Μιας και είναι αύριο η επέτειος από την μεγαλύτερη τραγωδία της Μεταπολίτευσης, τη φωτιά στο Μάτι και τους 103 νεκρούς, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω έναν ακόμη νεκρό.
Το 84χρονο στην Ανθούσα ο οποίος πριν από λίγα 24ωρα έβαλε τέλος στη ζωή του με το όπλο του, μη αντέχοντας να βλέπει να καίγεται το σπίτι του για τρίτη φορά ή απλά να κινδυνεύει να καεί.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει σύγκριση ή συμψηφισμός με τους νεκρούς στο Μάτι. Πριν από τέσσερα χρόνια έγινε ένα μαζικό έγκλημα για το οποίο ουδείς ποτέ τιμωρήθηκε και δεν θα τιμωρηθεί.
Ο αυτόχειρας της Ανθούσας μπορεί να μπει στην τραγική λίστα μόνο και μόνο για να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι ως γεγονός.
Δεν ήταν μια απλή αυτοκτονία. Δεν ήταν ένας ηλικιωμένος που βαρέθηκε τη ζωή του, ούτε τρελός που δεν ήθελε άλλο να ζήσει.
Ηταν ένας συμπολίτης μας που δεν άντεξε τον πόνο της απώλειας της περιουσίας του.
Της εστίας του, του σπιτιού που έφτιαξε με χίλιους κόπους και το οποίο του καιγόταν για τρίτη φορά.
Κι αυτό ναι, είναι συγκλονιστικό γεγονός που δεν πρέπει να προσπεράσουμε.
Συμφωνούμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα. Και είναι σωστή η προσέγγιση κάθε φορά που ξεσπάει μεγάλη φωτιά να απομακρύνεται ο κόσμος για να μη ζήσουμε ένα νέο Μάτι.
Η προστασία της ζωής είναι πάνω από όλα. Όμως, μήπως γι’ αυτόν τον 84χρονο ναυτικό το σπίτι του ήταν η ζωή του;
Μήπως ο αυτόχειρας δεν είχε ζωή αν δεν είχε σπίτι για να μείνει; Ή αν έβλεπε ότι για τρίτη φορά η τύχη ή η ανικανότητα κάποιων τον κατέστρεφαν;
Με τι κουράγιο να ξαναστεκόταν στα πόδια του, να συνέχιζε τη ζωή του, να έχτιζε πάλι το σπίτι του;
Τη ζεστασιά που σου προσφέρει η οικεία σου δεν μπορείς να την αντικαταστήσεις. Ειδικά όταν είσαι σε τόσο μεγάλη ηλικία.
Ολοι έχουμε πατεράδες και μανάδες, παππούδες ή γιαγιάδες. Για ρωτήστε τους αν θέλουν να φύγουν από το σπίτι τους; Αν θέλουν να αντικαταστήσουν αυτό που έχτισαν με κόπο, δάκρυα κι αίμα, με κάτι πιο βολικό, πιο πλούσιο, πιο άνετο.
Όχι θα πουν οι περισσότεροι. Και γι’ αυτό καταλαβαίνουμε και τον αυτόχειρα.
Δεν επικροτούμε την πράξη του. Ισως να είχε κι άλλα να προσφέρει στην οικογένειά του, στους φίλους του, στον κόσμο.
Αλλά καταλαβαίνουμε γιατί ένα σπίτι μπορεί να είναι μια ζωή για ορισμένους. Και καταλαβαίνουμε εκείνους που δεν θέλουν να απομακρυνθούν από τις κατοικίες τους, αν και κινδυνεύουν.
Δεν είναι μόνο τα ντουβάρια. Είναι οι φωτογραφίες, τα μικρά αντικείμενα, τα σημεία του σπιτιού που μεγάλωσαν τα παιδιά, οι αναμνήσεις μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Οι χαρές, οι λύπες, τα γενέθλια, οι γάμοι, τα παιδιά και τα εγγόνια που μπουσουλάνε στο πάτωμα, ο έρωτας που φώλιαζε κάποτε στην κάμαρά τους και… εξουδετέρωνε τη φθορά και τη μετριότητα του κόσμου.
Είναι όλα αυτά τα άυλα…
Το λογικό είναι να φεύγουν οι ιδιοκτήτες, να ακούνε τις συμβουλές των ειδικών. Αυτό λέει το μυαλό. «Τα ντουβάρια ξαναγίνονται, οι ζωές δεν επανέρχονται», λένε όλοι. Κι έχουν δίκιο. Οι συγγενείς των 103 νεκρών στο Μάτι το ξέρουν καλά αυτό.
Αλλά υπάρχει και η καρδιά, το συναίσθημα. Σαν κι αυτό που είχε ο 84χρονος που δεν άντεξε και αυτοκτόνησε.Είναι νεκρός κι αυτός λόγω των πυρκαγιών, και δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε.
