Ειδικού Συνεργάτη
Διαβάζοντας κάποιος το εξαιρετικό ρεπορτάζ της Ελίζας Τριανταφύλλου στο Inside Story για τις εξελίξεις της υπόθεσης κι έχοντας γνώση του πως γίνονται οι τραπεζικές συναλλαγές του δημιουργούνται αυτόματα πολλά ερωτήματα για τον χειρισμό της υπόθεσης από τις δικαστικές Αρχές.
Ας δούμε όμως πρώτα πως μπορεί να γίνονται αυτού του τύπου οι συναλλαγές…
Από καθαρά τεχνική άποψη, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το είδος της κάρτας (π.χ. προπληρωμένη, χρεωστική, πιστωτική), τη ρύθμιση της Τράπεζας (π.χ. αν χρησιμοποιεί 3D Secure ή όχι), αλλά και τον τρόπο χρήσης (φυσική συναλλαγή σε τερματικό/ΑΤΜ ή online πληρωμή). Σε γενικές γραμμές:
- Χρήση σε ATM ή φυσικό POS τερματικό
– Για να γίνει ανάληψη από ΑΤΜ ή πληρωμή σε φυσικό τερματικό (POS) συνήθως απαιτείται PIN.
– Ειδικά στην περίπτωση ανάληψης από ΑΤΜ, το μηχάνημα θα ζητήσει οπωσδήποτε PIN· δεν υπάρχει τρόπος να πάρεις χρήματα εάν δεν το πληκτρολογήσεις.
– Σε κάποιες αγορές «ανέπαφης» (contactless) τεχνολογίας, ίσως να μη ζητηθεί PIN για πολύ μικρά ποσά (π.χ. κάτω των 25 ή 50 ευρώ, ανάλογα με την Τράπεζα και τη χώρα). Ωστόσο, όταν το ποσό ξεπεράσει ένα όριο, οι περισσότερες Τράπεζες απαιτούν και πάλι PIN.
- Online αγορές
– Για online πληρωμές, στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεσαι τον αριθμό της κάρτας, την ημερομηνία λήξης και τον κωδικό ασφαλείας (CVV).
– Πλέον αρκετές Τράπεζες εφαρμόζουν 3D Secure ή άλλα συστήματα (Verified by Visa, MasterCard SecureCode κ.λπ.), που συνήθως ζητούν έναν επιπλέον κωδικό ή επιβεβαίωση μέσω SMS/e-banking app. Αν, όμως, ο έμπορος (ή η υπηρεσία) δεν υποστηρίζει 3D Secure ή εάν η συγκεκριμένη κάρτα δεν το είχε ενεργοποιημένο, τότε μπορεί όντως να γίνει συναλλαγή μόνο με τα στοιχεία που αναγράφονται πάνω στην κάρτα.
– Στην περίπτωση προπληρωμένων (prepaid) καρτών, εφόσον ο κάτοχος έχει λάβει τα στοιχεία (αριθμό κάρτας, expiry, CVV), μπορεί να τις χρησιμοποιήσει online όπως οποιαδήποτε άλλη κάρτα, αν δεν υπάρχει πρόσθετη δικλίδα ασφαλείας (3D Secure).
– Για φόρτιση μιας προπληρωμένης κάρτας από ΑΤΜ (δηλαδή «βάζεις» λεφτά μέσα), θα χρειαστεί πάλι να τη βάλεις στο ΑΤΜ και να γνωρίζεις το PIN. Εκτός κι αν γίνεται μέσω ηλεκτρονικής τραπεζικής (e-banking) κάποιου λογαριασμού, οπότε χρησιμοποιείς τους κωδικούς σου, αλλά και πάλι υπάρχει ίχνος συναλλαγής.
- Το ζήτημα της ενεργοποίησης PIN
– Αν η κάρτα έχει έρθει στον κάτοχό της ταχυδρομικά μαζί με επιστολή PIN (ή σε ξεχωριστό φάκελο), όποιος βρήκε ή υπέκλεψε αυτά τα στοιχεία μπορεί να την ενεργοποιήσει.
– Σε πολλές περιπτώσεις (ιδίως σε νεότερες Τράπεζες/fintech), η ενεργοποίηση γίνεται μέσω εφαρμογής (app ή e-banking) και χρειάζεται τα διαπιστευτήρια του λογαριασμού που συνδέεται με την κάρτα. Στην πράξη, βέβαια, κάποιος που έχει όλα τα σχετικά δεδομένα (αριθμό κάρτας, προσωπικά στοιχεία, ενδεχομένως υποκλεμμένες πληροφορίες του λογαριασμού) θα μπορούσε να ολοκληρώσει τη διαδικασία χωρίς να το γνωρίζει ο νόμιμος κάτοχος.
- Στην πράξη, πόσο εύκολο είναι;
– Δεν είναι απίθανο κάποιος «τρίτος» να χρησιμοποιήσει την κάρτα σου, αν καταφέρει να μάθει ή να υποκλέψει το PIN ή τα στοιχεία εισόδου στο e-banking (για online ενεργοποίηση/αγορές).
– Χωρίς καμία γνώση των κωδικών ή πρόσβαση στο φυσικό γράμμα PIN (εφόσον υπάρχει), η χρήση της κάρτας σε ATM ή POS είναι εξαιρετικά δύσκολη.
– Για καθαρά online συναλλαγές, αρκεί –σε μη ασφαλή/παλαιότερα συστήματα– να έχει κάποιος τα βασικά στοιχεία της κάρτας, αν δεν υπάρχει απαίτηση για επιπλέον επιβεβαίωση (3D Secure/SMS).
Εν ολίγοις, «να χρησιμοποιήσεις κάρτα χωρίς το PIN» σε φυσικό περιβάλλον (ATM ή POS) δεν γίνεται, εκτός από πολύ μικρές ανέπαφες συναλλαγές, όπου και πάλι υπάρχουν όρια και συχνά τελικά ζητείται PIN. Σε online συναλλαγές, ωστόσο, αν ο ιστότοπος/πάροχος υπηρεσιών δεν απαιτεί δεύτερο επίπεδο ασφάλειας (3D Secure κ.λπ.), μπορεί να γίνει κατάχρηση μιας κάρτας μόνο με τον αριθμό, την ημερομηνία λήξης και το CVV.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση (με προπληρωμένη κάρτα, φόρτιση μέσω ΑΤΜ κτλ.), εάν όντως έγινε φόρτιση στο ΑΤΜ, τότε κάποιος πληκτρολόγησε PIN, άρα κάπως το απέκτησε (π.χ. υπέκλεψε το ταχυδρομικό γράμμα ή τον κωδικό ενεργοποίησης), ενώ για την online χρήση μπορεί και να μην χρειάστηκε 3D Secure. Τεχνικά λοιπόν δεν είναι αδύνατο, αλλά και δεν είναι και συνηθισμένο να «ενεργοποιηθεί» και να «φορτιστεί» μια κάρτα (άρα να βρεθεί και το PIN της) από κάποιον τρίτο, χωρίς ο ίδιος ο νόμιμος κάτοχος να το αντιληφθεί. Θεωρητικά μπορεί να γίνει εάν:
– ο τρίτος βρήκε/υπέκλεψε το φυσικό γράμμα PIN,
– ή παρενέβη στη διαδικασία ενεργοποίησης (π.χ. ταχυδρομικά ή ηλεκτρονικά),
– ή ο κάτοχος δεν πρόσεξε σε ποιον έδωσε στοιχεία και κωδικούς.
– ή στην ακραία περίπτωση να “συνεργάστηκε” κάποιος αρμόδιος της Τράπεζας (inside job όπως το λέμε), κομματάκι δύσκολο βέβαια, αλλά όλα να τα περιμένεις από Μυστικές Υπηρεσίες ή από φαύλα καθεστώτα…
Συμπέρασμα: Ναι, υπάρχουν σενάρια στα οποία κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει μια κάρτα χωρίς να γνωρίζει ο κάτοχός της, αλλά όχι “απλά” χωρίς το PIN. Θα έπρεπε ο τρίτος να έχει βρει τρόπο είτε να αποκτήσει το PIN είτε να ενεργοποιήσει/φορτίσει πρώτος την κάρτα. Στην πράξη αυτό απαιτεί (συνήθως) κάποια μορφή υποκλοπής ή απροσεξίας εκ μέρους του κατόχου άρα αυτό δεν γίνεται τόσο εύκολα όσο ακούγεται.
Αναλύοντας τώρα τα δεδομένα:
Ο κ. Κ. λέει ότι παρέλαβε μια προπληρωμένη κάρτα ταχυδρομικά, χωρίς να την ενεργοποιήσει και χωρίς να έχει λάβει το PIN της (το οποίο, όπως υποστηρίζει, θα ερχόταν σε δεύτερο χρόνο ή με άλλο μέσο).
Ισχυρίζεται ότι “κάποιος τρίτος” ενεργοποίησε την κάρτα (με «δικό του»(;;;) PIN) και τη φόρτισε/χρησιμοποίησε για να πληρώσει τα “μολυσμένα” SMS (Predator).
Ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν φαίνεται να εξέτασε τεχνικά πώς γίνεται να ενεργοποιηθεί μια κάρτα στο όνομα άλλου από τρίτο άτομο, ούτε ρώτησε την Τράπεζα πώς λειτουργεί η διαδικασία ενεργοποίησης.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, «είναι όντως εφικτό να ενεργοποιηθεί μια προπληρωμένη κάρτα από τρίτο άτομο, χωρίς πρόσβαση στο αρχικό PIN ή στα προσωπικά στοιχεία του νόμιμου κατόχου;».
1. Πώς συνήθως ενεργοποιείται μία προπληρωμένη κάρτα
Κάθε Τράπεζα έχει τις δικές της διαδικασίες, αλλά οι πιο διαδεδομένες πρακτικές στην Ελλάδα –ειδικά για κάρτες τύπου Mastercard/Visa– είναι οι εξής:
Αποστολή κάρτας και PIN σε δύο διαφορετικούς φακέλους (ή ο κάτοχος παραλαμβάνει την κάρτα από το κατάστημα και το PIN με άλλο τρόπο).
Η Τράπεζα μπορεί να ζητήσει πριν την πρώτη χρήση:
Τηλεφωνική επιβεβαίωση (π.χ. σε ειδικό τηλεφωνικό κέντρο) με προσωπικά στοιχεία.
Ενεργοποίηση μέσω του e-banking (ο κάτοχος μπαίνει με τα προσωπικά του διαπιστευτήρια και “ξεκλειδώνει” την κάρτα).
Πρώτη συναλλαγή σε ΑΤΜ με το συστημικό PIN που έχει εκδοθεί από την Τράπεζα, ώστε να γίνει αλλαγή σε PIN της επιλογής σου (σε πολλές κάρτες, πρέπει να εισαγάγεις το προκαθορισμένο PIN και μετά το ΑΤΜ σου ζητά να το αλλάξεις).
Με απλά λόγια, συνήθως δεν μπορείς να “διαλέξεις” ένα καινούργιο PIN χωρίς καμία ταυτοποίηση, ειδικά αν η κάρτα έχει εκδοθεί ήδη σε συγκεκριμένο όνομα.
2. Πιθανά «σενάρια» ενεργοποίησης από τρίτο άτομο
Στον χώρο του phreaking, phishing, hacking και του dark web, υπάρχουν διάφορες «ανορθόδοξες» μέθοδοι που θεωρητικά θα μπορούσαν να επιτρέψουν σε κάποιον να ενεργοποιήσει/χρησιμοποιήσει μια κάρτα που δεν του ανήκει, ωστόσο δεν είναι τόσο απλές όσο ακούγεται:
Υποκλοπή του επιστολικού φακέλου ή “κλαπέν PIN”
Ο δράστης μπορεί να έχει υποκλέψει τον δεύτερο φάκελο που περιέχει το αρχικό PIN (ή τη “βεβαίωση ενεργοποίησης”) από τα ΕΛΤΑ ή από το γραμματοκιβώτιο του κατόχου.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν ο νόμιμος κάτοχος δεν αντιληφθεί ότι «λείπει» ο φάκελος, ο τρίτος έχει και κάρτα και PIN, και άρα μπορεί να την ενεργοποιήσει/χρησιμοποιήσει.
Επιθέσεις τύπου phishing / social engineering
Κάποιος μπορεί να πείσει τον κάτοχο (ή υπάλληλο Τράπεζας) να παραδώσει τα διαπιστευτήρια ενεργοποίησης/ταυτοποίησης (π.χ. κωδικούς e-banking, SMS OTP κ.λπ.).
Μόλις ο δράστης πάρει αυτά τα στοιχεία, μπαίνει στο e-banking του κατόχου, ενεργοποιεί την κάρτα, ορίζει PIN κ.λπ.
Ειδικές αδυναμίες (vulnerabilities) σε τραπεζικά συστήματα
Σπάνιο, αλλά έχει συμβεί διεθνώς: αν υπάρχει ένα κενό ασφαλείας στο σύστημα της Τράπεζας, ενδέχεται ένας επιτιθέμενος να βρει τρόπο να «κάνει reset» το PIN ή να δηλώσει εκ νέου PIN σαν να ήταν ο νόμιμος κάτοχος. Συνήθως απαιτείται αρκετά σοφιστικέ hacking σε επίπεδο back-end των τραπεζικών συστημάτων.
Απόπειρα πρώτης συναλλαγής σε ΑΤΜ, όπου σε κάποιες Τράπεζες –συνήθως όχι στην Ελλάδα, ή συμβαίνει με νεότερες fintech κάρτες του εξωτερικού– ζητείται “κωδικός ενεργοποίησης” ή “activation code” (όχι απαραίτητα PIN) για να ολοκληρωθεί η ενεργοποίηση και να ορίσεις εσύ δικό σου PIN.
Ακόμα κι εδώ, πρέπει να γνωρίζεις κάποιον “αρχικό κωδικό” που έχει οριστεί από την Τράπεζα για την πρώτη ενεργοποίηση.
Άρα, για να συμπεράνουμε ότι «κάποιος πήρε μια εντελώς ανενεργή κάρτα” και τη μετέτρεψε σε πλήρως λειτουργική με εντελώς “δικό του” PIN, χωρίς καν να ζητήσει την παραμικρή ταυτοποίηση, σημαίνει ότι:
Είτε υπάρχει κενό ασφαλείας στη διαδικασία της Εθνικής Τράπεζας (ή της Cosmote Mastercard),
είτε ο κάτοχος (κ. Κ.) είχε αφήσει το PIN μαζί με την κάρτα ή κάποιος οικείος/γνωστός του το υπέκλεψε (πριν φτάσει στον ίδιο), είτε ο φάκελος που περιείχε το αρχικό PIN έπεσε στα χέρια τρίτου, ο οποίος στη συνέχεια “απλώς” έκανε ενεργοποίηση σαν να ήταν ο νόμιμος κάτοχος είτε έχουμε περίπτωση inside job όπως προαναφέραμε.
3. Τί λέει η «καθημερινή λογική» και η «τραπεζική πρακτική»
Σε ελληνικές Τράπεζες, δεν είναι τυπική διαδικασία να δέχεται το σύστημα ένα εντελώς “άγνωστο” PIN εκ μέρους ενός τρίτου, όταν η κάρτα δεν έχει ενεργοποιηθεί. Συνήθως:
Η πρώτη χρήση (ανάληψη από ΑΤΜ ή συναλλαγή σε POS) απαιτεί το PIN που έχει οριστεί από την Τράπεζα.
Το PIN αυτό είναι γνωστό μόνο στον κάτοχο ή του αποστέλλεται με ασφαλή τρόπο. Μετά, ο κάτοχος μπορεί να το αλλάξει.
Αν δεν καταχωρηθεί το σωστό PIN, η κάρτα δεν ενεργοποιείται.
Επομένως, το σενάριο ότι «η κάρτα, ανενεργή, δέχθηκε κάποιο άσχετο PIN που έβαλε κάποιος τρίτος» ακούγεται εξαιρετικά απίθανο χωρίς να μεσολαβήσει κάποια μορφή παραβίασης των τραπεζικών συστημάτων ή κενό στη διαδικασία.
4. Τι λένε οι κοινότητες hacking / dark web κ.λπ.
Στα «phreaking sites» ή σε «dark web forums» θα βρει κανείς κυρίως οδηγίες για:
Στρατηγικές phishing (πώς να “ψαρέψεις” τα τραπεζικά δεδομένα του θύματος).
Carding (πώς να κλέψεις στοιχεία πιστωτικών/χρεωστικών και να κάνεις online αγορές).
Cloning καρτών (αντιγραφή μαγνητικής ταινίας ή του EMV chip, αλλά προϋποθέτει φυσική πρόσβαση στην κάρτα ή υποκλοπή των δεδομένων της).
Όλα αυτά απαιτούν:
Είτε πρόσβαση στο αρχικό PIN ή σε άλλο κωδικό ασφαλείας.
Είτε ψηφιακή παραβίαση (π.χ. διαχείριση λογαριασμού e-banking του θύματος).
Πρακτικά δεν υπάρχει δημόσια γνωστή τεχνική που σου επιτρέπει να πάρεις μια τελείως “κλειδωμένη” (ανενεργή) κάρτα, να εφεύρεις εσύ ένα PIN εκ του μηδενός και να την κάνεις λειτουργική, χωρίς να περάσεις από κάποιο σημείο ταυτοποίησης.
