Σε ολοένα πιο βαθιά – και πιο θολά – νερά βουλιάζει η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, ενώ στον αφρό βγαίνουν τα συναισθήματα της απογοήτευσης, του θυμού και της αδικίας. Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών (97%) θεωρεί ότι η διαφθορά στην Ελλάδα είναι πολύ ή αρκετά διαδεδομένη, ένα εύρημα το οποίο οι ίδιοι οι αναλυτές χαρακτηρίζουν «τρομακτικό». Πως μπορεί κάποιος να τοποθετηθεί αλήθεια σε ένα τόσο αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα που δείχνει και την απογοήτευση των πολιτών για τον βούρκο της διαφθοράς που επιχειρεί να πνίξει κάθε τι υγιές στην ελληνική κοινωνία.
Αυτή η γάγγραινα της διαφθοράς στην Ελλάδα ουσιαστικά αποτελεί και έναν βασικό λόγο που οι πολίτες σε μεγάλες έρευνες της κοινής γνώμης δείχνουν την απογοήτευσή τους και στους θεσμούς. Εδώ είναι και το κρίσιμο σημείο. Το ερώτημα αν η διαφθορά είναι υπεύθυνη για την κρίση των θεσμών ή η κρίση των θεσμών για την διαφθορά μοιάζει σαν το ερώτημα για το αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Προφανώς και η κρίση των θεσμών τροφοδοτεί αυτόν τον φαύλο κύκλο. Όμως το πρόβλημα διαπερνά κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία , αλλά και την πολιτική ζωή του τόπου, η οποία αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Αν οι θεσμοί υπολειτουργούν δεν μπορεί να γίνει καμία ιεράρχηση αναγκών και δεν μπορεί να προταχθεί το πραγματικά σοβαρό. Μια χώρα που έχει υποστεί τέτοια καθίζηση σε θεσμικό επίπεδο δεν μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες ελέγχου του πολιτικού συστήματος. Αν η δικαιοσύνη δεν είναι “τόσο” ανεξάρτητη, αν ο κοινοβουλευτισμός έχει υποστεί τον ακρωτηριασμό της κομματικής γάγγραινας, αν η εκτελεστική εξουσία εκπροσωπείται από αμοραλιστές πολιτικούς, πως είναι δυνατόν να υπάρξει η παραμικρή επαφή ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν από γυάλινους πύργους και σε αυτούς που βρίσκονται έξω από αυτούς;
Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο τινά μπορεί να συμβούν, είτε η απόλυτη αδιαφορία για τα πολιτικά πράγματα, είτε η διχόνοια και η ένταση μέσα στην κοινωνία. Και τα δύο είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για την δημοκρατία και για τον τρόπο με τον οποίο αυτή απαξιώνεται τελικά στα μάτια των ίδιων των πολιτών.
Ζούμε σε μια εποχή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πως μπορεί να εξελιχθεί αυτή η κρίση. Το δεδομένο είναι ότι η πλειοψηφία του πολιτικού δυναμικού της χώρας δεν μπορεί να προχωρήσει σε καμία αποφασιστική και προωθητική ενέργεια, που θα μπορούσε να δώσει στους πολίτες μια άλλη εικόνα και πως να το κάνει αυτό όταν το σύνολο της πολιτικής ζωής μοιάζει να παρακολουθεί το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο; Το συμπέρασμα που βγάζει ο πολίτης μέσα από αυτή την διαδικασία της απαξίωσης του πολιτικού βίου είναι η γενίκευση του «όλοι ίδιοι είναι». Αυτό το συμπέρασμα βέβαια τσουβαλιάζει ουσιαστικά και όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου που όχι μόνο στέκονται απέναντι στην διαφθορά, αλλά και με προτάσεις συγκεκριμένες επιλέγουν να γίνουν ανάχωμα σε αυτή την κατάσταση.
