Το κράτος δικαίου είναι ένα σύστημα που ακολουθεί τέσσερεις βασικές αρχές. Σύμφωνα με αυτές, αρχικά η κυβέρνηση, οι αξιωματούχοι και οι κρατικοί παράγοντες είναι υπόλογοι απέναντι στον νόμο.
Κατόπιν οι νόμοι είναι σαφείς, δημοσιοποιούνται ,εφαρμόζονται ομοιόμορφα και προστατεύουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στα οποία συμπεριλαμβάνεται η ασφάλεια των ατόμων και των αγαθών.
Η διαδικασία με την οποία θεσπίζονται και επιβάλλονται οι νόμοι, είναι προσβάσιμη, δίκαιη και αποτελεσματική.
Τέλος, η δικαιοσύνη αποδίδεται έγκαιρα από ικανούς, ηθικούς, και ανεξάρτητους εκπροσώπους, ικανοποιώντας το αίσθημα της κοινωνίας .
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι «θα έπρεπε να κυβερνά ο νόμος», εννοώντας ότι η ερμηνεία των νόμων επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια των δικαστών, που έχουν την αίσθηση και της κοινωνίας , ενώ παράλληλα η εφαρμογή των νόμων δεν επαφίεται σε καμία περίπτωση ,στη διακριτική ευχέρεια της όποιας εκτελεστικής εξουσίας, αλλά βασίζεται σε σαφείς και καθορισμένους από πριν, νομικούς κανόνες.
Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, είπε για την υπόθεση Λιγναδη ότι είναι ένα έγκλημα , «που αποδεικνύει ότι η εξουσία, το χρήμα, οι δημόσιες σχέσεις και οι ισχυροί φίλοι είναι πάνω από την Δικαιοσύνη.
Η Δικαιοσύνη , για την συγκεκριμένη υπόθεση , ήταν επιλεκτική, προκατειλημμένη και προστατευσε τους δυνατούς, σκορπώντας με την απόφασή της φόβο σε αυτές και αυτούς που είχαν το θάρρος να μιλήσουν.
Οι ηθοποιοί είπαν επίσης , ότι αδυνατούν να αντιληφθούν, πώς είναι δυνατόν κάποιος που προφυλακίστηκε, γιατί υπήρχαν ενδείξεις για κατά συρροή βιασμό, να απελευθερώνεται, όταν πλέον ΑΠΟΔΕΙΚΝΎΕΤΑΙ πως έχει τελέσει δύο βιασμούς».
Με δεδομένο ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης σε μια ευνομούμενη κοινωνία πρέπει να είναι σεβαστές , ο Λιγνάδης είναι και με την βούλα του νόμου , πρωτοδίκως ένοχος για 2 βιασμούς ανηλίκων.
Ήταν από της θέσεως του, ο διανοούμενος , πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, καθηγητής στο Αρσάκειο και την δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, που τα μέλη της εκτελεστικής εξουσίας εφθαναν , από την γη , την θάλασσα , και τον αέρα ,να τον δουν .
Αυτός ο ίδιος ήταν που καταδικάστηκε για την ειδεχθή συμπεριφορά του σε ανήλικους εφήβους .
Και όλα αυτά όχι γιατί στήθηκε μια σκευωρία, μια πολιτική συνωμοσία, μια ιδιοτελώς υποκινούμενη εκδίκηση, αλλά γιατί οι ισχυρισμοί του ίδιου κατέρρευσαν πανηγυρικά.
Η απελευθέρωση του Λιγνάδη είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι μπορεί και να μην ζούμε πια σε κράτος δικαίου.
Παρότι η ζημιά στην κοινωνία έγινε ,ο έλεγχος της απόφασης ,δια της εφέσεως είναι μονόδρομος .
Οι θεσμοί έστω και την ύστατη ώρα πρέπει να σώσουν ότι σώζεται . Αλλιώς προσεχώς, μπορεί να θερίσουν θύελλες ….
