Της Κατερίνας Μυλωνά
«Μητέρες σπαράζουν, φίλοι ουρλιάζουν,
γνωστοί και άγνωστοι με θλίψη κοιτάζουν…»
Είναι ένα τραγούδι- μαχαιριά στην καρδιά. Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από την τραγωδία στα Τέμπη και ο καθένας από εμάς προσπαθεί, από το δικό του μετερίζι, να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη όσων χάθηκαν.
Ο αγώνας για Δικαιοσύνη δεν έχει τελειώσει και οι ψίθυροι γίνονται κραυγές. Καμιά φορά, όμως, μετατρέπονται σε στίχους και μέσα από τη μουσική περνάει το μήνυμα πως «Κι εμείς εδώ κάτω, στο άγονο χώμα, εις μνήμην δική σας θα κάνουμε αγώνα…»
Το τραγούδι «Έγκλημα τρένου» είναι σε στίχους, μουσική και ερμηνεία της δασκάλας από το Ηράκλειο, κ. Νατάσας Δαμιανάκη.
Αναστασία Δαμιανάκη
Σε επικοινωνία που είχαμε μαζί της, τονίζει πως το τραγούδι της δεν έχει πολιτική χροιά, ο στίχος είναι έντονα συναισθηματικά φορτισμένος γιατί η ίδια εξέφρασε με αυτό τον τρόπο τον πόνο που είχε μέσα της.
Από μικρό παιδί έτσι έχει μάθει να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της, μέσα από στίχους.
Είναι εκπαιδευτικός, με ειδίκευση στην ειδική αγωγή. Εργάζεται με παιδιά που είναι στο φάσμα του αυτισμού και έχει εντάξει τη μουσική στη διδασκαλία της.
Σήμερα, ανήκει στο δυναμικό του 8ου Πειραματικού Δημοτικού σχολείου Ηρακλείου ενώ παράλληλα είναι μουσικός. Παίζει πολλά μουσικά όργανα και κάνει Live εμφανίσεις. Μετουσιώνει τις σκέψεις της σε στίχους ενώ από παιδί έπαιρνε μέρος σε ραδιοφωνικούς διαγωνισμούς μαντινάδων και πάντα κέρδιζε κάποιο δώρο.
Ακούστε το τραγούδι της κ. Δαμιανάκη:
«Έγκλημα τρένου»
Τετάρτη ξημέρωσε με μια τραγωδία,
ένα έγκλημα τρένου μένει στην ιστορία.
Δεκάδες τα θύματα με θύτη τη χώρα,
βουβή η φωνή τους φεύγει απ’ ώρα σε ώρα.
Μητέρες σπαράζουν, φίλοι ουρλιάζουν,
γνωστοί και άγνωστοι με θλίψη κοιτάζουν…
Εσύ όμως φεύγεις, παγώνει ο κόσμος,
μακριά σου η ζωή τους ανείπωτος πόνος.
Ποιος θα πληρώσει την «λάθος γραμμή» ;
Ποιος θα επουλώσει αυτή την πληγή ; Ποιος έχει ευθύνη στην χώρα αυτή ;
Ποιος θα νοιαστεί αν δε νοιαστούμε εμείς ;
Πες μου, ποιος θα νοιαστεί αν δεν νοιαστούμε εμείς ;
Πέρασαν τα χρόνια, σβήστηκαν τα ίχνη
κενό στην ψυχή μας ο πόνος αφήνει.
Σκοτάδι τριγύρω, κι ας είν’ έξω μέρα,
ζητούν δικαιοσύνη ψυχές στον αέρα.
Κι εμείς εδώ κάτω, στο άγονο χώμα, εις μνήμην δική σας θα κάνουμε αγώνα…
Το έγκλημα τρένου «βουίζει» στα αυτιά μας,
είστε κοντά μας κι ας είστε μακριά μας.
Ποιος θα πληρώσει την «λάθος γραμμή» ;
Ποιος θα επουλώσει αυτή την πληγή ; Ποιος έχει ευθύνη στην χώρα αυτή ; Ποιος θα νοιαστεί αν δε νοιαστούμε εμείς ;
Πες μου, ποιος θα νοιαστεί αν δεν νοιαστούμε εμείς;