5. Τι σημαίνει «ενεργοποίηση κάρτας» στην πράξη;
Κάποιες κάρτες αποστέλλονται ανενεργές και πρέπει ο κάτοχος να καλέσει σε συγκεκριμένο τηλεφωνικό αριθμό ή να συνδεθεί στο e-banking για να τις ενεργοποιήσει. Εκεί ζητούνται συνήθως προσωπικά στοιχεία (π.χ. ΑΦΜ, αριθμός ταυτότητας, κωδικοί e-banking).
Άλλες κάρτες αποστέλλονται ενεργοποιημένες, αλλά με PIN κλειδωμένο σε δεύτερο φάκελο. Ο κάτοχος βάζει το προκαθορισμένο PIN στην πρώτη συναλλαγή και μπορεί έπειτα να το αλλάξει.
Ο ισχυρισμός «βρήκε κάποιος την κάρτα και απλώς έφτιαξε δικό του PIN» δεν ταιριάζει με τις συνήθεις τραπεζικές διαδικασίες.
6. Τελικό Συμπέρασμα
Τυπικά/Νόμιμα: Δεν μπορείς να ενεργοποιήσεις μια ελληνική προπληρωμένη κάρτα άλλου προσώπου εισάγοντας απλώς ένα τυχαίο PIN σε κάποιο ΑΤΜ ή online σύστημα, χωρίς τουλάχιστον να έχεις κάποιου είδους εξουσιοδότηση/ταυτοποίηση (π.χ. το αρχικό PIN, κωδικούς e-banking του κατόχου κ.λπ.).
Πιθανότητες hacking: Αν κάποιος υποκλέψει/ανακαλύψει το αυθεντικό PIN, αν έχει πρόσβαση σε φάκελο Ταχυδρομείου ή κάνει social engineering, τότε μπορεί να ενεργοποιήσει και να χρησιμοποιήσει την κάρτα, εμφανιζόμενος ως ο νόμιμος κάτοχος.
Το σενάριο “ενεργοποίησης από το μηδέν” χωρίς κανένα παραπάνω στοιχείο ή διαπιστευτήριο είναι τουλάχιστον μη ρεαλιστικό με βάση τις συνήθεις τραπεζικές πολιτικές. Εάν πράγματι έγινε, θα μιλούσαμε είτε για μεγάλο κενό στη διαδικασία της Τράπεζας είτε για κάποιον τρόπο που ο δράστης πήρε ό,τι χρειαζόταν (το αρχικό PIN ή τους κωδικούς ενεργοποίησης) κρυφά.
Άρα, τεχνικά, σύμφωνα με όλα τα γνωστά πρότυπα τραπεζικής ασφάλειας, δεν “γίνεται” απλά να ενεργοποιήσεις την κάρτα άλλου με ένα τυχαίο PIN. Χρειάζεται –έστω και σε παράνομο ή “hacking” πλαίσιο– κάποια μορφή πρόσβασης στο αρχικό PIN/κωδικό ή στα συστήματα της Τράπεζας. Με βάση τα κοινά standards, η εξήγηση που δόθηκε (ότι απλώς «κάποιος τρίτος» έβαλε ένα δικό του PIN το οποίο η κάρτα “δέχτηκε”) δεν συνάδει με τη συνήθη λειτουργία των ελληνικών Τραπεζών.
Συνεπώς, η επίκληση ότι «η κάρτα ενεργοποιήθηκε μόνη της με ένα άσχετο PIN» χρειάζεται –το λιγότερο– σαφή τεχνική διερεύνηση από την Τράπεζα:
Πώς ακριβώς γίνονται τα στάδια ενεργοποίησης της συγκεκριμένης Cosmote Prepaid Mastercard.
Ποιες υπογραφές/καταγραφές έχει το σύστημα (π.χ. κλήσεις για τηλεφωνική ενεργοποίηση, online ενεργοποίηση, logs ΑΤΜ).
Χωρίς αυτές τις απαντήσεις, το αφήγημα μοιάζει εξαιρετικά αδύναμο από καθαρά τεχνική άποψη.
