Η πολιτική σκηνή στον χωρο της αριστερας αν και ποτέ δεν έπαψε να παράγει ένταση, συχνά τροφοδοτείται από κομβικές διαφωνίες που, τελικά, αποδεικνύονται καταλυτικές. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν και η πρόσφατη διχογνωμία σχετικά με την προμήθεια των φρεγατών Belharra, που λειτούργησε ως θρυαλλίδα στη – δυνητική – συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Το παλιό ρητό «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» φαίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς μια διαφορετική πολιτική ανάγνωση σε θέμα της επικαιρότητας μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστικές αποφάσεις .
Η πολιτική διαφωνία μεταξύ των δύο χώρων σχετικά με την προμήθεια μιας ακόμα Γαλλικής φρεγάτας Belharra δεν φαίνεται ότι ήταν απλώς μια τεχνοκρατική διαφωνία για εξοπλιστικά προγράμματα. Αντίθετα, λειτούργησε ως σύμβολο διαφορετικών ιδεολογικών πυλώνων: ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να κρατήσει μια πιο «ρεαλιστική» προσέγγιση στα εθνικά θέματα και την αμυντική πολιτική, φάνηκε διατεθειμένος να αποδεχθεί την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού. Αντιθέτως, η Νέα Αριστερά επέλεξε την παραδοσιακή, αντιμιλιταριστική στάση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στηλιτεύοντας τη συμφωνία ως περιττή και επιζήμια για τις κοινωνικές ανάγκες.
Επιπλέον η Νέα Αριστερά έχει θέσει ως προγραμματικό όρο για τη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων την εναντίωση στις υπέρμετρες εξοπλιστικές δαπάνες και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι λογικό, δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα για τη δυνατότητα συνεννόησης για την συνεργασια.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στο φόντο της θετικής στάσης που αναμένεται να κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά προσανατολίζεται να ζητήσει τη διεξαγωγή ονομαστικής ψηφοφορίας. Με τον τρόπο αυτόν επιδιώκει να φέρει προ των ευθυνών τους όλα τα κόμματα και τους βουλευτές, ιδιαίτερα όσους καταγράφονται στον χωρο της κεντροαριστερας . Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, η Νέα Αριστερά έχει ήδη εξασφαλίσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών ώστε να γίνει εφικτή η διαδικασία της ονομαστικής ψηφοφορίας, δείχνοντας πως δεν πρόκειται να αφήσει το ζήτημα να περάσει απαρατήρητο.
Η περίπτωση της τέταρτης φρεγάτας που έχει αποφασίσει το υπουργείο άμυνας προκαλεί, όμως, αναταράξεις και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.
Ήδη από τη συνεδρίαση του προεδρείου της κοινοβουλευτικής ομάδας , καταγράφηκαν οι πρώτες διαφοροποιήσεις ως προς τη γραμμή που πρότεινε ο Σωκράτης Φάμελλος. Ο γραμματέας του κόμματος Στέργιος Καλπάκης εξέφρασε έντονη διαφωνία, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να συγκληθεί η Πολιτική Γραμματεία, καθώς πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό πολιτικό ζήτημα. Στο ίδιο μήκος κύματος φέρεται να κινήθηκε και ο εκπρόσωπος Τύπου, Κώστας Ζαχαριάδης, γεγονός που δείχνει ότι η απόφαση δεν βρίσκει καθολική αποδοχή.
Πηγές από την Κουμουνδούρου πάντως αναφέρουν ότι από το βήμα της Βουλής, ο Σωκράτης Φάμελλος θα ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση, θέλοντας να καταδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει «λευκή επιταγή» ούτε στο εξοπλιστικό ράλι ούτε στη στρατηγική που ακολουθείται στην εξωτερική πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση, η Belharra φαίνεται να βάζει προσωρινά «πάγο» στις ζυμώσεις που πραγματοποιούνται στο παρασκήνιο μεταξύ των δύο κομματικών οργανισμών και δεν φαίνεται να αποτελεί απλώς μια συγκυριακή διαφωνία, αλλά ένα σοβαρό εμπόδιο που θα δοκιμάσει τα όρια της πολιτικής συνεννόησης.
Αν και δεν έχει κλείσει οριστικά η πόρτα του διαλόγου, είναι σαφές ότι οι προοπτικές για μια σταθερή και ουσιαστική συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς δεν προμηνύονται θετικές, τουλάχιστον στο άμεσο χρονικό διάστημα.
Όμως, το ζήτημα των Belharra ήταν μόνο η αφορμή. Η πραγματική αιτία βρίσκεται βαθύτερα, στην αδυναμία εύρεσης ενός κοινού τόπου ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κουλτούρες: από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ της διακυβέρνησης και των συμβιβασμών· από την άλλη, η Νέα Αριστερά που πασχίζει να ορίσει τον εαυτό της ως «καθαρή» και ιδεολογικά αμόλυντη.
Η διάσταση αυτή έρχεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν οι κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κομμάτων είχαν ενωθεί, τότε υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να διατηρηθεί η θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης απέναντι στο κυβερνών κόμμα . Η απουσία συνεννόησης, ωστόσο, εντείνει τον κατακερματισμό, με τον ΣΥΡΙΖΑ να φθίνει σε δυναμική και τη Νέα Αριστερά να παραμένει δημοσκοπικά στάσιμη, κινδυνεύοντας να παγιωθεί σε ποσοστά κάτω του οριου του 3%.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί και η σιωπηλή- για την ωρα- αλλά απειλητική σκιά του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρώην πρωθυπουργός και επί χρόνια κυρίαρχος του χώρου, επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, αφού πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι ετοιμάζει πολιτική επιστροφή, με μια κίνηση που μπορεί να αναδιατάξει ολόκληρο τον χώρο της Αριστεράς.
Η φημολογούμενη ίδρυση νέου πολιτικού φορέα που θα εκφράζει τη «μετριοπαθή» ή «υπεύθυνη» Αριστερά, λειτουργεί ήδη διαβρωτικά.
Τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τη Νέα Αριστερά, τα δύσκολα είναι μπροστά. Ο πρώτος παλεύει με τις σκιές του παρελθόντος και την έλλειψη ξεκάθαρης φυσιογνωμίας, ενώ η δεύτερη αγωνίζεται για πολιτική ορατότητα, τη στιγμή που οι πολίτες δείχνουν κουρασμένοι από μικροκομματικές διαμάχες.
Το ρητό «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση. Η Αριστερά στην Ελλάδα δεν χάνει μόνο λόγω των μη ευέλικτων θέσεων στα θέματα πολιτικής . Χάνει κυρίως από τον εσωτερικό της κατακερματισμό, τις προσωπικές φιλοδοξίες, τις ιδεολογικές καθαρότητες που λειτουργούν διασπαστικά, και από την έλλειψη ενιαίου αφηγήματος.
Η διαφωνία για τις Belharra δεν είναι μια ακόμα αιτία της αποτυχίας, αλλά ένα ακόμα σύμπτωμα. Όσο το χωριό θα παραμένει γεμάτο λίγα σπίτια – και πολλά πείσματα – τόσο θα παραμένει «κακό» και πολιτικά άγονο.
