Το τελευταίο διάστημα η επικαιρότητα κυριαρχείται από το βιβλίο που εξέδωσε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και από το ενδεχόμενο δημιουργίας από αυτόν νέου κόμματος. Με τρομακτική στήριξη από ένα σημαντικό κομμάτι της αστικής τάξης, από ολιγάρχες που διαθέτουν και μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, επιχειρείται να του διαμορφώσουν προφίλ, ώστε να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση ικανή να αναστηλώσει το δικομματικό σύστημα εξουσίας. Μακρόχρονα ρεπορτάζ για το βιβλίο «Ιθάκη», ειδικές εκπομπές με αυτό, δημοσκοπήσεις για την εμβέλεια του νέου κόμματος Τσίπρα, πριν καν συγκροτηθεί, δηλώσεις κυβερνητικών και πολιτικών στελεχών, ακόμη και αποφάσεις κόμματος, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, για σύμπλευση με το κόμμα Τσίπρα, πριν καν ιδρυθεί, δημιουργεί ένα κλίμα, ένα μύθο για κάτι, που ενώ είναι ψεύτικο, παρουσιάζεται ως ελπίδα.
Γνωρίζουν ότι υπάρχει οργή, η οποία μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Οι κινητοποήσεις για τα Τέμπη, οι συγκεντρώσεις υποστήριξης στην απεργία του Πάνου Ρούτσι, εξ αιτίας των οποίων αναγκάστηκε η κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα αιτήματά του, οι κινητοποιήσεις των αγροτών στην σκιά του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, το αποδεικνύουν. Μπορεί οι διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών να μην έχουν σαφές πολιτικό πρόταγμα, αλλά είναι σίγουρα αντικυβερνητικές και εκφράζουν την οργή του λαού. Την οργή του λαού, που αν φουσκώσει και ξεχυλίσει κανείς δεν την σταματάει, όπως λέει και ο Λόρκα, την φοβάται το πολιτικοοικονομικό σύστημα και προσπαθεί να την διοχετεύσει σε μια σίγουρη εναλλαγή. Και ποια είναι πιο σίγουρη για τα συμφέροντά τους από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος όχι μόνο εισηγήθηκε και εφάρμοσε το 3ο μνημόνιο και όλα τα προηγούμενα, ανατρέποντας το 62% του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, αλλά ορκίζεται τώρα στον «δημοκρατικό καπιταλισμό» και παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον βασικό εγγυητή της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και της ταύτισής της με τα Νατοϊκά συμφέροντα. Η ανάδειξη του νέου κόμματος Τσίπρα ως βασικού αντιπολιτευόμενου κόμματος εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πολιτικοοικονομικού συστήματος και άμεσα και μακροπρόθεσμα. Να αποτελέσει δηλαδή αντιπολίτευση απόλυτα ελεγχόμενη μέσα στα πλαίσια του συστήματος, αλλά και να διευκολύνει και να επιταχύνει τις διεργασίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ώστε σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ. (πράγμα μάλλον σίγουρο), ένα κομμάτι του (που το επιδιώκει) να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. μετά τις εκλογές, ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Την επάνοδό του ο Αλέξης Τσίπρας την συνοδεύει και με βιβλίο, με το τίτλο «Ιθάκη», το οποίο έχει κυκλοφορήσει και παρουσιάστηκε ως πολιτική εκδήλωση, παραπέμποντας στο ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Καβάφη. Αν όμως για τον Οδυσσέα η Ιθάκη ήταν η επιστροφή στην πατρική γη, για τον Αλέξη Τσίπρα η Ιθάκη είναι η πολιτική κατάληξη σε πολιτικές που κάποτε αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας και οι οποίες αναμφισβήτητα έφεραν τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμεί προφανώς να συνεχίσει.
Το αφήγημά του στηρίζεται στα αρνητικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σίγουρα η σημερινή κυβέρνηση είναι πολύ χειρότερη και από προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ., με την λιτότητα και την προκλητική διαφθορά, με τους κολλητούς του Μητσοτάκη να λυμαίνονται τα πάντα. Το πρόβλημα όμως της χώρας μας δεν είναι ποιος είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης αλλά με ποιες πολιτικές θα βγει από αυτό το τέλμα, από αυτήν την παρακμή και να ανοίξει ένας νέος δρόμος για τον λαό και τον τόπο. Σίγουρα δεν μπορούν να είναι οι ίδιες πολιτικές και τα ίδια πρόσωπα, που τις εφάρμοσαν.
