Του Χρηστου Καπουτση
Ο Ερντογάν διχοτομεί τη Κύπρο, το ΝΑΤΟ φλερτάρει
με το άρθρο 5 , η Ουάσιγκτον κλιμακώνει και η
Ελλάδα αποφεύγει να κατονομάσει την Τουρκία ως
αναθεωρητική δύναμη. Το όνειδος για τη γενοκτονία
στη ΓΑΖΑ.
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Μιλώντας για
«δύο κράτη και δύο λαούς» στη Κύπρο, ζητά για τέταρτη φορά από το
βήμα του ΟΗΕ την αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Η
επιμονή του εντάσσεται σε μια σταθερή στρατηγική: να νομιμοποιήσει
τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Η τουρκική θέση
συγκρούεται ευθέως με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, που
μιλούν για δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία ως δίκαιη λύση του
Κυπριακού, την οποία όμως απορρίπτει απερίφραστα ο Τ. Ερντογάν.
ΝΑΤΟ–Ρωσία: το φάντασμα του Άρθρου 5: Η παραβίαση του εναέριου
χώρου της Εσθονίας από τρία οπλισμένα ρωσικά MiG-31 άνοιξε νέο
κύκλο ανησυχίας. Το ΝΑΤΟ μίλησε για «απερίσκεπτες ενέργειες» και
έστειλε μήνυμα αποτροπής στη Μόσχα. Η Ρωσία, με τη γνωστή τακτική
διακωμώδησης, αρνήθηκε το γεγονός. Όμως η ουσία παραμένει: η
Ευρώπη βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά σε πραγματική δοκιμασία του
Άρθρου 5 (συλλογική άμυνα). Παράλληλα, από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ
ο πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ κάλεσε τα κράτη-μέλη του
ΝΑΤΟ να «καταρρίπτουν» ρωσικά αεροσκάφη που παραβιάζουν τον
εναέριο χώρο τους. Μια θέση που μάλλον είναι επικίνδυνη, αφού ένα
θερμό ρωσο- νατοϊκό επεισόδιο θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την
παγκόσμια ασφάλεια.
Από ελληνικής πλευράς, ο Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος
Γεραπετρίτης, μιλώντας στον ΟΗΕ, στάθηκε στο πλευρό των βαλτικών
χωρών και καταδίκασε κάθε παραβίαση εθνικού εναέριου χώρου.
Σαφώς προς θετική κατεύθυνση η επισήμανση του «προκαθήμενου»
της Ελληνικής διπλωματίας. Όμως, γιατί η σιωπή για την Τουρκία; Γιατί
να καταγγέλλουμε τη Μόσχα και να αποσιωπούμε την Άγκυρα; Η
Ελλάδα υφίσταται καθημερινά παραβιάσεις από τουρκικά μαχητικά
αεροσκάφη και drones, ακόμη και υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα
νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Είναι μάλλον σαφές ότι η αποσιώπηση
της τουρκικής παραβατικής συμπεριφοράς , καταδεικνύει και το μόνιμο
στρατηγικό δίλημμα της ελληνικής διπλωματίας ανάμεσα στη
συμμαχική αλληλεγγύη και στην ανάγκη ανάδειξης της τουρκικής
προκλητικότητας και αναθεωρητικής πολιτικής.
Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αφήνουν περιθώρια
για διλήμματα και αυταπάτες. Η Τουρκία επιχειρεί να εδραιώσει ρόλο
περιφερειακής δύναμης, αξιοποιώντας τακτικές συμμαχίες και
ενεργειακά προγράμματα. Το Ισραήλ, παρά την κρίση στη Γάζα,
διατηρεί στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ και αναζητά σταθερά ερείσματα
απέναντι στην ιρανική απειλή και συνεργούς στην διαπραττόμενη
γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων. Η Ελλάδα, εγκλωβισμένη
ανάμεσα στην ανάγκη να στηρίξει την αμερικανική στρατηγική και να
προστατεύσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, καλείται να ισορροπήσει.
Σε αυτό το περίπλοκο τρίγωνο –Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ– η ελληνικη
Κυβέρνηση πρέπει και οφείλει να διασφαλίσει, ότι δεν θα καταστεί
«παθητικός παρατηρητής» αλλά ενεργός συνδιαμορφωτής των
εξελίξεων. Η στρατηγική επιλογή είναι σαφής: Εμμονή στη διεθνή
νομιμότητα παρότι ατελέσφορη στο άναρχο και συγκρουσιακό διεθνές
περιβάλλον, συμμαχίες με περιεχόμενο, αποτροπή με αξιοπιστία και
σταθερή υπεράσπιση των ελληνικών θέσεων στο διεθνές πεδίο.
Ισραήλ- Γάζα: Η διεθνής κοινότητα αρχίζει να σπάει τη σιωπή της. Η
Γαλλία, η Βρετανία, ο Καναδάς και άλλες χώρες αναγνώρισαν το
Παλαιστινιακό κράτος, ως πολιτική και ηθική απάντηση στη
φρικαλεότητα που συντελείται στη Γάζα. Η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν
διεξάγει απλώς πόλεμο: διαπράττει συστηματικά εγκλήματα πολέμου,
καταπατώντας κάθε άρθρο του διεθνούς δικαίου, από τις Συνθήκες της
Γενεύης έως το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού
Δικαστηρίου. Η βαρβαρότητα αυτή φέρει χαρακτηριστικά γενοκτονίας,
όπως έχουν καταγγείλει έγκριτοι διεθνείς οργανισμοί και
προσωπικότητες.
Κι όμως, η Ελλάδα επιλέγει τον δρόμο της συνενοχής. Η κυβέρνηση
Μητσοτάκη–Γεραπετρίτη παραμένει αμετακίνητη στη «στρατηγική
συμμαχία» με το Ισραήλ, προσδένοντας τη χώρα σε έναν διεθνή παρία
που κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Έτσι, η Αθήνα
όχι μόνο αποξενώνεται από τον ανθρωπιστικό και δημοκρατικό
χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ταυτότητας, αλλά αφήνει έδαφος στον
Ερντογάν να εμφανίζεται –έστω και υποκριτικά– ως υπερασπιστής των
Παλαιστινίων, καταγγέλλοντας την Ελλάδα ως συνεργό της ισραηλινής
βαρβαρότητας.
Η επιλογή αυτή δεν είναι απλώς ένα πολιτικό λάθος. Είναι πολιτικό και
ηθικό ατόπημα ιστορικών διαστάσεων. Διότι η σιωπή μπροστά στη
γενοκτονία δεν είναι ουδετερότητα, είναι συνενοχή. Η κυβέρνηση
Μητσοτάκη, ευθυγραμμίζεται συνειδητά με ένα καθεστώς που βυθίζει
τη Γάζα στο αίμα. Και αυτή η επιλογή γράφει με ανεξίτηλα γράμματα τη
λέξη «συνενοχή» στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Και αποτελεί
όνειδος για την Ελληνική Ιστορία και Πολιτισμό. Όταν ο πρωθυπουργός
Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει ότι «στη Γάζα δεν διαπράττεται
γενοκτονία», δεν κάνει απλώς πολιτική εκτίμηση, αλλά μετατρέπεται
σε απολογητή της ισραηλινής θηριωδίας. Ακόμη και ο θάνατος είναι
πιο ευσπλαχνικός. Έτσι, η Ελλάδα υπονομεύει το κύρος της και
κατατάσσεται στις χώρες της συνενοχής
