Μετά τη δεξιά στροφή της Σουηδίας, όπου στις εκλογές της 11ης Σεπτεμβρίου οι ακροδεξιοί ανεδείχθησαν δεύτερη δύναμη, τα μάτια όλων «έπεσαν» στην Ιταλία , που έκανε την υπερσυντηρητική στροφή.
Με φόντο τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις διαρκείς απειλές του Πούτιν κατά της Δύσης, σε συνδυασμό με την ενεργειακή κρίση που προκάλεσε ο πόλεμος και την εκτίναξη του κόστους ζωής, η Ευρώπη παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις στην Ιταλία, εκ των ιδρυτικών χωρών της ΕΕ.
Όπως και στην κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού και παρά την ανάδυση συντηρητικών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, έτσι και τώρα η ΕΕ καλείται να αντιμετωπίσει τις περαιτέρω αντίξοες συνθήκες που μπορεί να δημιουργήσουν , ακόμα και ρήγμα στην ίδια της την συνοχή , το δεύτερο μετά την Βρετανία .
Μετά από 20 μήνες συστημικης σταθερότητας, κατά τους οποίους η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων στην Ιταλία στήριξε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι, η ιταλική πολιτική σκηνή επιστρέφει σε γνώριμα λημέρια .
Η 45χρονη Τζόρτζια Μελόνι, ηγέτιδα του κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας» (FdI), έχει πλέον τις εξελίξεις στα χέρια της .
Η Μελόνι γεννήθηκε στη Ρώμη το 1977 και στα 11 της η οικογένειά της έγινε μονογονεϊκή, καθώς ο πατέρας εγκατέλειψε την μητέρα της.
Στα 15 της εντάχθηκε στο Μέτωπο Νεολαίας, το τμήμα νεολαίας του νεοφασιστικου Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος – Εθνική Δεξιά.
Το 1996 ανέλαβε την ηγεσία της Φοιτητικής Δράσης, της φοιτητικής οργάνωσης του κόμματος, ενώ εργαζόταν μεταξύ άλλων ως μπαργούμαν στο Piper Club, από τα διασημότερα νυχτερικά κέντρα της Ρώμης.
Το 2008 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι την διορίζει υπουργό Πολιτικών Νεολαίας στην τέταρτη κυβέρνησή του (πιο νέα υπουργός στην Ιστορία της Ιταλίας) μέχρι την κατάρρευσή της το 2011.
Τον Ιανουάριο του 2016 συμμετέχει σε διαδήλωση κατά των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και ανακοινώνει την εγκυμοσύνη της εκτός γάμου.
Είναι εκείνη την περίοδο που προχωρά μέσα από τη Βουλή σε ισχυρισμούς ότι η ταυτότητα των Ιταλών απειλείται από τα σχέδια του Τζορτζ Σόρος…
Αξίζει να σημειωθεί πως μιλάμε για μια παράταξη με έντονα αντιμεταναστευτική και ευρωσκεπτικιστική ρητορική, που στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχε παρουσιαστεί να προωθεί ως στόχο, ακόμη και την έξοδο της Ιταλίας από την ΕΕ και το ευρώ.
Υιοθετεί ένα κράμα ακραίων απόψεων σε συνδυασμό με ένα αντισυστημισμο , ο οποίος δεν θα μπορεί πλέον να περάσει απαρατήρητος από όλη την Ευρώπη .
Όταν απευθύνεται στους Ιταλούς, υπερασπίζεται αξίες όπως η παραδοσιακή οικογένεια (παρότι η ίδια μεγαλώνει μόνη της το παιδί της), η θρησκεία, η πατρίδα, ζητώντας τους «να μη σβήσουν τη φλόγα».
Μια φλόγα κοσμεί και τη σημαία του κόμματός της, η οποία παραπέμπει ευθέως στον πυρσό του Μουσολίνι, ο οποίος, εκατό χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 1922, κατά την «πορεία προς τη Ρώμη», έγινε σύμβολο του φασισμού. Δημοσίως η Μελόνι αποκηρύσσει το φασιστικό παρελθόν του κόμματός της.
Πρωτίστως καβαλά το κύμα του αντισυστημισμού και της τιμωρητικής ψήφου προς το πολιτικό κατεστημένο, τμήμα του οποίου αποτελεί και η ιταλική Κεντροαριστερά, η οποία διασπασμένη, ως συνήθως, φέρει ευθύνες για την άνοδο ανησυχητικών λαϊκιστικών φαινομένων.
Η Μελόνι και το κόμμα της είναι από πάντα νατοϊκοί, όπως ήταν και τα κόμματα από τα οποία προέρχονται, η Εθνική Συμφωνία του Φίνι (1995-2009) και νωρίτερα το MSI (Κοινωνικό Κίνημα της Ιταλίας). Για χρόνια η Λέγκα τασσόταν υπέρ της στενότερης συνεργασίας της Ιταλίας με τη Ρωσία, όμως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία άλλαξε άποψη. Σημειωτέον ότι πολλοί εκ των ηγετικών στελεχών της Λέγκας δεν συμμερίζονταν εξ αρχής αυτή τη φιλορωσική άποψη του Σαλβίνι. Οσο για τον Μπερλουσκόνι, επισήμως, όλο αυτό το διάστημα έχει επικρίνει τον Πούτιν και στήριζε πάντα το ΝΑΤΟ.
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο “Είμαι η Τζόρτζια”, η Μελόνι είναι σαφής: παρότι δεν θα αλλάξει τον νόμο περί αμβλώσεων, το κόμμα της σχεδιάζει να ακολουθήσει συντηρητική πολιτική στον συγκεκριμένο τομέα, να υπερασπιστεί την παραδοσιακή οικογένεια, να μην την εξισώσει με τα σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων, να αντιταχθεί στη διάδοση των gender theories (θεωριών περί φύλου) και να αντιταχθεί στο δικαίωμα στην ευθανασία.
Όταν αυτά είναι πλέον στο προσκήνιο στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης , καταλαβαίνει κανείς το δομικό πρόβλημα που έχει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση .
