Του Βασιλη Ταλαμαγκα
Όλα έχουν τη σημασία τους. Και αν κάτι μας δίδαξε η χρονιά που φεύγει, είναι ότι τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και τίποτα δεν πρέπει να ξεχνιέται. Η αρχή και το τέλος της χρονιάς σχηματίζουν έναν κύκλο κοινωνικής αγωνίας, διεκδίκησης και οργής, με κοινό παρονομαστή την παρουσία των πολιτών στους δρόμους.
Η χρονιά ξεκίνησε με τις μαζικές κινητοποιήσεις για την τραγωδία στα Τέμπη. Ένα γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα και άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στη συλλογική μνήμη. Εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, όχι μόνο για να θρηνήσουν τα θύματα, αλλά για να απαιτήσουν αλήθεια, δικαιοσύνη και λογοδοσία. Οι διαδηλώσεις εκείνες δεν ήταν κομματικές· ήταν βαθιά ανθρώπινες. Ήταν η κραυγή μιας κοινωνίας που κουράστηκε να μετρά απώλειες από αμέλεια, ανευθυνότητα και διαχρονικές παθογένειες του κράτους. Τα Τέμπη έγιναν σύμβολο. Σύμβολο του «ως εδώ», αλλά και της δύναμης που έχει η κοινωνία όταν ενώνεται.
Καθώς οι μήνες περνούσαν, η καθημερινότητα συνέχισε να βαραίνει. Η ακρίβεια, το αυξημένο κόστος ζωής, η ενεργειακή κρίση, οι χαμηλοί μισθοί και οι ανισότητες δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Και έτσι, η χρονιά κλείνει με τους αγρότες ξανά στους δρόμους. Με τρακτέρ στις εθνικές οδούς, με μπλόκα, με φωνές αγωνίας για το αύριο. Οι αγρότες δεν διαμαρτύρονται από συνήθεια. Διαμαρτύρονται γιατί το κόστος παραγωγής έχει γίνει δυσβάσταχτο, γιατί νιώθουν ότι ο πρωτογενής τομέας εγκαταλείπεται, γιατί παλεύουν να επιβιώσουν σε συνθήκες που δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Από τα Τέμπη μέχρι τα αγροτικά μπλόκα, το μήνυμα είναι κοινό: η κοινωνία πιέζεται και αντιδρά. Οι πολίτες ζητούν ένα κράτος που να λειτουργεί, μια πολιτεία που να προστατεύει τη ζωή, την εργασία και την αξιοπρέπεια. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα γεγονότα, αλλά για κομμάτια του ίδιου παζλ. Όλα έχουν τη σημασία τους, γιατί όλα αποτυπώνουν τις ρωγμές ενός συστήματος που χρειάζεται βαθιές αλλαγές.
Η χρονιά τελειώνει όπως ξεκίνησε: με κόσμο στους δρόμους. Και αυτό από μόνο του είναι ένα ισχυρό μήνυμα. Ότι η κοινωνία δεν σιωπά. Ότι θυμάται. Ότι διεκδικεί. Το ζητούμενο είναι αν αυτή η φωνή θα ακουστεί πραγματικά ή αν θα χρειαστεί να γίνει ακόμη πιο δυνατή. Γιατί, τελικά, τίποτα δεν αλλάζει αν όλα μένουν ίδια. Και όλα, πράγματι, έχουν τη σημασία τους.
