Του Κοσμά Περβανά
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κανείς τις στοχεύσεις του Τούρκου προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν μετά τις πιέσεις που δέχτηκε (και συνεχίζει να δέχεται) από χώρες της Δύσης μετά την στροφή της Τουρκίας προς την Μόσχα τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο. Πρέπει να είναι αφελής (ήπιος χαρακτηρισμός) όποιος πιστεύει πως η Τουρκία θα επιστρέψει στο ΝΑΤΟ, στην Ευρώπη και γενικότερα στον δυτικό κόσμο, χωρίς να της δοθούν κάποια από τα αιτήματά της που συνεχώς αυξάνει προκειμένου να κερδίσει μέσα από την ζημιά που επήλθε από την μεγαλομανία (βλ. Οθωμανισμός) της Τουρκίας του Ερντογάν.
Κάποιοι στην Ελλάδα θέλησαν να πείσουν πως ο καταστροφικός σεισμός της Τουρκίας «ανάγκασε» τον Τούρκο πρόεδρο σε μια στροφή πολιτικής, από επιθετικά χαρακτηριστικά και ευθείες απειλές προς ένα κλίμα φιλίας, παραβλέποντας (ηθελημένα) πως η «Μαύρη Βίβλος» της Τουρκίας είναι απολύτως σαφής ως προς τον προσανατολισμό και τις γενικότερες αλλά και ειδικότερες στοχεύσεις της γείτονος στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στην Μέση Ανατολή. Οι συνεργασίες της Τουρκίας με το Ιράν, το Ιράκ, την Ουκρανία, αλλά και την παράνομη κυβέρνηση της Λιβύης, ταυτόχρονα με τις συνεχώς αναπτυσσόμενες σχέσεις με τη Μόσχα που την χρησιμοποιεί ως «Δούρειο Ίππο» απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ευρώπη, είναι τα γενικά χαρακτηριστικά στα οποία εγκλωβίστηκε η πολιτική του Ερντογάν.
Αυτή ακριβώς η δυσχέρεια της Τουρκίας την οδήγησε στο Βίλνιους (σύνοδος του ΝΑΤΟ), όπου για να εξευμενίσει (όσο ήταν δυνατόν) έδειξε «υπάκουη» προς τις εντολές του Λευκού Οίκου και στράφηκε προς τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την «συμφωνία» της για την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ… Με αυτή ακριβώς την κίνηση ξεκίνησε το «παζάρι» του Τούρκου προέδρου προς το ΝΑΤΟ, την Ευρώπη και την… Ελλάδα. Ένα παζάρι στο οποίο κάποιοι επέμεναν πως η Τουρκία θα αναγκαζόταν να επιστρέψει στους κόλπους του δυτικού κόσμου. Φευ! Η Τουρκία με αυτήν ακριβώς την «στροφή» κατόρθωσε να δώσει μια νέα βάση έναρξης συζητήσεων των (παράλογων και παράνομων σύμφωνα με το Διεθνές Δίκιο) αιτημάτων της προς όλες τις χώρες και οργανισμούς, αλλά κυρίως κατόρθωσε να κερδίσει χρόνο και χρήμα για να αποφύγει την οικονομική της καταστροφή, να αποκομίσει γεωπολιτικά οφέλη και να κερδίσει στις συζητήσεις επί των ελληνοτουρκικών «φουσκώνοντας» σταδιακά την τουρκική ατζέντα.
Οι «αφελείς» των Αθηνών έτρεξαν να στηρίξουν την εξόφθαλμη πολιτική του «παζαριού» και δεν δίστασαν σε ορισμένες περιπτώσεις να αναφερθούν σε ήπια και σκληρά θέματα των τουρκικών απαιτήσεων, χωρίς ποτέ να προσδιορίσουν ποιες είναι οι ήπιες διαφορές όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε συζητήσεις και συμφωνίες προκειμένου να ικανοποιήσει το «θηρίο» (με γυάλινα πόδια). Αυτοί οι «αφελείς» έχουν ξεχάσει (επιμελημένα) πως μόνο η υφαλοκρηπίδα είναι η διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Καμία άλλη διαφορά δεν υπάρχει, όσο και αν θέλουν κάποιοι να αναγνωρίσουν πρόσθετες ελληνοτουρκικές διαφορές, ρίχνοντας νερό στον μύλο της επιθετικής (μαξιμαλιστικής) τουρκικής πολιτικής.
