Στον τουρκικό Τύπο, υπάρχουν δημοσιεύματα ότι η Τουρκία θα αναγνωρίσει την Κριμαία ως ρωσικό έδαφος και η Ρωσία το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος ως Τουρκική Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου. Ο Ρώσος πολιτικός αναλυτής Αλεξάντερ Ντούγκιν είχε αναφέρει ότι «εάν η Τουρκία αναγνωρίσει την Κριμαία ως ρωσικό έδαφος, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την ΤΔΒΚ». Το σενάριο που κυκλοφορεί στον τουρκικό τύπο για αναγνώριση της Κριμαίας από την Τουρκία και της ΤΔΒΚ από τη Ρωσία είναι λογικό με βάση τα δεδομένα της realpolitik του Τ. Ερντογάν, αν και δεν είναι εξαιρετικά πιθανό, λόγω αναμενόμενων αντιδράσεων από ΟΗΕ και αμερικανική διπλωματία. Ωστόσο, καταγράφεται ως πιθανό ενδεχόμενο …. Βέβαια, η Τουρκία δεν αναγνώριζε την προσάρτηση της Κριμαίας γιατί έχει τους Τατάρους εκεί, αλλά αν βρει ανταλλάγματα (π.χ. Κύπρος), δεν αποκλείεται να αλλάξει στάση, εκμεταλλευομένη και την γεωπολιτική αστάθεια της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η Ρωσία κρατούσε ισορροπία στο Κυπριακό για να έχει ρόλο διαμεσολαβητή. Όμως, αν δεχτεί πίεση από την Τουρκία (που ελέγχει στρατηγικά σημεία όπως τα Στενά και τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης από τη Ρωσία), μπορεί να προχωρήσει σε μια αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν αρνητική για το Κυπριακό, αφού η Ρωσία θα έπαυε να είναι ένας δυνητικός «σύμμαχος» της Λευκωσίας, όπως έπραττε με συνέπεια από το 1960.
Η Ελληνική κυβέρνηση πλήρως ευθυγραμμισμένη στην αντιρωσική πολιτική της Ε.Ε., διέλυσε τις ελληνορωσικές σχέσεις, οι οποίες, καλώς ή κακώς, ήταν σημαντικές για την ελληνική διπλωματία (κυρίως λόγω Κύπρου, Ομογένειας, και του ρόλου της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας). Αγνόησε, τα συμφέροντα της ελληνικής Ομογένειας σε Μαριούπολη και Κριμαία, καθώς δεν είχε κανένα σχέδιο προστασίας τους , πέρα από δηλώσεις συμπάθειας. Η Ελλάδα δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο στη στήριξη του Κιέβου, ενώ οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις επαναξιολογούν τη στάση τους. Η Ουκρανία βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Οι ΗΠΑ και ο ΤΡΑΜΠ, διαπραγματεύονται με την Ρωσία και τον Πούτιν, αγνοώντας επιδεικτικά την Ε.Ε.. Ουσιαστικά ΗΠΑ και ΤΡΑΜΠ διαχειρίζονται την στρατιωτική ήττα της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Η Ελλάδα, όμως, συνεχίζει να στηρίζει την Ουκρανία του Ζελένσκι σαν να μην υπάρχει εναλλακτική ή να μην μπορεί να διαμορφώσει ένα plan B. Η Ελλάδα, ενεργώντας εντός του πλαισίου της Διεθνούς νομιμότητας, ορθώς καταδίκασε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ταυτιζόμενη με την Ε.Ε. , τις ΗΠΑ (Μπαιντεν), ΝΑΤΟ. Όμως, δεν έχει καταδικαστεί από Ευρώπη και ΗΠΑ, με την ίδια «ζέση» και η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και η επι 50 και πλέον χρόνια κατοχή κυπριακού – ευρωπαϊκού εδάφους από την Τουρκία, υπό την έννοια, ότι δεν έχουν εφαρμοστεί τα ψηφίσματα και οι αποφάσεις του Σ.Α. του ΟΗΕ.
Η ελληνική Κυβέρνηση αγνοώντας την Ιστορική πραγματικότητα, τη ρωσική συμβολή στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, απαγόρευσε τη συμμετοχή ρωσικής αντιπροσωπείας στις εκδηλώσεις εορτασμού της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου.
Σχετικά με την Τουρκία, έχει σαφώς αναβαθμίσει τη γεωστρατηγική της θέση, εκμεταλλευόμενη τις διεθνείς συγκυρίες και επιδιώκοντας να ενταχθεί σε ευρωπαϊκά σχέδια ασφάλειας και άμυνας, απαιτώντας μάλιστα ανταλλάγματα!!
Επισημαίνουμε ότι, οι διεθνείς σχέσεις είναι περίπλοκες και απαιτούν προσεκτική ανάλυση και στρατηγικές κινήσεις και πρωτοβουλίες από την ελληνική διπλωματία, που θα αφήνουν ισχυρό γεωπολιτικό αποτύπωμα, ώστε , να διατηρήσει η Ελλάδα τη θέση της, ως δύναμη σταθερότητας, σε ένα μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, προστατεύοντας παράλληλα τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών. Βέβαια είναι ένα ερώτημα, αν υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να πιέσουν για μια πιο πολυδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική…
Χρήστος Καπούτσης
