Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι μια κραυγή που διασχίζει δεκαετίες, για να μας
υπενθυμίσει πως η ελευθερία δεν κατοχυρώνεται ποτέ οριστικά. Ο αγώνας των
φοιτητών, των εργατών, του απλού λαού απέναντι στον αυταρχισμό, που
συμπυκνώθηκε στην ιστορική φράση «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ», αποτελεί θεμέλιο της
δημοκρατικής μας αυτοσυνειδησίας.
Κι όμως, αυτοί που το επικαλούνται περισσότερο και το οικειοποιήθηκαν ως σύμβολο και πολιτικό τους κεφάλαιο, βρίσκονται μπροστά σε μία νέα δικτατορία που την παρατηρούν από απόσταση.
Η Αριστερά των αγώνων για ελευθερία παραδίνεται σε ένα μηχανισμό επιτήρησης σιωπηλά, σέρνοντας το βήμα της στον δρόμο της «προόδου» χωρίς αντίσταση, χωρίς κριτική. Συναινώντας στα terms and conditions της νέας πειθαρχία που διεισδύει ύπουλα στις ζωές μας, αλλά τουλάχιστον καταθέτει κάθε χρόνο σε μια επαναλαμβανόμενη τελετουργία στεφάνια εις μνήμην.
Αγνοούν πως σήμερα δεν χρειάζονται τανκς στους δρόμους.
Ο θόρυβος της καταστολής είναι και αυτός αχρείαστος. Η επιβολή είναι αθόρυβη, διάχυτη,καθημερινή.
Είναι μια υπόσχεση ευκολίας, ένας Προσωπικός Αριθμός που θα «οργανώσει» με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή μας.
Η σκοτεινή του πλευρά αποσιωπάται με επιμέλεια, για να μη φανεί πως, στην πραγματικότητα, αυτό που εξυπηρετεί είναι μια νέα μορφή εξουσίας που χαρτογραφεί κάθε πτυχή της ζωής μας.
Κάθε συναλλαγή, κάθε κίνηση, κάθε ιατρική επίσκεψη, κάθε ανάγκη, κάθε ίχνος γίνεται μέρος ενός φακέλου. Και όλα αυτά σε μία εξουσία που ήδη έχει αποδείξει τις προθέσεις της. Που δε δίστασε να συγκαλύψει εγκληματίες, να παρακολουθήσει δικά της μέλη και πολιτικούς αντιπάλους, να «φακελώσει» οποιονδήποτε θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση.
Ο κίνδυνος είναι, επομένως, διπλός. Από τη μία ο πολίτης που θα γνωρίζει ότι παρακολουθείται θα αρχίζει να αυτοπειθαρχεί, να αυτολογοκρίνεται, να μικραίνει το εύρος των πράξεων, της σκέψης και της διαφωνίας του. Με άλλα λόγια να μετασχηματίζεται σε βολικό υπήκοο. Από την άλλη, ένα αδηφάγο για έλεγχο κράτος θα έχει μπροστά του έναν θησαυρό πληροφοριών και με την προϋπηρεσία που έχει στις παρακολουθήσεις θα ξέρει πολύ καλά πώς να τον διαχειριστεί.
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας μεγάλης ιστορικής στιγμής.
Θα υποκύψουμε στη μετατροπή του ανθρώπου σε προφίλ, στην απεμπόληση της προσωπικής μας ελευθερίας, στην υποταγή σε ένα ψηφιακό πανοπτικό ή θα ορθώσουμε το ανάστημάμας διεκδικώντας χώρο να υπάρξουμε ως υποκείμενα και όχι ως δεδομένα;
Ποιοι θα σταθούν απέναντι από ένα κράτος που επιβάλλει με υποχρεωτικότητες να γνωρίζει τα πάντα για τον πολίτη; Ποιοι θα γράψουν στους τοίχους συνθήματα για την ιδιωτικότητα που χάνεται, για το δικαίωμα στην αντίδραση που απονεκρώνεται, για τη δυνατότητα διαφωνίας που παγώνει;
Η ΝΙΚΗ καλεί κάθε πολίτη, ανεξάρτητα από την πολιτική του προέλευση, να συμπορευτεί στον αγώνα για ελευθερία.
Να αρνηθεί ένα μοντέλο διοίκησης που μετατρέπει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε πηγή δεδομένων.
Να ορίσει τον εαυτό του έξω από τα όρια της ψηφιακής πειθαρχίας.
Μία τέτοια στάση θα είναι αντίστοιχη της κραυγής και του αγώνα εκείνου του Νοέμβρη.
Θα είναι η υπενθύμιση ότι η ελευθερία χάνεται όταν τη δεχόμαστε ως δεδομένη, αλλά σώζεται κάθε φορά που κάποιος δεν σκύβει το κεφάλι.
Το Πολυτεχνείο ζει. Και δεν ζει μέσα από την κατάθεση στεφάνου, τους πύρινους
επετειακούς λόγους, αλλά από αυτούς που συνεχίζουν να αμφισβητούν, να
αντιστέκονται, να σκέφτονται.
Ζει σε κάθε φωνή που λέει ΟΧΙ στην ψηφιακή υποταγή, σε κάθε πολίτη που γνωρίζει πια καλά πως η δημοκρατία δεν είναι κεκτημένη, αλλά συνεχής πράξη εγρήγορσης.
Ίσως δίπλα στο «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» να σταθεί και ένα νέο «ΌΧΙ
ΑΡΙΘΜΟΙ, ΟΧΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΥΠΑΡΞΗ».
Ανδρέας Βορύλλας,
Βουλευτής ΝΙΚΗΣ, Β2 Τομέα Αθηνών
