Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,
ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
Η σύγχρονη πολιτική κυρίως στην Δύση έχει χάσει την επαφή με την ουσία της Πολιτικής, η οποία είναι η ισορροπία ανάμεσα στον λαό και τις πολιτικές αποφάσεις. Μόνον όταν υπάρχει αυτή η ισορροπημένη σχέση, κατά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, μόνον τότε έχουμε Δημοκρατία,δηλαδή μια αναλογική δικαιοσύνη μεταξύ της Πόλης και των πολιτών. Μόνον τότε μπορεί να υπάρξει Σοφία. Γι’αυτο και δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ο Πλάτωνας ήθελε στην Πολιτεία του την διοίκηση της να την έχουν οι φιλόσοφοι,δηλαδή οι υπηρετούντες, οι αναζητούντες την Σοφία ( φιλο-σοφια). Χωρίς το αγαθό της Σοφίας, η να το πω αλλιώς χωρίς το αγαθό της καλοκαγαθίας, δεν μπορεί να υπάρξει σώφρων πολιτική διοίκηση. Ο υπηρέτης του αγαθού αγωνίζεται για την αυτογνωσία του και κατά συνέπεια ως μετέχων στο γνωθισαυτον συμβάλλει στην βελτίωση της Πολιτικής διαχείρισης. Στόχος κάθε Πολιτικής πράξης είναι και Μόνον η υπηρεσία του Αγαθού,της καλοκαγαθίας.
Κάτι τέτοιο σήμερα δεν συμβαίνει. Το αγαθό έχει αντικατασταθεί από την Δύναμη. Όχι ως δύναμαι αλλά ως ισχύς εξουσίας. Με αποτέλεσμα ναχουμε συνέχεια οικονομικές κρίσεις πολέμους, γενοκτονίας,σφαγές,καταστροφές που προκαλούνται από αυτήν την αντικατάσταση της καλοκαγαθίας από την τυφλή επιθυμία για δύναμη ( εξουσίας κι ισχυος) όπως έλεγε ο επίσης μοντέρνος σοφός Φρειδερίκος Νίτσε.
Η σημερινή καθαρά υλιστική Πολιτική παγκοσμίως κι ειδικά στον Δυτικό κόσμο, χαρακτηρίζεται από συμπόρευση χρήματος, πολεμικής βιομηχανίας, αντιανθρωπιστικης καινοτομίας, οικονομικής ολιγαρχίας, κυριαρχίας των αγορών, πτώχευσης των λαών, συνεχούς μείωσης των Δημοκρατικών αξιών, κυριαρχία της επικοινωνίας και εξαφάνιση των ανθρωπιστικων ιδεών.
Ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται κυρίως για την τεχνολογία,για την Τεχνική εξέλιξη και λιγότερο για την ανθρώπινη καλλιέργεια. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και παγκοσμιοποίηση γνώσης και μοιραία Παιδείας. Όπως συγκεντρώνεται ο πλούτος στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία έτσι επίσης συγκεντρώνεται η γνώση, η έρευνα και η καινοτομία στα χέρια μιας ολιγαρχίας της Παιδείας,η οποία συνεργάζεται στενά, στα πλαίσια του κοινού συμφέροντος εξουσίας με τους οικονομικούς ολιγάρχες. Αυτή η συνεργασία γεννά τους Πολέμους, αρνείται την ειρήνη και επίσης γεννά τους σύγχρονους Πολιτικούς οι οποίοι είναι ουσιαστικά τοποτηρητές,” υπαλληλοι” αυτών των παγκοσμιοποιημένων συμφερόντων. Η σημερινή Πολιτική δεν ακολουθεί την Σοφία της Καλοκαγαθίας . Κι όσοι μισούν την έννοια του Αγαθού είναι συνένοχοι της σοφιστικης αντιληψης που γεννά την σημερινή Σοφιστική Πολιτική. Ως τέτοια υπηρετεί την ισχύ του χρήματος και της οικονομικής ολιγαρχίας. Όπως κι οι σοφιστές την εποχή του Πλάτωνα και του Σωκράτη έτσι κι η σημερινή παγκόσμια Πολιτική εχθρευονται και μισούν την καλοκαγαθία διότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην αδηφάγα δίψα τους για ισχύ εξουσίας.
Τα σοφά παραδείγματα των Γκάντι, Ντεγκωλ η Μαντέλα είναι λίγα αλλά μοναδικά Πολιτικής καλοκαγαθίας και σώφρωνος διακυβέρνησης. Κι είναι αυτή η μοναδικότητα τους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα ειρηνικής κι ισορροπημένης διακυβέρνησης.