Εάν συμφωνήσουμε πως τα σκληρά θέματα και ελληνοτουρκικές διαφορές είναι η κυριαρχία στο ανατολικό Αιγαίο, η κυριαρχία επί νησιών και νησίδων του Αιγαίου, οι Έλληνες μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη και στα Δωδεκάνησα, μπορούν αυτοί οι ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι να αναφέρουν τι θα αποδεχόντουσαν ως υποχώρηση οι ίδιοι ή τι είναι διατεθειμένη η ελληνική κυβέρνηση να παραχωρήσει δια της διπλωματίας στην Τουρκία για να ικανοποιήσει τον ισλαμιστή και νέο-οθωμανιστή Ερντογάν που ορέγεται να τοποθετήσει στον γεωπολιτικό χάρτη την Τουρκία ως πανίσχυρη περιφερειακή δύναμη εις βάρος (πρωταρχικά) των γειτονικών της κρατών;
Κι ενώ η κοινή λογική άλλα προτάσσει, κάποιοι στην Αθήνα να πιστεύουν (ή να μας πείσουν να πιστέψουμε εμείς) πως το «θηρίο» θα εξημερωθεί βάζοντας το κεφάλι μας μέσα στο στόμα του, αλλά ταυτόχρονα (και όλως «τυχαίως») ξεχνούν πως το συγκεκριμένο θηρίο έχει γευτεί ανθρώπινο αίμα (Κύπρος, Συρία, Αρμενία, αλλά και με τις γενοκτονίες που πραγματοποίησε σε Μικρά Ασία, Πόντο και Αρμενία) με ότι συνεπάγεται αυτό…
Την ίδια στιγμή οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 14 χρόνων έχουν κατορθώσει (με διώξεις και μετακινήσεις ικανότατων στελεχών) να «παγώσουν» (σε κάποιες περιπτώσεις να υποβιβάσουν ακόμη και σε σημείο διάλυσης) τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες (βλ. ΕΥΠ), να μειώσουν σημαντικά την ροή κρίσιμων για ζητήματα εθνικής ασφάλειας πληροφοριών, με αποτέλεσμα να μην έχει καθαρή εικόνα ή και καθόλου εικόνα για θέματα μείζονος εθνικής ασφάλειας και κινδύνων που απειλούν την Ελλάδα.
Όλα αυτά αποτελούν βούτυρο (με μαρμελάδα και χαβιάρι) στο «ψωμί» του Ερντογάν και, δυστυχώς, δεν είναι οι μοναδικές «ατυχείς» περιπτώσεις. Η Αλβανία του Έντι Ράμα (περίπτωση Μπελέρη), τα Σκόπια (και οι γνωστές εκατοντάδες στον αριθμό παραβιάσεις της γνωστής συμφωνίας των Πρεσπών) είναι αποτελέσματα της μη επίδειξης επαρκούς ισχύος (διπλωματικής σε πρώτο χρόνο), που θα τοποθετούσε την Ελλάδα στην θέση που της ανήκει στον γεωπολιτικό χάρτη, είναι επίσης κάποιες από τις περιπτώσεις του παρακολουθήματος ξένων συμφερόντων που ονομάζεται Ελλάδα.
Η πιο πρόσφατη περίπτωση εμπαιγμού της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής είναι τα όσα συνέβησαν στην Λιβύη, όπου η Ελλάδα αποφάσισε να τείνει χείρα φιλίας στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια για να συμβάλει στην αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων που προέκυψαν μετά την πρόσφατη καταστροφική θεομηνία.
Τι συνέβη στην Λιβύη με αποτέλεσμα να υπάρξουν 5 Έλληνες νεκροί (τρεις στρατιωτικοί και δύο πολίτες διερμηνείς);
Συνέβη αυτό που μας διηγούνται στα ελληνικά ΜΜΕ ή μήπως κάτι άλλο;
Ας δούμε τα γεγονότα όπως περιγράφονται από τα ελληνικά ΜΜΕ.
“Μετά την απόφαση για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Λιβύη από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και αφού καταστρώθηκε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την μετάβαση στη Λιβύη, την μεταφορά στον χώρο παροχής βοήθειας και τέλος την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτικών στην Ελλάδα. Το σχέδιο αυτό καταστρώθηκε με βάση πληροφορίες της κυβέρνησης της Λιβύης και της Ελληνικής πρεσβείας.
Ένα C130 ανέλαβε την μεταφορά 19 στελεχών του Ελληνικού Στρατού στην Λιβύη. Επειδή δεν ήταν δυνατή προσγείωση στο αεροδρόμιο που είχε σχεδιαστεί (λόγω σοβαρών ζημιών στον αεροδιάδρομο), επιλέχθηκε (εν πτήσει) αλλαγή του αεροδρομίου προσγείωσης.
Μετά την προσγείωση η ομάδα επιβιβάστηκε σε ένα λεωφορείο και επιλέχθηκε η νέα οδός μετακίνησής της προς την προορισμένη πληγείσα πόλη της Λιβύης.
