτικού – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι ο πιο δημοφιλής- φέρει το βάρος της ευθύνης να ηγηθεί μιας πρωτοβουλίας κάθαρσης. Δεν αρκεί μια ΕΔΕ ή μια απλή απομάκρυνση υπηρεσιακών παραγόντων. Χρειάζεται μια οργανωμένη, συστηματική και με πολιτικό βάθος διαδικασία αποσύνδεσης της Νέας Δημοκρατίας από πρόσωπα και πρακτικές που αμαυρώνουν τη δημόσια ζωή.
Όσο και αν κοστίζει στους μηχανισμούς, οι «φραπέδες» και οι «χασάπηδες» πρέπει να τελειώσουν οριστικά από την παράταξη.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να θυμίσει την περίφημη επιχείρηση “Καθαρά Χέρια” στην Ιταλία, υπό τον δικαστή Αντόνιο Ντι Πιέτρο, που αποκάλυψε το εκτεταμένο δίκτυο διαφθοράς και οδήγησε στην κατάρρευση ολόκληρου του παλιού πολιτικού συστήματος.
Η Λάουρα Κοβέσι και η Πόπη Παπανδρέου, μέσω της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, μπορούν να ενσαρκώσουν αυτόν τον ρόλο. Και να προσδώσουν «άρωμα γυναίκας» στην κάθαρση του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια επανάληψη της ιταλικής κρίσης, αλλά σίγουρα έχει ανάγκη από την ίδια αποφασιστικότητα και πολιτική τόλμη.
Αν δεν υπάρξει εσωτερική αυτοκάθαρση, τότε κάθε σιωπή ή αδιαφορία θα εκληφθεί ως συνενοχή. Το πολιτικό κόστος θα είναι τεράστιο και η φθορά ανεπίστρεπτη. Ο χρόνος πιέζει και τα περιθώρια στενεύουν. Ήρθε η στιγμή η Νέα Δημοκρατία να αποδείξει ότι παραμένει κόμμα αρχών και όχι ένα απλό μηχανιστικό σύστημα εξουσίας.
Η κοινωνία απαιτεί διαφάνεια, δικαιοσύνη και υπευθυνότητα. Και αυτό δεν είναι απλώς θέμα επικοινωνίας ή πολιτικής διαχείρισης. Είναι ζήτημα πολιτικού ήθους και ιστορικής ευθύνης.
