ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ – ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μακρά ιστορική εμπειρία διμερών διενέξεων . Η πλειοψηφία αυτών αφορά το Αιγαίο Πέλαγος, εκτεινόμενη από τις θαλάσσιες περιοχές ως τον εναέριο χώρο. Αν και σπάνια, είχαμε περιόδους φιλικών σχέσεων, ακόμη και απευθείας συνομιλιών επί των διαφορών, σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στη Βέρνη (Νοέμβριος 1976), στο Μοντρέ (Μάρτιος 1978), στη Νέα Υόρκη (Οκτώβριος 1988) και στη Μαδρίτη (Ιούλιος 1997) υπήρξαν προσπάθειες σύγκλισης .
Η πλέον ουσιαστική από αυτές τις περιόδους είναι οι «διερευνητικές συνομιλίες », οι οποίες ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2002 στην Άγκυρα και συνεχίστηκαν για μία μακρά περίοδο μέχρι την τελευταία συνάντηση της 1ης Μαρτίου 2016 στην Αθήνα. Σε ό,τι αφορά έναν συνολικό ξεκαθάρισμα , δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλές ελπίδες.
Το πολιτικό περιβάλλον επίσης δεν είναι το καλύτερο. Με τη Γαλλία στην εμπροσθοφυλακή, η ΕΕ παρεμβαίνει με τρόπο στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ το 1988 για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης είχε εκείνη την εποχή πρώτο στόχο τη μη πρόκληση επεισοδίων, ειδικά στις ημέρες των γιορτών των δύο χωρών. Από τότε μεσολάβησαν πολλά για να καταλήξουμε στο σήμερα, όπου, η τουρκική πολεμική αεροπορία προχωρεί σε ρεκόρ παραβιάσεων του εναέριου χώρου της χώρας μας.
Αν για κάποιους στην Ελλάδα η Χάγη φαντάζει σαν μερική λύση ,τα δεδομένα στην πορεία προς το διεθνές δικαστήριο πρέπει να εξεταστούν διεξοδικά και με βάση τις συνεχείς προκλήσεις στο διάβα του χρόνου ,από την πλευρά της γείτονος .
Και αυτό γιατί η Τουρκία δεν θα συνυπογράψει προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο παρά μόνο αν πρόκειται να πραγματοποιηθεί συζήτηση επί όλων των θεμάτων πάνω στα οποία η ίδια θεωρεί ότι έχουμε διαφορές. Δηλαδή γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, υφαλοκρηπίδα των νησιών, ΑΟΖ. Μάλλον θα συνεχίζεται επί μακρόν το σημερινό έργο των προκλήσεων απέναντι στα εθνικά συμφέροντα .