Κατά την μετακίνησή τους υπήρξε ισχυρή πλαγιομετωπική σύγκρουση με διερχόμενο αγροτικό αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να υπάρξει φωτιά και να αποτεφρωθούν οι πέντε Έλληνες (τρία στελέχη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και δύο πολίτες διερμηνείς) αλλά σύμφωνα με τις αρχές της Λιβύης και πέντε άτομα που επέβαιναν στο αγροτικό όχημα. Η σύγκρουση έγινε σε επαρχιακή οδό όπου τα οχήματα κυκλοφορούν με χαμηλές ταχύτητες λόγω του οδοστρώματος”.
Αυτό είναι το αφήγημα που δόθηκε από τα Ελληνικά ΜΜΕ, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός της πληροφόρησης μετά το ατύχημα, αφού ξένα πρακτορεία ειδήσεων ήξεραν τι συνέβη, ενώ το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών αλλά και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε, προφανώς από κακή πληροφόρηση εκ μέρους της κυβέρνησης της Λιβύης.
Ας έρθουμε τώρα στο ζητούμενο και στα γεγονότα που προμήνυαν τα χειρότερα, αλλά κάποιοι αποφάσισαν να τα αγνοήσουν.
Το σχέδιο της αποστολής
Το σχέδιο για μια επιχείρηση γίνεται με βάση πληροφορίες που προέρχονται από αξιόπιστες πηγές. Στο επιχειρησιακό σχέδιο υπάρχουν σειρά εναλλακτικών σεναρίων, κινήσεων και ενεργειών. Και το σχέδιο ακολουθείται χωρίς καμία παρέκκλιση, ενώ η ομάδα που επιχειρεί έχει συνεχή επικοινωνία με το κέντρο ελέγχου της επιχείρησης.
Η «σιωπή ασυρμάτου» από ιδιωτικά μέσα των επιχειρούντων επιβάλλεται, αφού δεν υπάρχει κρυπτογράφηση στην επικοινωνία ανεβάζοντας τον παράγοντα κινδύνου για ψηφιακή ιχνηλάτηση και αποκάλυψη των κινήσεων – δρομολογίου της εν κινήσει ομάδας. Άρα υποθέτουμε πως η ομάδα των 19 Ελλήνων είχε στην κατοχή της δορυφορικό κρυπτογραφικό τηλέφωνο. Τα γεγονότα όμως αποδεικνύουν πως μετά το ατύχημα δεν υπήρχε επικοινωνία του κέντρου ελέγχου της επιχείρησης με την ομάδα, δημιουργώντας ισχυρές αμφιβολίες ως προς την ύπαρξη του κρυπτογραφημένου δορυφορικού τηλεφώνου. Αν κάποιος ισχυριστεί την καταστροφή του κατά την σύγκρουση, θα πρέπει να ενημερωθεί πως υπάρχει εφεδρικό υπό την ευθύνη άλλου υψηλόβαθμου μέλους ομάδας.
Τα λάθη που συνέβησαν ήταν εγκληματικά. Προσγειώθηκαν σε άλλο αεροδρόμιο, μετακινήθηκαν από άλλο δρόμο και άλλο μεταφορικό μέσο. Φυσιολογικά υπήρχαν οι εξής επιλογές:
- Άφιξη στο προεπιλεχθέν αεροδρόμιο και υποδοχή της ομάδας από τις Λιβυκές αρχές (Αστυνομία ή Στρατό)
- Κίνηση της ελληνικής ανθρωπιστικής ομάδας σε κονβόι με στρατιωτικά οχήματα, συνοδεία στρατού ή αστυνομίας που θα παρείχε την απαραίτητη ένοπλη κάλυψη για οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί. Εάν η κυβέρνηση της Λιβύης δεν μπορούσε να καλύψει στρατιωτικά την μετακίνηση, αυτή θα έπρεπε να γίνει από ελληνική ειδικά εκπαιδευμένη στρατιωτική ομάδα.
- Κάλυψη από τις αρχές της Λιβύης κατά την διάρκεια της διαμονής της ελληνικής ανθρωπιστικής ομάδας. Σε περίπτωση αδυναμίας από την πλευρά της Λιβύης, τον ρόλο αυτό θα μπορούσε να τον καλύψει με απόλυτη επάρκεια μια διμοιρία ειδικών επιχειρήσεων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
- Επαρκής στρατιωτική κάλυψη του δρομολογίου επιστροφής στο αεροδρόμιο αναχώρησης. Εάν η κυβέρνηση της Λιβύης δεν μπορούσε να καλύψει στρατιωτικά την μετακίνηση, αυτή θα έπρεπε να γίνει από ελληνική ειδικά εκπαιδευμένη στρατιωτική ομάδα.