Δημιουργούνται λοιπόν κάποια ερωτήματα για τον χειρισμό της υπόθεσης από τις δικαστικές Αρχές…
Οι τραπεζικοί υπάλληλοι που κλήθηκαν να καταθέσουν δεν τα ήξεραν αυτά για να τα εξηγήσουν και να τα καταλάβει ο κ. Αντιεισαγγελέας;
Ο κύκλος και ο περίγυρος του κ. Κ. ελέχθησαν/ερευνήθηκαν από τον κ. Αντιεισαγγελέα Α.Π.;
Οι επικοινωνίες και οι επαφές του κ. Κ. ελέχθησαν;
Οι εκκαλούντες, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι ανάμεσα στους στόχους των υποκλοπών βρίσκονται πολιτικοί, δικαστικοί, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλέιας, της ΕΥΠ, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες, στις τελευταίες μηνύσεις τους ζητούσαν να γίνει νέα ποινική αξιολόγηση για δύο κακουργήματα: της Κατασκοπείας και της πρόκλησης κινδύνου για την ελεύθερη λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος ή την Εθνική Ασφάλεια, από την παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών.
Σημειωτέον ότι σε Δίκη στις 5 Μαρτίου 2025 έχουν παραπεμφθεί τέσσερα άτομα μεταξύ των οποίων και αλλοδαποί που σχετίζονται με τις κομβικές εταιρείες του σκανδάλου των υποκλοπών με την κατηγορία της παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών, σε βαθμό πλημμελήματος.
Κι εδώ έχουμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία! Κάθονται στο εδώλιο υπήκοοι τρίτης χώρας για τις υποκλοπές που αφορούν υποκλοπή και στελεχών της ΕΥΠ, των Ε.Δ., των Σ.Α. και της Κυβέρνησης αλλά δεν έχει τεθεί ζήτημα Κατασκοπείας και η ίδια η ΕΥΠ δεν ασχολήθηκε σύμφωνα με τα γραφόμενα στον Τύπο καν να διερευνήσει ποιος και γιατί ήθελε να υποκλέψει υπαλλήλους της αλλά και κυβερνητικά κ.ά. στελέχη του Κράτους σε θέσεις ευθύνης μάλιστα…. Βάσει του νόμου 3649/2008, υπεύθυνη για την Αντικατασκοπία στην Ελλάδα ως αρμόδια Υπηρεσία είναι η ΕΥΠ… Έγινε κάποια έρευνα έστω εσωτερική στην Υπηρεσία; Μάλλον όχι… Γιατί; Μήπως λέμε μήπως επειδή η ίδια η ΕΥΠ έκανε τις υποκλοπές με εντολή κάποιων ανωτέρων;
Ο δικηγόρος Ζαχαρίας Κεσσές, συνήγορος αρκετών θυμάτων υποκλοπής-παρακολούθησης, αναφέρει:
«Ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου δείχνει τεράστια αγωνία να μην επανεξεταστεί η υπόθεση υποτιμώντας τη νοημοσύνη όλων. Υπάρχουν δύο αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα: η κατασκοπία και η παραβίαση των προσωπικών δεδομένων από την οποία προκλήθηκε κίνδυνος για την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος ή για την εθνική ασφάλεια. Ο Αντιεισαγγελέας θεωρεί ότι δεν προέκυψαν στοιχεία για τη θεμελίωση των ανωτέρω αδικημάτων, αποσιωπώντας ότι δεν έκανε καμία έρευνα προς αυτήν την κατεύθυνση και ότι δεν κάλεσε κανένα από τα 116 πιστοποιημένα θύματα του Predator που υπηρετούσαν σε κρίσιμους κρατικούς τομείς. Παράλληλα θεώρησε ότι η παγίδευση αφορά μόνο το ατομικό απόρρητο των θυμάτων (υπουργών, στελεχών της δημόσιας διοίκησης, υπαλλήλων της ΕΥΠ κ.λπ.) και όχι υπηρεσιακά ζητήματα χωρίς να το διερευνήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Τέλος θεωρεί ότι τα θύματα είχαν τη διακριτική ευχέρεια να υποβάλουν έγκληση και ως εκ τούτου δεν ασχολήθηκε με όποιο θύμα δεν κατέθεσε έγκληση, ανεξαρτήτως της θέσης του».
Να υπενθυμίσουμε ότι στις 27 Νοεμβρίου 2023 ο Υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης, ένας από τους επιβεβαιωμένους στόχους των υποκλοπών, δήλωνε ότι δεν υπέβαλε μήνυση κατά όσων τον παρακολουθούσαν διότι η «η Εισαγγελία κάνει αυτεπάγγελτο έλεγχο».
