Το ραπ ύφος του άμεσα αναγνωρίσιμο, τα κομμάτια του βαράνε δυνατά και ο πρώτος δίσκος –«Τσιγάρα στα Βαλκάνια»- ακούγεται ξανά και ξανά.
Τα μάτια ανοίγω και ακόμα πίνω. «Πιάσε ρε Λάκι ένα strike», αλλά το πακέτο είναι άδειο, όπως και το δωμάτιο. Το πορτοκαλί φως ζεσταίνει τα αλάνια στο απέναντι οικόπεδο. Ραπάρουν και ακούω κάτι σαν και πίνε, πίνε, πίνε, και δίνε, δίνε, δίνε… Το στούκι έληξε και η τσόχα είναι σκισμένη. Δεν θυμάμαι τι έγινε, βάζω ένα τζακ με πάγο και… πίνε, πίνε, πίνε. Βρίσκω ένα ξεχασμένο σακουλάκι στο σιφόνι και το «σκάω». Το πρώτο δαχτυλίδι ταξιδεύει στον ουρανό και ακούω «Πού σαι ρε Dani Gambino;». Το όνομα γνωστό, το επίθετο κάτι μου λέει και βάζω το LP να παίζει. Πριν πατήσω το play βλέπω τον τίτλο: «Τσιγάρα στα Βαλκάνια». Σκέφτομαι τα βρώμικα, τα αλήτικα, του τζόγου τις αλήθειες και του δρόμου τις απώλειες. Τα γάρα ανάβουν και το δάχτυλο πατάει το κουμπί. Σαν κόντρα στη «βούτα», σαν κυνηγητό με την «ασπρούλα», σαν μάχη δίχως αύριο και το ραπ του Dani άγριο. Βλέπω και ακούω τους κωδικούς. Δεν είναι του ταχυδρομείου, είναι του δικαστηρίου, του λαϊκού, του κοινωνικού, της Πατησίων και της Ηρακλείου. Τα ξεφτέρια ξέρουν και στα ατέλειωτα νυχτέρια αποθεώνουν τον Κάρλος Τέβεζ. Η αργεντίνικη αλητεία χορεύει τάνγκο με τα ταλαιπωρημένα Βαλκάνια. Η καύτρα σβήνει, το τζακ τελειώνει, το LP κολλάει και γω λέω «γειά σου ρε Dani αλάνι!». [η φωτό από τον επίσημο λογαριασμό στο Spotify]
Το «πού σαι ρε bro;» να είναι αληθινό
Πριν σκάσουν τα Τσιγάρα ήταν Standby. To «γεράκι» [bloody hawk] έχωνε ρίμες από ψηλά, από της Ξάνθης τα σκαλιά και αυτός από της Ηρακλείου τα στενά. Το στυλ και η φωνή ξεχωριστή. Δεν γίνεται να μην καταλάβεις ότι αυτός που ραπάρει είναι ο Dani. Ναι, κι άλλοι μπορούν να το διεκδικήσουν αυτό, όμως ο Gambino τιμά το hardcore rap όσο λίγοι. Εδώ απαιτούνται λεπτές ισορροπίες και οι fake φωνές δεν συγχωρούνται. Αυτός ο ράπερ, όμως, δεν χαμπαριάζει. Η εκφορά και το «χρώμα» του λόγου, το ύφος, μένουν σταθερά και η πρόζα «σπάει» γραμμές, και κουβέντες περιττές. Ο Dani -κι αυτός είναι ο σκοπός του- θέλει να συνομιλήσει με κάθε «βρώμικο» Βαλκάνιο, θέλει να δώσει τη φωνή του στα «αδέρφια» του και όταν ακούσει το «πού σαι ρε bro;» να είναι αληθινό. Το ραπ του έχει τη μυρωδιά του καμένου λάστιχου, μιλά για το φτιαγμένο στη μία ρόδα σηκωμένο, τη φέρμα και το νταραβέρι, μιλά για τους μπλε, το δέσιμο και το κυνήγι. Ο DG ραπάρει για τους φίλους, τα σέα και τα μέα, τις παραφωνίες της στολής, την καταστολή, το κάγκελο της φυλακής, τα ζόρια και τις άνετες μέρες. Γι’ αυτό και όταν βγήκε το πρώτο του άλμπουμ φώναξε: «Δεν βλέπω π@#$νες την ώρα!».
Υπάρχει και ο φίλος, ο αδερφός
Ο Dani Gambino συνδυάζει την άνεση της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με τη σκληρή πραγματικότητα και τη φυλαγμένη ευαισθησία. Ας το «μεταφράσουμε» αυτό ξεκινώντας από το τελευταίο. Όσο κι αν «φτύνει» άγριες ρίμες σε battle κομμάτια, όσο κι αν το μπιτ σε αγκυλώνει και όσο το flow σε καθηλώνει, υπάρχουν στιγμές σπάνιας ευγένειας. Εάν ακούσετε (ή έχετε ακούσει) το κομμάτι τα Ματζούνια θα δείτε το άλλο μισό του χιπ-χοπ. Πέρα από την κοινωνική καταγγελία, τη λεκτική επίθεση στη βία της εξουσίας, υπάρχει και ο φίλος, ο αδερφός, εν προκειμένω ο Αντρέας Rigo. Το «Τσιγάρα στα Βαλκάνια» είναι αφιερωμένο σε αυτόν και στο δικό του τραγούδι βρίσκουμε λόγια και ήχους υγρούς, ανατριχιαστικούς. Σε αυτό που μας δίνει ο DG συμβάλλει καθοριστικά ο DJ The Boy και ο DJ Paco. Από το LP ξεχωρίζουμε τα: «131Χ», «Κεrατο», «Carlos Tevez», «ΕΚΑΒ», «Έλα Παρ’ το». Φυσικά θα πρέπει να κάνουμε αναφορά στις κατά καιρούς συνεργασίες του. Οι ράπερ Immune, Ricta, Bloody Hawk, Pindos Atletico, Vlasso, Rugas, Hatemost, κ.α έχουν «περπατήσει» μαζί του και μας έχουν δώσει δυνατά κομμάτια. Το ραπ του Gambino έχει θράσος (όσο πρέπει), ζεστασιά (της παρέας) και ένα χαμόγελο που λέει σε κάτι περίεργους τύπους καλημέρα και άντε…