- Επαρκής αεροπορική κάλυψη του ελληνικού C130 μέχρι τα όρια του FIR της Λιβύης.
Το τραγικό (αναπόφευκτο;) αποτέλεσμα
Εκ των πραγμάτων, τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη. Το γιατί θα πρέπει να απαντηθεί από τον κ. Δένδια, αλλά πρωτίστως από τον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Και θα πρέπει να απαντηθεί το γιατί η επιχείρηση της ανθρωπιστικής βοήθειας συνεχίστηκε όταν ειδοποιήθηκαν για την αλλαγή του αεροδρομίου προσγείωσης, δηλαδή την αλλαγή ολόκληρου του σχεδιασμού της ανθρωπιστικής αποστολής.
Εκ των γεγονότων, το λεωφορείο χτυπήθηκε σε οδό χαμηλής ταχύτητας από διερχόμενο αγροτικό. Η σύγκρουση ήταν πλαγιομετωπική και παραδόξως το αγροτικό όχημα δεν απομακρύνθηκε από το λεωφορείο, αλλά έμεινε «κολλημένο» στην πλευρά του. Το ότι κουβαλούσε επιπλέον 200 λίτρα καυσίμου, θεωρείται τυχαίο γεγονός. Ενώ η καθυστέρηση πλήρους ενημέρωσης από την κυβέρνηση της Λιβύης θεωρείται απλό γεγονός! Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί πως η κυβέρνηση της Λιβύης έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις (έως άριστες) με την Τουρκία, η οποία έχει στρατιωτική βάση στο έδαφος της Λιβύης. Οι γνωρίζοντες από «ήπια διπλωματία» κατανοούν την νευρικότητα της Τουρκίας έναντι της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής καθώς και τα πιθανά οφέλη για την Ελλάδα σε δεύτερο και τρίτο χρόνο…
Από τις εξελίξεις, διακρίνεται ένα μείζον κενό πληροφόρησης της Ελλάδας ως προς τον αρχικό σχεδιασμό της συγκεκριμένης ανθρωπιστικής αποστολής στην Λιβύη, επειδή το «πεδίο» δεν παρείχε (ή δεν μπόρεσαν να ικανοποιηθούν οι ανάγκες) άρτιας πληροφόρησης για το συγκεκριμένο εγχείρημα. Επίσης αποδεικνύεται πως δεν υπήρξε καμία ουσιαστική επί του εδάφους προετοιμασία από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό, το οποίο θα κάλυπτε την οποιαδήποτε ανάγκη ασφάλειας απαιτούνταν σε όλες τις φάσεις της ανθρωπιστικής αποστολής.
Μπορεί ο κύριος Μητσοτάκης (ως αρμόδιος αλλά και υπεύθυνος πρωθυπουργός) να βαυκαλίζεται για την ισχύ της Ελλάδας, αλλά καλό θα ήταν να κατανοήσει ο ίδιος και το επιτελείο του πως την ισχύ δεν την αναφέρεις, αλλά την προβάλεις με την απαιτούμενη επάρκεια και μορφή και σε καμία περίπτωση δεν αγνοείς το πλέον κρίσιμο (τόσο για οποιαδήποτε αποστολή όσο και για την χώρα), που είναι η άψογη λειτουργία μίας υπηρεσίας πληροφοριών που θα έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να διεισδύει οπουδήποτε χρειαστεί προκειμένου να δώσει «εικόνα» και να αποφευχθούν αποτελέσματα εις βάρος του κύρους αλλά και της ύπαρξης της χώρας.
Εάν ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να διαλύει για να συνθέσει φαντασιαζόμενος και αυτοβαυκαλιζόμενος μία ισχυρή χώρα, καλό θα ήταν να ορίσει τι ακριβώς προσδιορίζει ως ισχυρή χώρα και πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος τους πυλώνες ύπαρξης και λειτουργίας μίας χώρας που την σέβονται, αλλά και γιατί όχι, που την φοβούνται.
Γιατί ισχυρή γεωπολιτικά χώρα σημαίνει ακριβώς αυτό: Να σε σέβονται ή να σε φοβούνται. Και κάτι τέτοιο θέλει στελέχη ικανά και όχι κομματικούς διαδρομίζοντες που τακτοποιούνται γενικώς και ειδικώς.
ΥΓ: Πολλά είναι τα αξιοσημείωτα του συγκεκριμένου περιστατικού. Το πλέον αξιοσημείωτο είναι πως δεν έχει δημοσιευθεί χάρτης που να δείχνει το ακυρωθέν αεροδρόμιο προσγείωσης, το δεύτερο αεροδρόμιο προσγείωσης και τον οδικό χάρτη με το δρομολόγιο που τελικά επιλέχθηκε για να κινηθεί το λεωφορείο της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής.