Η κυβέρνηση Τσίπρα ψήφισε το 3ο μνημόνιο ανατρέποντας το δημοψήφισμα και διατηρώντας ανέπαφα τα προηγούμενα, προχώρησε στην κατάργηση νόμων, που είχαν ήδη ψηφιστεί το προηγούμενο 7μηνο, στην ολοκλήρωση της λεγόμενης «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης- νόμος Κατρούγκαλου», με αυξήσεις εισφορών, αυξήσεις ορίων ηλικίας, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας: (αεροδρόμια, τρένα), δημιουργία υπερταμείου, αύξηση φορολογικών συντελεστών, υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% στους προϋπολογισμούς, νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κ.α.
Ισχυρίζεται ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, όμως μπορεί το πρόγραμμα να έληξε το 2018, αλλά οι μνημονιακοί νόμοι ισχύουν και θα ισχύουν για δεκαετίες. Γι’ αυτό και δεν άλλαξε τίποτα, ακόμα και μετά την λεγόμενη λήξη των μνημονίων. Ο κατώτατος μισθός αποφασίζεται από την κυβέρνηση, συλλογικές συμβάσεις δεν υπάρχουν, (μόνο στο 20% των εργαζομένων), η ακρίβεια τρώει το εισόδημα, ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει ξεπουληθεί (με τους μνημονιακούς νόμους), η Ελλάδα είναι μόνο χώρα διακοπών για τους ξένους και οι νέοι άνθρωποι εδώ και 15 χρόνια φεύγουν στο εξωτερικό για να μπορέσουν να εργαστούν και να ζήσουν ! Όλα αυτά είναι αποτελέσματα όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζεται ως αντιπολιτευτική φωνή, όμως ο ίδιος δεν υπήρξε και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί 4 χρόνια; Τι έκανε τότε; Ποιές επιλογές αμφισβήτησε σε εσωτερικά ή εθνικά θέματα; Στα εθνικά ταυτίστηκε με όλους τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, όπως η συμφωνία των Πρεσπών, που υπογράφθηκε για να ενισχύσει την παρουσία του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ή η ίδρυση της βάσης της Αλεξανδρούπολης που πλέον έχει εξελιχθεί σε αμερικανικό έδαφος. Η ανυπαρξία αντιπολιτευτικού λόγου ήταν τέτοια, που για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης υπέστη τέτοια μείωση, ενώ η κυβέρνηση ενισχύθηκε. Η απογοήτευση από την «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ έφερε τον Μητσοτάκη, η απογοήτευση και η κυριαρχία της άποψης «όλοι ίδιοι είναι» τον διατηρεί. Διατηρείται όμως οριακά λόγω της ανύπαρκτης ουσιαστικά αντιπολίτευσης, αλλά η φθορά και η απαξίωση της κυβέρνησης είναι εμφανής. Γι’ αυτό και ένα μεγάλο μέρος της ολιγαρχίας προετοιμάζει, σύμφωνα με τα συμφέροντά της, την επόμενη μέρα. Άλλωστε είναι οι ίδιοι που στήριζαν και τον Μητσοτάκη με κάθε τρόπο και τώρα που διαπιστώνεται ότι «το καράβι βουλιάζει», σπρώχνουν τον Τσίπρα.
Το θέμα όμως δεν είναι αν θα φτάσει ο Τσίπρας στην Ιθάκη της νέας του εξουσίας. Το θέμα είναι ο ίδιος ο ελληνικός λαός, που μέχρι τώρα εξ αιτίας κυρίως των μνημονιακών πολιτικών, για τους οποίους κύρια ευθύνη έχει και ο Τσίπρας, κατασπαράσσεται από τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες.
Η μόνη λύση είναι η υλοποίηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, με επανακρατικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας, γενναία αύξηση μισθών και συντάξεων, υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, που να αποτελέσει τη βάση για να ανοίξει ένας νέος δρόμος για τον λαό και τον τόπο, με ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Και αυτό φυσικά δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει να το υπηρετήσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Η Δέσποινα Σπανού είναι στέλεχος της ΛΑ.Ε.-ΑΑ,
πρώην Αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.