Στη ΝΙΚΗ μιλάμε για την ανάγκη θωράκισης των θεσμών εδώ και χρόνια, για την ανάγκη να προτάξουμε την υγεία απέναντι στην ασθένεια της διαφθοράς, ώστε να απελευθερωθούν εκείνες οι δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας που μπορούν να κάνουν την διαφορά. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, αλλά μια νέα αντίληψη για την πολιτική με ήθος και διαφάνεια παντού είναι πλέον ανάγκη για όλους μας.
Οι προτάσεις μου για την αναβάθμιση της πολιτικής και της καταπολέμησης της διαφθοράς, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι μέρος της αναθεώρησης του Συντάγματός μας, είναι οι εξής:
- Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, οπότε το δικαίωμα εκλογής στο βουλευτικό αξίωμα περιορίζεται στις τρεις πλήρης θητείες ή στα δώδεκα έτη συνολικά.
- Για να υπάρξει διάκριση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, η Κυβέρνηση αποτελείται κατά πλειοψηφία από εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα σε ποσοστό τουλάχιστον 60%. Με αυτό τον τρόπο μπαίνει σοβαρός περιορισμός στο να υπάρχουν πρόσωπα με υπουργική θέση και ταυτόχρονα να είναι και εν ενεργεία βουλευτές.
- Την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, τον έχει η δικαιοσύνη και όχι η Βουλή.
- Ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, μεταξύ αυτών και το δικαίωμα διάλυσης της βουλής για σπουδαίους εθνικούς και κοινωνικούς λόγους, μετά από δύο έτη από την εκλογή της κυβέρνησης.
- Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από Εκλεκτορικό Σώμα και όχι από το Κοινοβούλιο. Το Εκλεκτορικό Σώμα θα αποτελείται από τους εν ενεργεία Βουλευτές (300 μέλη), τους Ευρωβουλευτές (21 μέλη), τους Περιφερειάρχες (13 μέλη), τους Δημάρχους (332 μέλη) και τέλος τιμητικά τους ήδη διατελέσαντες στις θέσεις Προέδρους της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργούς, Προέδρους της Βουλής, τον εν ενεργεία Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών και τους Χρυσούς Ολυμπιονίκες μας.
- Ρητή απαγόρευση οποιουδήποτε δανεισμού από πολιτικά κόμματα. Στα πολιτικά κόμματα που ήδη έχουν δάνεια, παρακρατείται το 50% της κρατικής χρηματοδότησης και το 25% των Βουλευτικών αποζημιώσεων (των βουλευτών που έχουν εκλεγεί με κόμματα που έχουν δάνεια), για την εξόφληση των δανειακών υποχρεώσεων.
- Ίδρυση Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου στην χώρα μας.
- Εκλογή των ανωτάτων δικαστών από το ίδιο το δικαστικό σώμα, χωρίς καμία θεσμική παρέμβαση από τον Υπουργό Δικαιοσύνης.
- Η εισαγωγή στο Δικαστικό σώμα των νέων δικαστών να γίνεται με την συμπλήρωση τουλάχιστον του 30ου έτους και την πραγματική άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος για τουλάχιστον 5 έτη.
- Διατελέσαντες δικαστικοί δεν θα έχουν δικαίωμα εκλογής στην θέση Βουλευτή και τον διορισμό τους σε Υπουργικό αξίωμα, για τουλάχιστον 5 έτη από την αποχώρησή τους από το δικαστικό σώμα.
Θα συνεχίσουμε να δίνουμε αταλάντευτα τον αγώνα για την θωράκιση των θεσμών και για την καταπολέμηση της διαφθοράς και καλούμε κάθε πολίτη να σταθεί στο πλευρό μας για να πολεμήσουμε στην πιο δύσκολη μάχη, αυτή που είναι υπεύθυνη για την καταστροφή του κοινωνικού ιστού, της οικονομίας μας και για την απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας.
Του Ανδρέα Βορύλλα , Βουλευτή Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών με τη ΝΙΚΗ
