Του Βασίλη Ταλαμαγκα
Με αφορμή και τις πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την παραβατικότητα των ανηλίκων το σοβαρο κοινωνικο πρόβλημα προβληματίζει .
Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, και επηρεάζει χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο. Η ενδοοικογενειακή βία ορίζεται ως κάθε μορφή βίας που συμβαίνει εντός της οικογενειακής σχέσης και περιλαμβάνει σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική και οικονομική κακοποίηση. Δυστυχώς, παρά την όποια πρόοδο στην ενημέρωση και τη νομοθεσία, η κακοποίηση εντός της οικογένειας παραμένει εξαιρετικά διαδεδομένη και συχνά αόρατη, καθώς πολλές φορές τα θύματα φοβούνται ή αδυνατούν να καταγγείλουν τους θύτες τους.
Τι γίνεται όμως με το περιβάλλον που αντιλαμβάνεται την κατάσταση;
Αρχικά να αναφέρουμε ότι η κοινωνική ντροπή και το στίγμα που περιβάλει την ενδοοικογενειακή βία μπορεί να παίξουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην αδράνεια του περιβάλλοντος.
Στην ελληνική κοινωνία, επικρατεί συχνά η αντίληψη ότι «οι οικογενειακές υποθέσεις πρέπει να μένουν εντός της οικογένειας», ή ότι ο κόσμος θα σκεφτεί «τι είδους οικογένεια μεγάλωσε έναν άνθρωπο που κακοποιεί;».
Πέρα από την ντροπή υπάρχουν και οι ενοχές. Τα άτομα του περιβάλλοντος μπορεί να αισθάνονται ενοχές επειδή δεν απέτρεψαν, δεν αντέδρασαν νωρίτερα ή επειδή δεν κατάφεραν να βοηθήσουν το θύμα. Αυτό το αίσθημα ενοχής μπορεί να τους κάνει να αποφεύγουν την παρέμβαση προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωποι με την εσωτερική σύγκρουση, με τις τύψεις και τις συνέπειές της.
Ένας άλλος πολύ σημαντικός αποτρεπτικός παράγοντας είναι ο φόβος της εκδίκησης και των άμεσων ή έμμεσων συνεπειών. Ειδικά αν ο δράστης διατηρεί μεγάλη οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δύναμη/επιρροή. Μπορεί να υπάρχει φόβος για άσκηση βίας απέναντί μας. Σκέψεις όπως «θα μπλέξω και εγώ» ή «η δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της» μπορεί να οδηγήσουν σε αδράνεια. Το αίσθημα αδυναμίας, ενισχύεται από την έλλειψη πίστης στους θεσμούς, στους φορείς και στα συστήματα προστασίας.
Εκτός όμως από τα παραπάνω, εκτός από την ντροπή, την άρνηση, τις ενοχές και το φόβο υπάρχει και η άγνοια. Άγνοια για το τι είναι βία, αγνοια για το πώς και τί πρέπει να κάνω και πού να απευθυνθώ.
Όταν δεν γνωρίζουμε ότι η βία δεν περιορίζεται μόνο στην σωματική/σεξουαλική, τότε δεν αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για κακοποίηση και δεν κατανοούμε ότι η παρέμβαση είναι αναγκαία.
Σαυτο το σκηνικο όπως διαμορφώνεται την λύση πάντα στα οργανωμένα κράτη την δίνει το κράτος .
Η Ελληνική πολιτεία παρα τα μικρά βήματα που έχουν γίνει, απέχει παρασάγγες από την ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος . Αντιδρά σαν ένα τριτοκοσμικο κράτος που δεν έχει ολοκληρωμένο σχέδιο και λύσεις . Οσο συνεχίζεται η παρούσα κατάσταση με τα πολιτικά ευχολόγια θα περιμένουμε απλα να ακουστεί το επόμενο «το περιπολικό δεν είναι ταξί» ….
