Η κρίση που διατρέχει σήμερα τη χώρα δεν είναι απλώς οικονομική ή θεσμική. Είναι πρωτίστως κρίση εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, την πολιτική, το κράτος, και τελικά, προς την ίδια την έννοια της ευθύνης.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ύστερα από χρόνια σταθερής κυριαρχίας, δείχνει να αντιμετωπίζει ρωγμές βαθύτερες από τις συγκυριακές. Ρωγμές που ανοίγουν εκεί όπου η κοινωνία πονά περισσότερο: στη μνήμη, στην ηθική, στην καθημερινότητα.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ένα “ατύχημα”. Ήταν μια αποκάλυψη. Μια σύγκρουση, κυριολεκτική και συμβολική, ανάμεσα σε μια κοινωνία που ζητά δικαιοσύνη και ένα κράτος που δεν μπορεί να τη δώσει. Κάθε μέρα που περνά χωρίς κάθαρση, χωρίς μια αίσθηση αποκατάστασης του δικαίου, το ρήγμα βαθαίνει. Δεν ξεχνάει ο πολίτης, όσο κι αν το επιθυμεί το επικοινωνιακό επιτελείο.
Στο μέτωπο των κοινωνικών αξιών, ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών λειτούργησε σαν καταλύτης ενός εσωτερικού διχασμού. Η επιλογή της κυβέρνησης να νομοθετήσει χωρίς ουσιαστικό διάλογο με τη βάση της, δημιούργησε ρήγμα όχι ανάμεσα σε “προοδευτικούς” και “συντηρητικούς”, αλλά ανάμεσα σε πολίτες που αισθάνονται ότι η πολιτική δεν τους ακούει πια.
Η κοινή γνώμη δεν συγχωρεί πια εύκολα. Δεν πείθεται από διαγγέλματα και διαφημιστικά σποτ. Ζητά δικαιοσύνη, αξιοκρατία, συνέπεια. Ζητά μια πολιτική που να εμπνέει, όχι να διαχειρίζεται.
Απέναντι σε όλα αυτά, η αντιπολίτευση μοιάζει εγκλωβισμένη στη δική της αμηχανία. Δεν κεφαλαιοποιεί τη φθορά της κυβέρνησης, γιατί δεν προτείνει ένα πειστικό εναλλακτικό όραμα. Έτσι, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του μοιάζει να κινείται σε μια ζώνη χαμηλών προσδοκιών, όπου οι πολίτες δεν πιστεύουν πια ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά.
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από διαχειριστές της φθοράς, αλλά από φορείς μιας νέας εμπιστοσύνης. Από πολιτικούς που να μπορούν να πουν την αλήθεια χωρίς φόβο, να παραδεχτούν τα λάθη χωρίς υπεκφυγές και να επανασυνδέσουν το κράτος με την κοινωνία.
Γιατί η εμπιστοσύνη, όταν χαθεί, δεν ξανακερδίζεται με ανακοινώσεις. Κερδίζεται με αλήθεια, πράξεις και συνέπεια. Και αυτή τη στιγμή, η χώρα διψά για τα τρία αυτά μαζί.
